Uwaga: poniższy tekst jest tylko częściowo mojego autorstwa. Swego czasu jego zalążek krążył w postaci mejla niewiadomego pochodzenia. Został przeredagowany i uzupełniony przeze mnie w wielu miejscach.
Część poniższych informacji pochodzi z dzieł Karlheinza Deschnera, a także z opracowań historycznych polskich własnowierców oraz historii Inkwizycji. Utworzona chronologia jest jedynie zestawieniem informacji podczas czytania i przeglądania książek powyższego autora i jej celem jest przypomnienie podstawowej wiedzy z zakresu historii chrześcijaństwa, w tym szczególnie z historii katolicyzmu. Została ona znacząco uzupełniona, szczególnie o wybrane, lepiej znane historie osób spalonych na stosie oraz fakty z zakresu tzw. „reakcji pogańskiej”, powrotu do wiary przodków w Polsce, a także działalności zakonu krzyżackiego.
Większość podanych informacji wciąż wymaga dodatkowej weryfikacji – publikacji tej nie należy więc uważać za źródło w pełni wiarygodne.
Teksty w kolorze brązowym są uwagami do podanych faktów, wstawionymi przez nieznanego komentatora. Informacje w kolorze zielonym pochodzą z Poradnika Antyklerykała czasopisma Fakty i Mity: część 1, 2, 3, za wiedzą i zgodą autorów. Zabrania się ich kopiowania bez pozwolenia autorów!
Wersja z 2024-08-14
KAŻDY DOBRY KATOLIK MA OBOWIĄZEK ZNAĆ JĄ JAK 10 PRZYKAZAŃ
XVIII–XIV wiek p.n.e. — Postać i kult bóstwa solarnego Mitry są poświadczone na terenach Azji Mniejszej, Persji i Indii.
XIV w. p.n.e. — Krystalizuje się pojęcie grzechu i ideał monoteizmu za panowania egipskich faraonów Totmesa IV, Amenhotepa III, a szczególnie Echnatona (Amenofisa IV), które to pojęcia zostają przejęte przez Hebrajczyków ostatecznie około VII w. p.n.e. Istnieje więcej podobieństw wskazujących, że hebrajski monoteizm miał swoje źródło w Egipcie:
VII–VI wiek p.n.e. — W Persji okres działalności Zoroastra / Zaratustry, reformatora dawnej religii irańskiej mazdaizmu, twórcy zaratustrianizmu. W religii tej występuje wiele koncepcji, znanych potem w religii hebrajskiej lub chrześcijańskiej, np.:
VI wiek p.n.e. — Mitra, zwany Sol Invictus (Słońce Niezwyciężone) albo Deus Sol Invictus Mithra, to bóstwo słoneczne religii urzędowej Sasanidów. Mitra zrodził się ze skały (Petra Genetrix) i bardziej przypominał herosa niż boga. Mitra to bóg reprezentujący wartości humanistyczne, stanowi siłę opiekuńczą ładu, porządku i bezinteresownej przyjaźni.
12–5 p.n.e. — Narodził się Jezus (hebr. Jeszua), syn Miriam (znanej w zgrecyzowanej formie pod imieniem Maryi, według Protoewangelii Jakuba – wychowanicy świątynnej) i rzymskiego legionisty Ben Panthery (Pandery; Celsus, „Prawdziwe słowo”). Będąc z nieprawego łoża, musiał opuścić dom rodzinny. Źródła żydowskie (Toledot Jeszu) podają, że Miriam (Maryja) była fryzjerką (trefnis) i zarabiała na rzecz swojej świątyni. Gdy okazało się, że jest w ciąży, kapłani byli zmuszeni natychmiast wydać ją za mąż. Idealnym kandydatem był Józef – miejscowy cieśla, rzemieślnik, człowiek w podeszłym wieku, wdowiec. Józef usynowił Jezusa, chociaż miał kilkoro własnych dzieci. Opisy narodzin Jezusa zamieszczone są w tylko dwóch spośród 4 ewangelii, u Mateusza i Łukasza. Są to opisy sprzeczne, a wiele faktów wskazuje, że także nieautentyczne – zostały dodane dopiero w IV wieku.
— Legioniści rozpowszechniają przywieziony z Persji kult boga Mitry w Cesarstwie Rzymskim. Początkowo istnieje rodzaj tajemnego Bractwa Rycerskiego wyznawców Mitry wśród legionistów i ich przyjaciół.
30 lub 33 — W Jerozolimie ukrzyżowano Jeszua, Jezusa Chrystusa, uznawanego przez niektórych Żydów za długo oczekiwanego Mesjasza, a podejrzanego o wzniecanie waśni religijnych, obrazę uczuć wyznawców religii żydowskiej, sekciarstwo i wszczynanie powstania przeciwko okupantom Rzymskim.
33 lub 34 — Pierwsza egzekucja publiczna w zborze chrześcijańskim dokonana przez apostoła Piotra na Ananiaszu i Safirze. Zostali zamordowani za rzekome ukrycie części swojego majątku przed świeżo powstałym kościołem chrześcijańskim w Jerozolimie. Egzekucja została przeprowadzona z pomocą chrześcijańskiej czarnej magii. Modły chrześcijan wedle zapisu z Dziejów Apostolskich mogą być bardzo szkodliwe dla otoczenia i nowo nawróconych! Zdarzenie to jest uważane za historyczny archetyp mrocznej strony chrześcijaństwa, w szczególności katolicyzmu i papiestwa.
66 — Wybuch żydowskiego powstania antyrzymskiego kierowanego w dużej mierze przez wyznawców Jezusa. Najważniejszym momentem było oblężenie Jerozolimy w 70 roku. Miasto padło 11 września 70 roku. Tacyt podaje, że w walkach zginęło 600 tysięcy ludzi. Całe miasto zostało zamienione w ruinę. Zniszczeniu uległa Świątynia Jerozolimska, tzw. Druga Świątynia, a wszyscy pozostali przy życiu Żydzi, w tym chrześcijanie uważani za jedno ze stronnictw żydowskiej religii, zostali wygnani z terenu miasta.
70 — Zauważalne zjawisko odsuwania się od siebie społeczności wczesnochrześcijańskich i żydowskich.
— Najstarsze znane mitrea, miejsca sprawowania kultu Mitry, boga Słońca. Pochodzą z połowy II wieku, najnowsze z połowy V wieku n.e.
— Chrześcijanie w dalszym ciągu nie uważają Jezusa za współistotnego – równego Bogu. Przyznają mu drugie miejsce po „niezmiennym i wiecznym Bogu, Stwórcy świata”.
120 — Pierwsze wzmianki o używaniu wody święconej do „wypędzania duchów nieczystych”.
132 — Rzymski cesarz Hadrian postanowił odbudować Jerozolimę jako miasto hellenistyczne ze świątynią Jowisza i nazwą Colonia Aelia Capitolina. Wywołało to wybuch kolejnego powstania żydowskiego pod wodzą Bar Kochby (lata 132–135). Żydzi, wśród których dominowali chrześcijanie, odzyskali przejściowo Jerozolimę, jednak w 135 roku ich opór został złamany. Jerozolima została doszczętnie zniszczona, a na jej miejscu założono rzymskie miasto o nazwie Aelia Capitolina. Plac, na którym stała świątynia żydowska oraz jej otoczenie, został zaorany. Rzymianie zmienili nazwę kraju z Judei na Syria Palestina (Syria palestyńska, czyli filistyńska). Zakazano Żydom wstępu do miasta, a w miejscu ich dawnej świątyni powstała okazała Świątynia Boga Jowisza.
ok. 136–142 — Wprowadzenie instytucji rodziców chrzestnych przez „świętego” Hygina, biskupa Rzymu.
138 — Przypuszczalny rok śmierci Karpokratesa, „heretyka”, judeochrześcijanina nieuznającego boskiej natury Jezusa, uważającego go za prawdziwego syna Józefa.
156 (lub 167) — Precedens kultu zmarłych dotyczący na razie kilkunastu osób, także pierwsze wzmianki o kulcie relikwii. Po męczeńskiej śmierci biskupa Polikarpa i jedenastu wiernych z kościoła w Smyrnie (Turcja) zainicjowano praktykę czczenia zmarłych „świętych” i ich relikwii.
157 — Po raz pierwszy zastosowano formy pokuty.
ok. 170 — Tacjan Syryjczyk w swoim dziele „Diatessaron” porównuje 4 ewangelie. W żadnej z nich nie ma jeszcze opisu narodzin Jezusa.
172 — Pierwsze obwąchiwanie z władzą państwową. Meliton z Sardes kieruje apologię do Marka Aureliusza z podkreśleniem, że dobre stosunki między państwem a Kościołem leżą w interesie obu stron.
178 — Rzymski filozof Celsus poświadcza fałszowanie i modyfikowanie treści Ewangelii i innych pism chrześcijańskich, które i tak, w jego opinii, dalej są pełne sprzeczności. Mówi o rewizjonistach: „przepisywali i przerabiali Pisma Święte z ich pierwotnej postaci i usunęli wszystko, co pozwalało im na odparcie skierowanych przeciwko nim zarzutów” (Orygenes, Alethes logos).
178 — Mniej więcej wtedy powstał pierwszy znany wykaz ksiąg Nowego Testamentu, uznawanych za natchnione, tzw. kanon Muratoriego. Są w nim znane dziś 4 ewangelie, nie ma Listu do Hebrajczyków, Listu Jakuba, Listów Piotra ani Trzeciego Listu Jana; jest natomiast deuterokanoniczna Księga Mądrości oraz uznawane dziś za apokryfy: Apokalipsa Piotra i Pasterz Hermasa.
180–200 — Powołanie do życia kleru. Ustanowiono „stan duchowny” przez wprowadzenie ordynacji. Chrześcijanie zostali podzieleni na duchownych i laików. Przedtem wszyscy byli na równi, jednocześnie będąc braćmi i kapłanami przed Bogiem.
180–192 — Cesarz Kommodus. Został wyznawcą mitraizmu, co sprawiło, że religia ta podbiła Imperium Rzymskie. Bóg Mitra jako (łac.) Sol Invictus („Słońce Niezwyciężone”) czczony był przede wszystkim od czasów Aureliana przez cesarzy rzymskich, wśród których znalazł się także młody Konstantyn I (306–337), zanim nie przystąpił do chrześcijaństwa.
Ok. 180 — Po raz pierwszy w kontekście chrześcijańskim pojawia się słowo „mnich” (z gr. monos – samotny) u eremity Symmacha.
190 — Wykluczenie z Kościoła m.in. Theodotasa za utrzymywanie, że Jezus był człowiekiem wypełniającym jedynie wolę boską.
195 — Sławę zdobywa Aleksandryjska szkoła katechetów specjalizująca się tworzeniu (fałszowaniu?) dokumentów mających pomóc w „zwycięskim pochodzie chrześcijaństwa”.
— Pod koniec II wieku wyznawcy chrystianizmu zaczynają głosić nauki o wieczystym dziewictwie Maryi. Wcześniej nikt tego nie twierdził. Ewangelia Mateusza informuje, iż Józef „nie zbliżał się do Maryi, aż porodziła Syna”. „Zbliżenie się” oznacza w Biblii małżeńskie współżycie. Stwierdzenie to nie oznacza, że nikt nie współżył wcześniej z Maryją. Nowy Testament informuje także, że Maryja urodziła inne dzieci po Jezusie: „Był pierworodnym między wielu braćmi” (Rz 8:29). Fakt współżycia Józefa z Maryją po narodzinach Jezusa będzie oczywisty dla każdego, komu kościelne dogmaty nie zakazują logicznego wnioskowania.
— Pierwsze wzmianki na temat odbywania przez księży stosunków z tzw. świętymi dziewicami (duchowa małżonka, poświęcona Bogu dziewica). Przed III wiekiem żaden ojciec Kościoła nic nie wiedział na temat dziewictwa Maryi. „Do IV wieku nie słyszano też o jej cielesnym wniebowzięciu; zamieniona później w dogmat wiara w Niepokalane Poczęcie była zwalczana jako zabobon przez największych luminarzy i Ojców Kościoła, takich jak Bernard, Bonawentura, Albert Wielki i Tomasz z Akwinu”.
— Powstają traktaty, celebrujące dziewictwo „pod niebiosa”.
212 — Umiera Klemens z Aleksandrii (ur. ok. 150), filozof i teolog chrześcijański, ojciec Kościoła, uważany przez katolików i prawosławnych za świętego.
217–235 — Walka o władzę w łonie Kościoła. Hipolit, powołany na tron papieski nieprawnie, zostaje pierwszym antypapieżem. Po pojednaniu się z Kościołem i męczeńskiej śmierci uznano go za świętego.
220 — Przyjęto dogmat o konieczności pewnych czynności kościelnych, niezbędnych do zbawienia. Chrzest okazał się niewystarczający.
225–230 — Biskup Rzymu („papież”) Urban I zastępuje zwykły stół ołtarzem i zaleca używanie do ceremonii mszy kielichów wykonanych ze złota lub srebra. Nie była to jeszcze koncelebracja, ani nawet msza w obecnym rozumieniu tego słowa. Kościół już jednak przejmował ceremoniał mitraizmu i powoli proste spotkania modlitewne przekształcał w ceremoniał. Po raz pierwszy zamiast greki użyto łaciny w ceremoniach kościelnych.
235 — Umiera biskup Rzymu Hipolit (ur. przed 170), antypapież. W statucie kościelnym zakazuje kategorycznie wstępowania chrześcijan do wojska: „Jeśli katechumen albo człowiek ochrzczony chce być żołnierzem, to trzeba go odtrącić, sprzeniewierzył się bowiem Bogu!”
240 — Umiera Tertulian, łaciński teolog z Afryki Północnej (ur. między 150 a 160), „ojciec Kościoła”.
249 — Salezjanie zostają wyklęci przez synod. „(…) którzy nie tylko kastrowali swych zwolenników, ale i każdego, kto miał pecha znaleźć się w ich mocy (…)”.
250 — Wprowadzono naukę o wiecznych mękach.
251 — Orygenes tak pisze o współczesnych sobie kapłanach [Przeciw Celsusowi]: „… najbardziej prostackie typy, nauczające dziwnych paradoksów. Otwarcie oświadczali, że nikt inny tylko ignorant jest godny wysłuchiwać ich dyskursów – nigdy nie pojawiali się w kręgach ludzi światlejszych i lepszego gatunku, lecz zawsze starali się mieszać z ignorantami i ludźmi niekulturalnymi, włócząc się po targach i robiąc żarty – szpikowali swoje cienkie książki starymi bajkami – a jeszcze mniej rozumieją – i piszą na papierze nonsensy – i ciągle robią, nigdy nie kończąc”.
254 — Orygenes oskarżony o wprowadzanie zmian do ewangelii Mateusza i tworzenie tzw. apokryfów (przed V Soborem powszechnym) zostaje poddany torturom, a następnie umiera. Cesarz Justynian nakazuje zmiany w niektórych pismach Orygenesa.
265 — Włączenie do nabożeństw chrześcijańskich części celebracji mitrańskiej. Wprowadzono kadzidło, przed którym pierwotni chrześcijanie się wzbraniali. Zwyczaj okadzania zaczerpnięto z kultów pogańskich. Praktyka ta jeszcze długo była powodem wielkich kontrowersji w Kościele – sprzeciwiali się jej m.in. Orygenes i Cyryl Jerozolimski. Ten ostatni nie wahał się określić tę praktykę jako „służenie szatanowi”.
270–275 — Cesarz Aurelian za swego panowania wynosi mitraizm do rangi religii państwowej, a jej wyznawcy stanowią większość religijną w Imperium Romanum. Wszystkie najstarsze kościoły w Imperium Rzymskim, w tym w Niemczech wzdłuż Dunaju, to dawne świątynie kultu Mitry i innych religii. W Niemczech, w tym w okolicach Monachium odkryto już ponad 40 dawnych świątyń religii mitraickiej!
270 — Powstawanie chrześcijańskiego monastycyzmu. Antoni Pustelnik zamieszkuje na górze Kolzim. Podejmuje walkę z szatanem jako pierwszy pustelnik. Wkrótce dołączają do niego inni.
297 — Drugi przypadek uznania męczenników za osoby święte. Pierwsza uroczystość Wszystkich Świętych Męczenników zainicjowana przez kościół w Antiochii.
— Konstytucje Apostolskie opowiadały się (nadal) za małżeństwem duchownych.
303 — Euzebiusz (późniejszy biskup Cezarei) napisał pierwszą znaczącą historię Kościoła. Dokończył ją potem Hieronim do roku 378.
Ok. 306 — Synod w Eliberri (Elvira — Elwira w Hiszpanii, najprawdopodobniej część późniejszej Granady).
310 — Wprowadzono praktykę modlitwy za zmarłych. Pierwsza uroczystość Wszystkich Świętych Męczenników zostaje zainicjowana przez kościół w Antiochii.
310 — Wprowadzono zwyczaj żegnania się znakiem krzyża.
312 — Bitwa przy Moście Mulwijskim niedaleko Rzymu, w czasie której Konstantyn obwołany przez wojsko cesarzem zwyciężył i zabił Maksencjusza.
313 — Chrześcijaństwo uzyskuje równouprawnienie z mitraizmem. Edykt w Mediolanie wydany przez Konstantyna i Licyniusza, przyznający chrześcijanom wolność wyznania.
314 — Synod w Arelate uchwalił ekskomunikę dla dezerterów. Dotąd Kościół zabraniał zabijania w obronie koniecznej.
314 — Synod w Ancyrze zezwolił diakonom mieć żony, jeśli je sobie wcześniej zastrzegli.
314 — Konstantyn zwołuje synod w Arles.
317 — Po tym jak chrześcijaństwo staje się oficjalną religią imperium, biskupi zaczynają towarzyszyć wojskom jako kapelani i tego roku pojawia się prawdopodobnie pierwsza chorągiew z inicjałami Chrystusa.
317 — W Rzymie na Wzgórzach Watykańskich chrześcijanie przejmują świętą grotę Mitry, czyniąc z niej siedzibę Kościoła Katolickiego (późniejszy Lateran). Zgodnie z późniejszymi wierzeniami, w tym roku uwięziono Lewiatana w podziemiach Lateranu. W miejscach kultu Mitry stawiane są nowe kościoły. Podziemne sanktuaria Mitry można do dziś zwiedzać m.in. pod kościołem Santa Prisca i San Clemente.
318 — Za sprawą Konstantyna jurysdykcja duchowna została zrównana z państwową, co ostatecznie doprowadziło do strasznych nadużyć. Władzę sądowniczą odebrano biskupom kilkadziesiąt lat później.
319 — Cesarz Konstantyn ustanowił prawo zwalniające kler od płacenia podatków i służby w armii.
320 — W kościołach wprowadzono świece wotywne.
320 — W Tabennis (Egipt) powstaje klasztor założony przez byłego rzymskiego żołnierza – Pachomiusza. Stworzył on również pierwszą regułę zakonną (iście wojskową), która wpłynęła na reguły Bazylego, Kasjana i Benedykta.
321 — Cesarz Konstantyn zezwala wszystkim na darowizny na rzecz Kościoła.
321 — Konstantyn oficjalnie nakazuje święcić tzw. chrześcijańską niedzielę zamiast dotychczasowej tzw. żydowskiej soboty (na pamiątkę zmartwychwstałego boga Mitry, którego kult dotarł do Rzymu, a także dla uczczenia słońca uznawanego za boga przez wyznawców kultu Sol Invictus). Dekret Konstantyna brzmi następująco: „Czcigodny dzień Słońca winien być wolny od rozpraw sądowych i od wszelkich zajęć ludności miejskiej; natomiast mieszkańcy wsi mogą w tym dniu swobodnie uprawiać rolę” (Codex Justinianus, III, 12).
324 — Po zwycięstwie nad Licyniuszem Konstantyn zostaje jedynym władcą i wyraźnie już popiera chrześcijaństwo. Zezwala na budowę kościołów w Nikomedii, Antiochii, Jerozolimie (kościół Grobu Świętego), Betlejem (kościół Bożego Narodzenia) i w Rzymie (Laterański). Zwalnia kler z płacenia podatków i świadczenia usług publicznych oraz zrównuje go w prawach z wysokimi urzędnikami państwowymi. Nadaje też prawo przyjmowania majątków ziemskich w formie darowizn.
324 — Euzebiusz z Cezarei napisał „Historię Kościoła”, w którym nie ma wzmianki o narodzinach Jezusa, a Józef jest określony mianem jego ojca. W tym czasie żadna z ewangelii nie mogła więc zawierać opisu narodzin. Wcześniej inni ojcowie Kościoła (Orygenes, Terturian) także nie wspominają faktu narodzin jako rzeczy opisanej w ewangeliach, a jedynie w pismach apokryficznych.
325–367 — W tym przedziale czasowym do ewangelii Mateusza i Łukasza dodano opis narodzin Jezusa. O to fałszerstwo podejrzewani są ojcowie kapadoccy: Grzegorz z Nazjanzu, Grzegorz z Nysy oraz Bazyli Wielki, ponieważ to oni w swoich dziełach szeroko analizowali narodziny Jezusa, przemilczane przez ówczesne wersje ewangelii.
325 — Sobór Nicejski I, pierwszy sobór ekumeniczny. Powszechny sobór biskupów, zorganizowany w celu ujednolicenia dogmatyki ówczesnego podzielonego chrześcijaństwa.
327 — Konstantyn nakazuje Hieronimowi przetłumaczenie ksiąg religijnych uznawanych za natchnione na łacinę. W ten sposób powstała Wulgata. Hebrajskie imiona własne, jak Jahwe/Jehowa, Jeszua, Miriam zmieniono w niej na pogańskie.
330 — Konstantynopol zostaje ogłoszony przez Konstantyna nową stolicą cesarstwa. Wprowadzenie dogmatyki czczenia zmarłych „świętych” (początkowo byli nimi wyłącznie męczennicy za wiarę) i ich relikwii. Rozpowszechniła się tradycja przenoszenia całych relikwii świętych, lub ich części, na inne miejsca. W ten sposób chciano jakoby podkreślić, że święci są własnością całego Kościoła.
337 — Konstantyn na łożu śmierci przyjmuje chrzest z rąk ariańskiego biskupa Euzebiusza z Nikomedii, mimo że Sobór Nicejski potępił nauki Ariusza. Przed przyjęciem chrztu Konstantyn był wyznawcą Mitry.
337–361 — Na tronie cesarskim zasiada Konstancjusz II, zwolennik arianizmu. Wciela ten odłam chrześcijaństwa siłą na synodach w Arles (353), Mediolanie (355) i Béziers (356). Aby zastraszyć biskupów, na synod w Mediolanie wchodzi z obnażonym mieczem. Nie pierwszy to raz, gdy władca świecki decyduje w sprawach wiary. Za sprawą Konstancjusza potępiono i skazano na zesłanie Atanazego Wielkiego, Hilarego z Poitiers, Dionizego z Mediolanu, biskupa rzymskiego Liberiusza i Hozjusza z Kordoby.
340 — Maria, siostra Pamomiusza, zakłada pierwszy klasztor żeński.
341 — W bardzo sędziwym wieku umiera Paweł z Teb, pierwszy pustelnik chrześcijański (ur. ok. 228), patron paulinów, uważany za świętego przez katolików i prawosławnych. Od 16 roku życia mieszkał na pustyni i był rzekomo karmiony przez kruka posyłanego przez Boga. Przed śmiercią odwiedził go święty Antoni, a jego grób wykopały dwa lwy. Uzupełnieniem tych legend jest przekonanie niektórych, że Paweł jest twórcą modlitwy różańcowej. W rzeczywistości pierwsze przejawy kultu maryjnego są ok. 100 lat późniejsze. Paweł mógł jednak modlić się przy pomocy sznurów z węzłami, jednak były to najpewniej modlitwy do Jezusa, a nie do Maryi. Modlitwę Jezusową do dziś odmawia się przy pomocy czotków (zwanych też brojanicą lub komboskionem) w prawosławiu. Użycie tego typu przedmiotów było jednak nieznane w Europie jeszcze przez co najmniej kilkaset lat. Pierwowzorem takiego modlitewnego sznura mogła być buddyjska mālā, służąca do wykonywania mantr lub innych powtarzalnych praktyk religijnych, znana też w hinduizmie. Służy ona m.in. do odmawiania modlitw ku czci bogini Kali, czczonej w Indiach jako Dziewica i Królowa Niebios.
343 — Precedens mający posłużyć późniejszej dominacji Rzymu nad Kościołem. Synod w Sardyce ustanowił prawo odwoływania się odwołanych przez synod biskupów do biskupa Rzymu (z szacunku dla Piotra, pierwszego niby biskupa Rzymu, o którym większość historyków mówi, że nigdy nie był nawet w Rzymie).
347 — Początek okresu mordowania przedstawicieli innych wiar (pogan) i niszczenia ich świątyń przez chrześcijan podjudzanych przez biskupów, opatów i mnichów. Publiczne nawoływanie przez Kościół do mordowania innowierców i przejmowania ich majątków oraz plądrowania ich świątyń przerabianych następnie na kościoły. Tak zniszczono kult Mitry.
348 — Uznanie życia klasztornego za święte. Jak ta „świętość” wyglądała, nie ma potrzeby się rozwodzić.
Ok. 350 — Już wtedy pospolity lud uważał urząd biskupi za siedlisko ludzi chciwie bogacących się. Znamienne są słowa Ammianusa Marcellinusa, historyka z IV w., który uważał, że „(…) ktokolwiek zostaje biskupem Rzymu, ten łatwo dochodzi do bogactwa i może wieść żywot feudała”.
355 — Biskupi zostają uwolnieni spod nadzoru sądów świeckich.
356 — Chrześcijaństwo rozpoczyna masowe ofensywne zamykanie innych niż chrześcijańskie świątyń, w tym likwidowanie i przejmowanie największych mitreów.
357 — Rzym wprowadza podatek od wyzwalanych niewolników. W odpowiedzi biskupi wydaja zakaz wyzwalania niewolników stanowiących własność Kościoła. Kapłani wprawdzie nadal wieszczą niewolnikom perspektywę szczęśliwego życia pozagrobowego, ale mogą na nie liczyć tylko niewolnicy posłuszni i ulegli. Kary dla nieposłusznych niewolników przewidywało Objawienie Piotra (w II i III w. uważane przez chrześcijan za pismo kanoniczne), które zapowiadało, że tacy „będą niespokojnie gryźć się w język i cierpieć od wiecznego ognia” (Ap. P 11), oraz nauka dwunastu apostołów, która poucza niewolników, aby odnosili się do swych panów tak jak do samego Boga, oraz aby okazywali im „pokorę i bojaźń” (Didache 4, 11).
360 — Wprowadzenie zwyczaju czczenia aniołów. Powstaje nowa „nauka” – angelologia.
361–363 — Chwilowy regres chrześcijaństwa. Julian Apostata ogłoszony przez armię imperatorem usiłuje przeprowadzić reformę państwa. Tępi przepych i blichtr. Odwraca się też od chrześcijaństwa, widząc jego drapieżność i zakłamanie (głoszenie prawd całkowicie sprzecznych z postępowaniem kapłanów). Niestety ma okazję się jeszcze przekonać, jak chrześcijanie traktują boskie przykazanie „nie zabijaj”. Ginie zamordowany przez własnego żołnierza chrześcijanina w imię „świętości wiary”. Dzieje się to podczas wyprawy przeciw Szarpurowi II nad rzeką Tygrys.
364–378 — Cesarz Walens. W czasie jego rządów zostaje przywrócone chrześcijaństwo, jednak w wersji ariańskiej. Kolejny władca ingerujący w wewnętrzne sprawy Kościoła.
364 — Na synodzie w Laodycei Kościół zabronił świętowania soboty.
367 — Ostateczne ukształtowanie się kanonu 27 ksiąg Nowego Testamentu (List wielkanocny Atanazego Wielkiego). Wcześniej różne grupy chrześcijan uznawały za natchnione różne pisma, w tym więcej ewangelii niż cztery dziś uznawane. W tym czasie w ewangeliach Mateusza i Łukasza pojawiły się już (sprzeczne ze sobą) opisy narodzenia Jezusa.
375–383 — Cesarz Flawiusz Gracjan zrzeka się tytułu Pontifex Maximus, czyli najwyższego kapłana.
375 — Wprowadzono po raz pierwszy kult „świętych” obrazów.
378 — Hieronim kończy historię Kościoła, rozpoczętą przez Euzebiusza w 303.
379 — Umiera ojciec Kościoła Bazyli Wielki z Cezarei Kapadockiej (ur. 329), który ustalił piętnastoletnią pokutę za małżeństwo kazirodcze.
380 — Po wstąpieniu na tron cesarski Teodozjusza I Wielkiego, ostatniego cesarza władającego całym Imperium Romanum, początkowo wraz z Gracjanem i Walentynianem II, chrześcijaństwo staje się oficjalną religią Imperium, zaś Kościół organizacją polityczną, zawsze popierającą działania Cesarzy.
381 — Sobór Konstantynopolitański I.
382 — Synod w Rzymie zwołany przez Damazego ustanawia zwierzchnictwo Kościoła rzymskiego nad pozostałymi. Uchwała głosi: „Choć kościoły katolickie rozsiane na ziemi są jedną komnatą ślubną Chrystusa, święty kościół rzymski jednak został wywyższony ponad wszystkie kościoły nie uchwałami żadnych synodów, lecz otrzymał prymat słowami Pana i Zbawiciela naszego”. Dotąd nie istniał jeden, wielki Kościół Katolicki, tylko wiele pomniejszych kościołów chrześcijańskich, nieraz konkurujących ze sobą. Cesarz zyskuje pośrednio władzę nad wszystkimi chrześcijanami.
385 — Po raz pierwszy katoliccy biskupi polecili ściąć innych chrześcijan z powodów wyznaniowych. Miało to miejsce w Trewirze.
385 — Hieronim przekłada Biblię na łacinę. Nazwano ją Wulgatą. Od VIII w. jest ona powszechnie używana przez Kościół.
385 — Papież Syrycjusz po raz pierwszy w historii Kościoła opowiedział się za celibatem duchowieństwa. Zakaz spółkowania księży ze swoimi żonami odnoszący się tylko do jednej prowincji kościelnej rozciągnął na cały Zachód.
390 — Synod w Hipponie dobiera odpowiednie ewangelie i podania, rozpoczynając tworzenie kanonu „Pisma Świętego”.
391 — Cesarz Teodozjusz I uznał chrześcijaństwo za religię państwową, a praktykowanie innych kultów, w tym mitraizmu zagrożone zostaje karą śmierci.
391 — Podjudzany przez katolickich hierarchów, w szczególności przez patriarchów Teofila i Cyryla, motłoch chrześcijański wdziera się do budynków Biblioteki Aleksandryjskiej, niszcząc wszelkie jej dzieła.
393 — Synod w Kartaginie kończy ratyfikować kanon „Pisma Świętego”.
394 — Mają miejsce ostatnie starożytne igrzyska olimpijskie. Zerwanie z wielowiekową tradycją następuje pod ogromnym wpływem ówczesnych chrześcijan.
394 — Wprowadzono dla kapłanów obowiązek codziennej celebracji mszy.
395 — Podział cesarstwa przez synów Teodozjusza, Arkadiusza i Honoriusza, na Wschodnie i Zachodnie. Arkadiusz otrzymuje Cesarstwo Wschodnie, Honoriusz – Zachodnie. W ślad za podziałem politycznym w przyszłości nastąpi także podział chrześcijaństwa na prawosławne i rzymskokatolickie, ostatecznie w roku 1054.
395 — Augustyn (zwany świętym) zostaje biskupem Hippony.
397 — Umiera Ambroży, biskup mediolański (ur. 339), mędrzec i jeden z tzw. Ojców Kościoła (zachodniego).
398 — W cesarstwie wschodnim odebrano władzę sądowniczą biskupom, nadaną im przez Konstantyna w 318. Przywilej ten prowadził bowiem do strasznych nadużyć.
398 — Maksym z Turynu (zm. między 408 a 423) zostaje biskupem tego miasta. Jest on autorem słynnego do dziś twierdzenia: „Przyczyną wszelkiego zła jest niewiasta”.
400 — Synod Toledański postanawia: „Jeśli poświęcona Bogu córka biskupa, księdza lub diakona upadnie albo wyjdzie za mąż, ani ojciec, ani matka nie mogą jej przyjąć ponownie; ojciec będzie musiał odpowiedzieć przed soborem; kobieta owa nie będzie dopuszczana do komunii, jeśli po śmierci męża nie uczyni pokuty, jeśli jednak opuści go i zapragnie pokuty, to po jej zakończeniu może przystąpić do stołu świętego”.
— Od V w., co poświadczają liczne, nie tylko Deschnerowskie źródła, biskup Rzymu jest właścicielem największej ilość dóbr ziemskich w całym imperium.
404 — Usunięto Żydów z armii (dotyczyło to imperium rzymskiego).
407 — Umiera Jan Chryzostom, biskup Konstantynopola (ur. 349), który pisał:
408 — W cesarstwie zachodnim odebrano władzę sądowniczą biskupom, nadaną im przez Konstantyna w 318. Przywilej ten prowadził bowiem do strasznych nadużyć.
411 — Początek sporu o pelagianizm (Pelagiusz – asceta irlandzki, 384–410), czyli o wolność woli człowieka, który z natury nie jest ani dobry, ani zły. Chodzi tu o negację wpływu grzechu pierworodnego na człowieka. Grzech pierworodny Adama i Ewy jest tu jedynie złym przykładem, a nie obciążeniem dziedziczonym przez następne pokolenia.
412 — Potwierdzone są przypadki chrztu niemowląt, zatwierdzonego kilka lat później jako obowiązujący. Było to spowodowane wysoką śmiertelnością wśród dzieci w tamtym czasie. Chrzczenie dzieci powodowane było zabobonnym przekonaniem, że jeśli umrą bez tego obrzędu, nie zostaną zbawione, czego przyczyną jest grzech pierworodny.
415 — Tłuszcza zamordowała Hypatię, opiekunkę biblioteki aleksandryjskiej.
415 — Wizygoci podbijają Akwitanię i Prowansję. Ich król Euryk przepędza stamtąd biskupów katolickich i osadza na ich miejscu podległych mu biskupów ariańskich. Chrześcijaństwo nicejskie jest bowiem trudniejsze do kontrolowania przez władców.
416 — Teodozjusz wydaje edykt nakazujący spalenie wszystkich pism antychrześcijańskich.
418 — Synod w Kartaginie wprowadza chrzest niemowląt, co służy automatycznemu przyrostowi szeregów Kościoła.
419 — Synod w Kartaginie pozbawia niewolników uczestnictwa w sądach, jako świadka lub powoda, co wcześniej nie budziło większej opozycji.
419 lub 420 — Umiera Hieronim ze Strydonu (Eusebius Sophronius Hieronymus, ur. między 331 a 347), ojciec Kościoła, sekretarz i przyjaciel papieża Damazego, patron uczonych i biblistów. Oto jego wypowiedzi na temat kobiet:
423 — Papież Celestyn I zarządza, iż nie wolno wznosić żadnej synagogi bez zgody Kościoła.
428 — Nestoriusz, patriarcha Konstantynopola, zwolennik chrystologii antiochskiej, odrzuca w stosunku do Marii określenie „rodzicielka boga” i przyjęcie „rodzicielka Chrystusa” (czyli dualizm istoty bosko-człowieczej… dwie natury Jezusa).
430 — Umiera Augustyn z Hippony, filozof i teolog (ur. 354), twórca pierwszej doktryny filozoficznej Kościoła Katolickiego. Nawrócony i ochrzczony przez Ambrożego, stał się gorącym zwolennikiem chrystianizmu. Rozgłos zdobyły jego „Wyznania” (autobiografia religijna), dzieło historyczne „Państwo Boże” oraz traktaty teologiczne „O prawdziwej religii” i „O Trójcy”.
431 — Sobór Efeski I potępia nestorianizm, przyjmuje zasadę wiary w boską naturę Jezusa i uznaje Maryję za „Bożą Rodzicielkę” (wynaleziono kult maryjny, formułując pierwszy dogmat maryjny), tj. że człowiek urodził Boga. Logika tego stwierdzenia jest porażająca: człowiek rodzi Boga, który nie ma początku. W każdym razie wyrażenie Christo Tokos – Matka Chrystusa – zostało zastąpione przez Theo Tokos – Boga Rodzica.
435 — Umiera Jan Kasjan (ur. ok. 360), mnich, teolog, asceta, popularyzator monastycyzmu i ascetyzmu wschodniego w Kościele zachodnim, opat z Massilii (Marsylii). Założyciel jednej z pierwszych wspólnot monastycznych w Europie Zachodniej. Wliczany w poczet ojców pustyni i Kościoła, święty Kościoła wschodniego, oraz nieoficjalnie Kościoła zachodniego. Oto co pisał na temat kobiet:
449 — Sobór Efeski II zwołany przez cesarza Teodozjusza II w celu zakończenia sporu o naturę Jezusa. Wzięło w nim udział około 150 biskupów.
449 — Leon I (biskup Rzymu, a nie cesarz o tym samym imieniu, który panował nieco później) wprowadza prymat biskupa Rzymu nad innymi biskupami i tym samym staje się pierwszym papieżem w dzisiejszym rozumieniu tego słowa. Dotąd istniało wiele rozproszonych tez o prymacie, a każdy biskup większego miasta nazywany był papieżem, czyli „papą”. Leon wykorzystał fakt podziału Cesarstwa Rzymskiego na wschodnie i zachodnie, i przywłaszczył sobie wszelkie uprawnienia dotychczasowych cesarzy, w tym zwierzchność nad władzą świecką.
449 — Leon I rozszerzył zakaz małżeństw na subdiakonów.
450 — Śmierć Teodozjusza II i wstąpienie na tron nowego cesarza, będącego przeciwnikiem monofizytyzmu, doprowadziła do zwołania w 451 nowego soboru w Chalcedonie, na którym zostały cofnięte wszystkie uchwały synodu zbójeckiego.
450 — W połowie V wieku dzień 15 sierpnia staje się świętem Wniebowzięcia NMP. Sto kilkadziesiąt lat później cesarz Maurycjusz ustanowi ten dzień świętem dla całego Cesarstwa.
451 — Sobór Chalcedoński, czwarty sobór powszechny. Odrzucił monofizytyzm, sformułował doktrynę o dwóch naturach Chrystusa: boskiej i ludzkiej. Ten sobór i następne nie są przyjmowane przez tzw. kościoły przedchalcedońskie (dawniej nazywane monofizyckimi).
475 — Gmina rzymska od tej pory musiała oddawać czwartą część dochodów kościelnych biskupowi. Druga ćwierć wędrowała do kleru, trzecią rozdzielano między biednych, ostatnią zaś przeznaczano na utrzymanie budynków kościelnych.
476 — Koniec starożytności i początek średniowiecza. Ostateczny upadek zachodniego cesarstwa rzymskiego — nieletni cesarz Romulus Augustulus zostaje odsunięty od władzy przez pretorianina i germańskiego (skirskiego lub herulskiego) wodza Odoakera. Wschodnie cesarstwo (Bizancjum) będzie trwać jeszcze prawie przez tysiąc lat.
476 — Cesarz bizantyński Bazylisk (nie: Bazyli) potępia uchwały soboru powszechnego w Chalcedonie, a poparło go w tym ok. 500 biskupów orientalnych. Jest to kolejny dobitny przekład tego, że od V w., wraz z rozpoczęciem ery cezaropapizmu, to monarchowie podejmowali decyzje dotyczące wiary (!) bez zasięgania opinii „duchownych”. Tymczasem biskup rzymski Symplicjusz broni postanowień soboru chalcedońskiego wbrew woli cesarza bizantyńskiego.
480 — Odoaker odsyła insygnia cesarskie cesarzowi Zenonowi do Konstantynopola, na znak, że czuje się zależny od władzy cesarzy wschodniorzymskich. Każe nazywać się patrycjuszem. Zależność od cesarza jest jednak tylko formalna, wkrótce zaczyna mu zagrażać militarnie. W tym samym czasie także biskup rzymski Symplicjusz utrzymuje kontakty z cesarstwem wschodnim, jednak bardziej dba o utrzymanie władzy w Rzymie.
481–511 — Panowanie króla Franków Chlodwiga. Zgodnie ze spisanym za jego czasów przez mnichów „prawem salickim” (na podstawie istniejącego prawa zwyczajowego):
482 — Cesarz Zenon ogłasza list do Kościoła Egiptu zwany Henotikon (Akt Jedności). Dokument uznaje za podstawę wiary jedynie kanony pierwszych trzech soborów i nakłada anatemę na tych, którzy głoszą inne doktryny, w tym chalcedońską. W ten sposób rzymscy katolicy zostają usunięci z Kościoła powszechnego na mocy postanowienia świeckiego władcy. Kościół wschodni przywraca jedność z monofizytami, jednak za cenę zerwania jedności z Rzymem.
484–519 — Schizma akaćjańska. Biskup rzymski Feliks III wzywa cesarza Zenona do przyjęcia postanowień soboru w Chalcedonie i okłada ekskomuniką patriarchę Konstantynopola Akacjusza.
489–493 — Władca Ostrogotów Teodoryk Wielki (goc. Þiuda-reiks ‘Król Ludów’) z rodu Amalów, wyznawca arianizmu, z podpuszczenia cesarza Zenona wytacza wojnę Odoakerowi, zakończoną jego podstępnym otruciem w czasie uczty wydanej rzekomo w celu ustalenia podziału władzy w Italii. Zamordowani zostają także żona, syn i zwolennicy Odoakera. Jak widać, ani główny odłam ówczesnego chrześcijaństwa, ani jego odłam antytrynitariański, nie wymagały od swoich wyznawców przestrzegania przykazania Nie zabijaj.
493–526 — Panowanie Teodoryka w Italii. Będąc Gotem i arianinem, ale władając ludźmi wyznającymi wiarę chalcedońską (katolicką), na początku swoich rządów wprowadza zasadę pełnej tolerancji religijnej, co było jaskrawo sprzeczne z panującą ówcześnie tradycją krwawych wojen religijnych. Tolerancja nie podobała się zwłaszcza cesarzowi Justynowi (rządzącemu od 518), i Teodoryk tylko dzięki sprawności swojej policji uniknął śmierci z rąk nasłanych skrytobójców.
500 — Teodoryk podczas wizyty w Rzymie organizuje ostatni starożytny adventus, czyli uroczysty i szczegółowo opracowany ceremoniał rzymski, realizowany z okazji przybycia cesarza do miasta. Taki właśnie „pogański” rodowód ma adwent, dziś będący okresem wyczekiwania na narodziny Zbawiciela.
— Aż do VI w. w Hiszpanii synody nie podejmowały sprawy abstynencji seksualnej księży żonatych.
— Małżeństwa zawarte przez duchownych po wyświęceniu uznawane są za nieważne (praktyka poszła inną drogą).
— Za sprawą mnichów irlandzkich spowiedź „na ucho” rozprzestrzenia się po całej Europie. Do tego czasu spowiedź na ogół odbywano publicznie i to bardzo rzadko w ciągu całego życia.
— Początek represji wobec chrześcijan święcących sobotę. Sobota – siódmy dzień tygodnia – jest w Biblii dniem świętym jako pamiątka stworzenia świata (Rdz 2,2–3); nakaz święcenia soboty (szabatu) zawarty jest w Dekalogu (Wj 20,8–11) i przestrzegany przez Jezusa, apostołów i pierwszych chrześcijan.
508 — Zwycięstwo króla Franków Chlodwiga, zwolennika chrześcijaństwa rzymskiego, nad innymi książętami frankijskimi. Kościół rzymski podporządkował sobie prawie całą Europę zachodnią. Od tamtego czasu jest stale uwikłany w politykę. Biblia nakazuje rozdział Kościoła od państwa; związek między Kościołem a władzą świecką nazywa nierządem (Jr 2,20–31; Ez 16,17–19; Oz 2,5) i obrzydliwością (Ap 18,9).
519 — Nowy cesarz Justyn I wycofuje się z postanowień swoich poprzedników Bazyliska, Zenona i Anastazjusza I, i uznaje postanowienia soboru chalcedońskiego, odrzucając monofizytyzm.
Ok. 524–526 — Umiera chrześcijański filozof i teolog Boecjusz (Anicius Severinus Boëthius), tłumacz Arystotelesa.
527–565 — Czasy panowania Justyniana I Wielkiego (zwanego nawet Pobożnym), który:
527 — Drugi Synod w Toledo. Stwierdzono, że „księża, którzy udzielają noclegu kobietom i doznają przy tym z podniety, muszą zostać ukarani. Kobiety natomiast mają zostać sprzedane przez biskupa jako niewolnice”.
528 — Benedykt z Nursji zakłada we Włoszech pierwszy zakon na Monte Cassino, w miejscu przedchrześcijańskiego sanktuarium.
529 — Pod wpływem ówczesnych chrześcijan pada antyczny uniwersytet ateński z racji propagowania filozofii pogańskiej (po prostu niezgodnej z chrystianizmem).
538 — Cesarz Justynian wywyższył biskupa Rzymu Linusa. Faktyczny początek instytucji papiestwa. Papież jako następca Piotra jest skałą i głową Kościoła; według Biblii Jezus jest skałą i głową Kościoła (1Kor 3,11; 10,4; 1P 2,8).
539 — Ustanowiono władzę papieży oraz ofiarę mszy świętej. Prymat papieży zastąpiono zwierzchnictwem nad całym Kościołem. Zaczęto wpajać przekonanie, iż msza jest „ofiarą”, a Chrystus realnie jest obecny na ołtarzu. Wcześniej chrześcijaństwo nie sprawowało ofiary mszy świętej.
547 — W klasztorze na Monte Cassino umiera Benedykt z Nursji, autor tradycji benedyktyńskiej, eremita, uważany za świętego (także przez kościoły prawosławny, ormiański, anglikański, luterański, starokatolicki) i patrona Europy. Niekiedy uważany za twórcę wczesnej formy modlitwy różańcowej, choć bardziej wiarygodne jest lokowanie tej formy pobożności 500 lat później. Do benedyktyńskiej tradycji należą inne formy chrześcijańskiej mantry, jak wspólne odmawianie 150 psalmów w ciągu tygodnia.
547 — Ustanowienie postu czterdziestodniowego.
550 — Wprowadzono ostatnie namaszczenie chorych.
553 — Za pontyfikatu rzymskiego biskupa Wigiliusza Kościół zaczyna szerzyć sprzeczne z Biblią nauki o czyśćcu, jako trzecim miejscu, gdzie dusze trafiają po śmierci.
553 — Sobór Konstantynopolitański II, piąty sobór powszechny. Potwierdził doktryny i kanony poprzednich soborów. Potępiono na nim Trzy Rozdziały Orygenesa, w tym teorię preegzystencji dusz, oraz papieża Wigiliusza (ale nie Kościół Rzymski). Cesarz nakazał skreślić jego imię z wykazu papieży.
553 — Justynian wydaje zakaz korzystania z Talmudu. W dalszym ciągu nasilała się wyraźnie antysemicka (czy też bardziej antyżydowska) tendencja pośród cesarzy imperium.
567 — Synod w Tours postanawia: „Ponieważ bardzo wielu dziekanów na wsi, jak też diakonów i subdiakonów, jest podejrzanych o niezaprzestanie obcowania z żonami, dziekan winien mieć zawsze koło siebie kleryka, który będzie mu wszędzie towarzyszył i miał z nim łóżko w jednej celi”. „Siedmiu subdiakonów lub też świeckich (!) miało (w cotygodniowym systemie zmianowym) pilnować dziekana. W wypadku odmowy groziła kara chłosty”.
582 — Ustanowienie przez cesarza bizantyńskiego Maurycjusza (Maurycego) święta Wniebowzięcia Najświętszej Maryi dla całego Cesarstwa Rzymskiego. Jest to odtąd święto poddaństwa pod władzę Imperium Romanum i jako takie należy je traktować. W Europie zachodniej święto to zaczęło upowszechniać się począwszy od połowy VIII wieku.
583 — Trzeci synod lyoński groził złożeniem z urzędu (duchownego) „w razie przyjścia na świat dziecka”. Małżeństwo nie groziło w tym wypadku sankcją, jeśli duchowny zawarł je przed święceniami.
585 — Drugi Synod w Maçon, gdzie zastanawiano się nad takim oto dylematem duchowym: „czy zasłużona niewiasta, w trakcie zmartwychwstania ciała nie będzie musiała przeistoczyć się najpierw w mężczyznę, nim wejdzie do raju”. Podczas synodu jeden z biskupów błysnął oświadczeniem, że kobieta nie może być zwana człowiekiem (mulierem hominem non posse vocari). Czasem twierdzi się także, że na tym synodzie biskupi głosowali nad problemem, czy kobiety mają duszę, i ustalili, że jednak mają.
589 — Trzeci Synod w Toledo poleca biskupom, by sprzedawali kobiety podejrzane o spółkowanie z księżmi, a uzyskane ze sprzedaży pieniądze przeznaczali na cele charytatywne (podobny nakaz wydaje Czwarty Synod w Toledo w 633).
590–604 — Papież Grzegorz I Wielki, uznawany za świętego i doktora Kościoła.
591 — Grzegorz I zrywa z wcześniejszą tradycją (m.in. Hipolita) uznającą Marię Magdalenę za „Apostołkę Apostołów”. Stwierdza: „Wierzymy, że kobieta, którą Łukasz nazywa grzesznicą a Jan Marią, to ta sama osoba, z której, według Marka, Jezus wypędził złe duchy”. Odtąd Maria Magdalena zostaje w tradycji zachodniej uznana za nawróconą prostytutkę i staje się patronką nawrócenia kobiet lekkiego prowadzenia, typem kobiety porzucającej życie nierządne, symbolem nowej Ewy, kobiety oczyszczonej przez pokutę i żyjącej, dzięki łasce Chrystusa zmartwychwstałego, nowym, świętym życiem.
591 — Grzegorz I potwierdza obowiązujący duchowieństwo zakaz utrzymywania stosunków seksualnych ze swymi żonami.
593/594 — Grzegorz I wprowadził oficjalnie wiarę w czyściec, dla uzdrowienia finansów kurii rzymskiej poprzez sprzedaż odpustów od kar czyśćcowych.
600 — Wprowadzenie „godzinek” do Matki Bożej oraz łaciny do liturgii. Wcześniej nabożeństwa oprawiano często po hebrajsku, aramejsku lub grecku.
— Odnośnie mnichów – Jan Klimak: „Mnich powinien być posłusznym, obdarzonym rozumem zwierzęciem”.
— Zaczyna dominować spowiedź indywidualna.
610 — Wymyślono tytuł papieża. Bonifacy IV otrzymał od cesarza starożytną świątynię pogańską Panteon i kazał złożyć tam liczne relikwie. Budowlę tę poświęcił na kościół pod wezwaniem Matki Bożej Męczenników. Od tego czasu oddawano cześć wszystkim zmarłym męczennikom, w dniu 13 maja.
638 — VI Synod w Toledo nakazuje przymusowe ochrzczenie wszystkich Żydów zamieszkałych w Hiszpanii.
638 — Jerozolima, kolebka chrześcijaństwa, zostaje opanowana przez muzułmanów. „Święty Grób Pański” i inne miejsca ważne dla chrześcijan wpadają w ręce innowierców.
649 — Synod Laterański. Pod wpływem nauk Augustyna z Hippony ogłoszono dogmat, że Maryja poczęła Jezusa za sprawą Ducha Świętego, bez nasienia, i pozostała na zawsze dziewicą. Jest to drugi dogmat maryjny. Stwierdzono ponadto, że Maryja poczęła bez przyjemności i urodziła bez bólu.
Ok. 650 — Synod w Rouen „(…) za złamanie ślubów czystości orzekał karę odosobnienia i surowej chłosty”. Ilość batów zależna od wagi czynu.
653 — VIII Synod w Toledo „przewidywał nie tylko sprzedaż kobiet podejrzanych lub okrytych niesławą, lecz także legalnych żon, jeśli wyszła na jaw ich „niewstrzemięźliwość”.
655 — IX Synod w Toledo wydaje postanowienie, które było źródłem dopływu niewolników dla Kościoła. Jego kanon 10 stanowił: „Kto tedy, od biskupa po subdiakona, płodzi synów w małżeństwie zasługującym na potępienie, z kobietą wolną lub niewolnicą, ten powinien podlegać karze kanonicznej; dzieci z takiego haniebnego związku nie tylko nie powinny otrzymać spadku po rodzicach, lecz na zawsze, jako niewolnicy, stanowić własność Kościoła, którego kapłanami byli ich ojcowie, gdyż ci spłodzili ich w nagannych okolicznościach”.
662 — Zapoczątkowano kult krzyża, jako narzędzia męki zadanej Chrystusowi. W pierwszych wiekach chrześcijaństwa krzyż nie był wcale symbolem chrześcijaństwa. Jedynym znakiem rozpoznawczym, jakiego używali chrześcijanie pierwszych wieków, była ryba.
675 — Synod w Bradze „(…) zakazał duchownym jakichkolwiek spotkań z kobietami (z wyjątkiem matki) bez towarzystwa godnego zaufania szpicla”.
680–681 — Sobór Konstantynopolitański III, szósty sobór powszechny. Potępił monoteletyzm (pogląd, że Chrystus, zarówno w swojej naturze boskiej, jak i ludzkiej, kierował się jedną wolą). Zaczęto używać krzyża jako godła.
692 — Sobór (Synod) in Trullo (dosł. w sali pod kopułą), który był przedłużeniem poprzedniego. Jest też zwany II Soborem in Trullo (Secundum Concilium in Trullo), gdyż w tej samej sali jedenaście lat wcześniej odbył się Sobór Konstantynopolitański III. Inną jego nazwą jest Sobór Piąto-szósty (łac. Concilium Quinisextum, gr. Penthéktē), ponieważ jego ideą było uzupełnienie kanonami kościelnymi dwóch poprzednich soborów, które nie wydały żadnych spisanych zasad. Zajął się głównie sprawami administracji i dyscypliny kościelnej.
693 — XVI Synod w Toledo proponuje zadośćuczynienie tym, którzy oddawali cześć drzewom, ustroniom leśnym, źródłom i skałom: „jeśli szlachetny urodzony – trzy funty złota, jeśli mizerny – sto uderzeń rózgą”.
694 — XVII Synod w Toledo uznaje wszystkich Żydów za niewolników. Ich kapitały ulegają konfiskacie, zostają im też odebrane dzieci od siódmego roku życia wzwyż celem przymusowej katolicyzacji w rodzinach zastępczych, katolickich. Pretekstem była zaś rzekoma działalność antypaństwowa oraz znieważanie krzyża (dziś za znieważanie krzyża funkcjonują zdecydowanie łagodniejsze kary).
705 — Papież Jan VII odrzucił uchwały Soboru in Trullo, który orzekł, że nad Kościołem powszechnym stoi nie jeden papież, ale dwóch papieży o równych prawach – papież Konstantynopola i Rzymu.
709 — Za pontyfikatu papieża Konstantyna zapoczątkowano upokarzający wiernych i niższy stopniem kler zwyczaj całowania nóg papieskich przez poddanych.
710 — Koniec schizmy zapoczątkowanej na Soborze in Trullo. Podczas spotkania z papieżem Konstantynem cesarz Justynian II zwolnił Kościół Zachodni z obowiązku przestrzegania kanonów soboru.
715 — Wprowadzono i upowszechniono modlitwy do Marii Panny i świętych uznawanych przez Kościół.
721 — Synod rzymski zagroził „klątwą każdemu, kto wejdzie w związek małżeński z osobą, z którą trzymał do chrztu dziecko”. Rodzicom chrzestnym odtąd nie wolno ze sobą wchodzić w związek małżeński, o ile razem trzymali czyjeś dziecko do chrztu.
726 — W Rzymie zaczęto czcić obrazy świętych.
731 — Papież Grzegorz III przeniósł święto męczenników z 13 maja na 1 listopada pod wpływem kultów pogańskich. Oficjalnym, rzekomym powodem były trudności z wyżywieniem rzesz pielgrzymów przybywających do Rzymu na wiosnę.
742–743 — Pierwszy niemiecki sobór narodowy za złamanie ślubów czystości „(…) przez służebnicę Chrystusa nakazywał karę „więzienia o chlebie i wodzie”, a ponadto trzykrotną chłostę i ogolenie głowy” – karę w średniowieczu bardzo poniżającą, stanowiącą ponadto symbol kastracji”.
747 — Papież Zachariasz „wyróżniający się przede wszystkim dobrocią” „(…) kazał wtrącić do więzienia mnichów i mniszki, którzy złamali śluby, dla czynienia tam stałej pokuty aż do śmierci”.
753 — Synod w Metzu. Zdarzało się, iż duchowni hańbili kobiety w świątyniach. Dopuszczali się tego nawet wobec najbliższych krewnych i chyba nierzadko. Dlatego też na synodzie postanowiono: „Jeśli duchowni uprawiają porubstwo z zakonnicami, matkami (!), siostrami itd., to posiadających wyższe święcenia trzeba pozbawiać ich stanowisk, a kapłanów z niższymi święceniami chłostać”. Była to reakcja władzy kościelnej na masową niemoralność kleru, zarówno biskupów jak i zwykłych duchownych.
754 — Umiera benedyktyn Bonifacy Winfrid (ur. między 672 a 675), apostoł Niemców, który twierdził, że „kobietom nie wolno śpiewać w kościele”.
769 — Synod na Lateranie pod przewodnictwem papieża Stefana III ustanowił nowy dekret dotyczący wyboru papieży. Odtąd o prawo wyboru może ubiegać się wyłącznie duchowny. Od elekcji całkowicie odsunięto osoby świeckie, a przede wszystkim oligarchów rzymskich.
783 — Nastał powszechny zwyczaj całowania nóg papieża. W owym czasie papież kąpał się, w tym mył nogi, zwykle nie częściej niż raz w miesiącu.
785 — Synod w Paderborn, podobnie jak synod w Toledo (proponuje zadośćuczynienie tym, którzy oddawali cześć drzewom, ustroniom leśnym, źródłom i skałom): „ukarać szlachetnie urodzonego – sześćdziesięcioma, wolnego – trzydziestoma, niewolnego – piętnastoma solidami. Jeżeli grzywny nie może spłacić, ma służyć Kościołowi do czasu uiszczenia opłaty”.
787 — Sobór Nicejski II, siódmy sobór powszechny, na którym mimo sprzeciwu dwóch poprzednich papieży zatwierdzono niektóre postanowienia Soboru in Trullo, a także ostatecznie usunięto drugie przykazanie biblijnego Dekalogu, potępiając ikonoklazm, dopuszczając kult relikwii, krzyża i obrazów oraz modlitwy do świętych. Zakaz kultu wizerunków to jedno z dziesięciorga przykazań (Wj 20,4–5); Biblia zawiera zakaz zmiany przykazań (Mt 5,18). „Dopóki nie przeminie niebo i ziemia, ani jedna litera, ani jedna kreska nie może być zmieniona w Prawie” (Jezus). „Nawet gdybym ja przyszedł i próbował wprowadzić małą zmianę do tego, co podałem pierwotnie, niechaj będę przeklęty” (Paweł).
800 — Papież Leon III stał się świeckim księciem.
801 — Leon III ustanowił Dni Krzyżowe.
813 — Oznajmiono o wzięciu Marii Panny do nieba. Ustanowiono Święto Wniebowzięcia NMP.
816 — „W Niemczech wielki synod w Akwizgranie zezwalał na wyświęcenie żonatych mężczyzn”.
829 — Synod Paryski.
835–837 — Papież Grzegorz IV wprowadza obchody święta ku czci Wszystkich Świętych. Odtąd 1 listopada jest dniem poświęconym pamięci nie tylko męczenników, ale wszystkich świętych Kościoła Katolickiego. Na prośbę cesarza Ludwika Pobożnego rozszerzono to święto na cały Kościół.
850 — Zniszczenie autonomii biskupów (podporządkowanie ich Rzymowi) przez fałszywe dekretalia rzekomego Izydora.
863–867 — Schizma Focjusza. Patriarcha Konstantynopola Focjusz uznał za herezję rozesłał list do pozostałych patriarchów informując o szerzącej się w Kościele zachodnim herezji Filioque (Duch Św. pochodzi od Ojca i Syna, a nie tylko od Ojca) i ekskomunikował papieża Mikołaja. Rzeczywistym powodem tej decyzji była rywalizacja o strefy wpływów wśród chrystianizowanych ludów bałkańskich i wśród Słowian. Na terenach tych swoją misję rozpoczęli bracia Cyryl i Metody, którzy jako uczniowie Focjusza rozpowszechniali ryt bizantyjski adaptując go do lokalnych potrzeb. Za pontyfikatu Mikołaja ich misja była skutecznie blokowana przez duchownych łacińskich.
867 — Nowy cesarz Bazyli I wypędza Focjusza z Konstantynopola.
869–870 — Sobór Konstantynopolitański IV (katolicki), według Kościoła Katolickiego ósmy sobór powszechny, nieuznawany przez prawosławie. Potępiono Focjusza, uznając go za schizmatyka. Potępienie to, odrzucone przez biskupów wschodnich, usankcjonowało podział chrześcijaństwa na katolicyzm i prawosławie.
879–880 — Sobór Konstantynopolitański IV (prawosławny). Zrehabilitował i przywrócił patriarchę Focjusza na zajmowane stanowisko. Początkowo uznany na Zachodzie jako powszechny. Jednak następnie odrzucony, podtrzymano opinię o błędach Focjusza. Sam Focjusz cofnął wydaną wcześniej ekskomunikę na papieża. Stosunki między Rzymem a Bizancjum unormowały się na półtora wieku.
888 — Synod w Moguncji przyznał, że popełniono „bardzo wiele zbrodni”, polegających na tym, że „księża spółkowali z własnymi siostrami i płodzili z nimi dzieci”.
890 — Pierwsze wzmianki o kulcie Józefa, męża Marii i opiekuna Jezusa.
897 — Synod trupi. Papież Stefan VII wykopuje z grobu Formozusa, jednego z ze swoich poprzedników (z którym rywalizował o papiestwo) i urządza mu kilkudniowy proces. Akt oskarżenia zawiera trzy zarzuty: krzywoprzysięstwo, niezdrowe ambicje, naruszenie kanonów. Za karę martwemu papieżowi kat odrąbuje trzy palce, następnie zrzuca trupa z tronu, przebiera w zwyczajne szaty i wlecze ulicami Rzymu, po czym wrzuca do zbiorowego grobu z biedakami. Po kilku dniach papież Stefan dochodzi jednak do wniosku, że to za mało i nakazuje ponowne wydobycie szczątków Formozusa i wrzucenie ich do Tybru. Kilka dni później Stefan umiera „nagłą śmiercią”, a lud Rzymu wydobywa zwłoki Formozusa z rzeki.
— Cała Europa znalazła się pod panowaniem papieży.
— 95 procent ludności nie umiało ani czytać, ani pisać; ludzie żyli w ciemnocie i brudzie; wodę uważano za szkodliwą dla zdrowia, a mycie się za grzech; kwitły przesądy i gusła. Załamuje się aktywność na polu medycyny, techniki, nauki, edukacji, sztuki i handlu. Rozpoczyna się mroczny okres w historii Europy. W tym okresie kraje islamskie rozwijały się prężnie. Kwitł handel, nauka, sztuka, przemysł.
904–964 — W Kościele okres pornokracji, obejmujący pontyfikaty 12 kolejnych papieży.
904 — Papież Sergiusz III morduje swoich poprzedników: Leona V i Krzysztofa, i dzięki protekcji Teodory Starszej obejmuje papiestwo. Sergiusz wkrótce uwiódł córkę swej mecenaski i kochanki, piętnastoletnią piękną Marozję, która dała mu syna, jednego z przyszłych „ojców świętych”, Jana XI.
911 — Papież Sergiusz umiera „nagłą śmiercią”, a jego miejsce zajmują kolejno trzej figuranci z nadania Teodory, a zarazem jej kochankowie: Anastazy III (911–913), Lando (913–914) i Jan X (914–928). Po tym pontyfikacie głównie skrzypce w polityce papieskiej należą już wyłącznie do Marozji – jej matka zmarła.
915 — Umiera kronikarz Regino, opat klasztoru w Prüm, a później w Trewirze, który w ślad za Bonifacym Winfridem, żyjącym 150 lat wcześniej, „(…) zabronił wszystkim kobietom śpiewu w kościele”.
927 — Dalsza rozbudowa kościelnej hierarchii, ustanowienie Kolegium kardynalskiego.
928 — Marozja z pomocą męża Gwidona z Toskanii doprowadza do uwięzienia papieża Jana X w zamku św. Anioła, a następnie do jego uduszenia poduszkami. Następnie Marozja doprowadza do wyboru na papieży kolejno Leona VI (który zostaje następnie uwięziony i otruty z jej polecenia) oraz Stefana VII.
931 — Następcą zmarłego papieża Stefan VII zostaje 21–letni syn Marozji, który przybrał imię Jan XI.
942 — Umiera Odo z Cluny (ur. 878), który głosił:
953–965 — Szanowany (do dzisiaj) książę Kościoła, św. Bruno, arcybiskup Kolonii. Choć uchodził za jednego z najbardziej wykształconych ludzi swojej epoki, (wciąż) nie uznawał kąpieli. Cudowny zatem aromat „czarciej woni” roznosił się od wielu arcybiskupów i ich podwładnych!
955 — Na tron papieski wstępuje osiemnastoletni Oktawian (wnuk Marozji), który przybrał imię Jana XII (zm. 964).
965 — Wprowadzono „chrzest dzwonów”, wymyślony przez biskupa Rzymu Jana XIII.
966 — Wprowadzenie chrześcijaństwa rzymskiego w Polsce.
983 — Biskup Thietmar opisuje pierwsze wielkie powstanie słowiańskich ludów niedawno siłą i terrorem nawróconych na chrześcijaństwo, które miało wybuchnąć na północy Połabia.
988 — Wprowadzono i zaczęto upowszechniać (początkowo wyłącznie w klasztorach benedyktyńskich związanych z „reformą kluniacką”) dzień „zaduszny”, będący dniem modlitw za wszystkich zmarłych. Pomysłodawcą był Odilo, opat klasztoru w Cluny.
988 — Wprowadzono post piątkowy i przed wielkanocą.
993-995 — Znaczenie słowa kadosz, oddzielony, zmieniono na święty. Wprowadzono zwyczaj ogłaszania świętych jedynie przez papieży. Wcześniej decydował o tym cały lud chrześcijański. Wiązało się to również i z tym, że dla zmarłego krewnego można było – za odpowiednią kwotę – kupić wyniesienie go na ołtarze. Papież Jan XV zaczyna kanonizować zmarłych – mianuje pierwszych świętych i rozpowszechnia kult matki Jezusa jako Matki Boga. Szczególny to zaszczyt dla paulinów, bowiem napędza im wypłacalną klientelę. Kult świętych to dla Kościoła prawdziwa żyła złota.
997 — W bestialskim tłumieniu kolejnego powstania Słowian przeciwko chrześcijańskiej okupacji wyróżnił się bohaterstwem biskup Ramward.
1000 — Ostateczne ustanowienie przez papieża Sylwestra II odrębnych uroczystości: Wszystkich Świętych i Dzień Zaduszny.
1000 — Ostateczne zatwierdzenie nauki o czyśćcu.
1000 — Wprowadzono wytwarzanie wody święconej.
1000 — Chrześcijanie całej Europy oczekiwali w wielkim przerażeniu końca świata. Wierzyli w uwięzienie w roku 317 pradawnego potwora „Lewiatana” w podziemiach Lateranu (ówczesnej siedziby papieży) przez papieża Sylwestra I. Magia okrągłej liczby 1000 kazała spodziewać się nadzwyczajnych zdarzeń. Proroctwa Sybilli zapowiadały, że z przełomem tysiąclecia potwór wydrze się z więzienia i zniszczy ziemię i niebo. Przerażenie wzmagała zbieżność tych wizji z nowotestamentową Apokalipsą św. Jana. Znaku zapowiadającego katastrofę dopatrywano się również w osobie ówczesnego papieża, który uprawiał jakoby praktyki czarnoksięskie (budował zegary i instrumenty astronomiczne), a przy tym przybrał imię Sylwestra II, co budziło skojarzenie „jeden Sylwester uwięził smoka, drugi go wypuści”. Kataklizm miał nastąpić, gdy „Lewiatan” śpiący w rzymskich katakumbach przebudzi się z woli Pana i w ramach kary za grzechy pożre cały świat chrześcijański…
1000 — Powyższe zajście nie miało miejsca, więc szczęśliwy Papież wraz z owieczkami zarządził wielką fetę i czas zabaw i dziękczynienia Panu za dobroć i ratunek dla świata… Tak powstał KARNAWAŁ.
— O francuskich biskupach jeden z historyków tego okresu, pisał:
— O zakonnicach tamtej epoki:
1002 — Umiera papież Sylwester II, uznawany za najwybitniejszego matematyka X wieku. Sylwester II rozpowszechnił w chrześcijańskiej Europie cyfry arabskie i system dziesiętny. Jako jeden z pierwszych uczonych europejskich zajmował się logiką formalną. Posługiwał się organami, liczydłem oraz globusami (ziemskim i niebieskim). Potrafił posługiwać się tzw. notami tyrońskimi oraz abakusem, co u niewykształconych ludzi wywoływało kontrowersje. Ze względu na swoją rozległą matematyczną wiedzę, podejrzewany bywał o kontakty z siłami piekielnymi. Zginął w Rzymie, w tajemniczych okolicznościach, co stało się podstawą do legendy, że został porwany przez diabły.
1008–1015 — Pomorze broniło się dzielnie przed brutalną chrystianizacją i nie zamierzało poddać się łatwo. Już w 1008 roku wygnany został biskup kołobrzeski, Reinberg, który „niszczył i palił świątynie z posągami bożków”. Reakcja słowiańska obaliła biskupstwo kołobrzeskie w roku 1015.
1015 — Po doświadczeniach pornokracji Bonifacy VII wprowadził przymusowy celibat dla duchownych, aby rozwiązać problem przejmowania w spadku majątków kościelnych przez ich rodziny (przedtem duchowni zwykle mieli żony i dzieci). Także apostołowie mieli żony (Mt 8,14–14; 1Kor 9,5). Biblia pozostawia wybór człowiekowi (Mt 19,12), zachęcając do wyboru duchownych spośród wiernych mężów (1 Tym 3, 1–4).
1019 — Synod w Goslarze „groził ekskomuniką za utrudnianie sprawowania urzędu żonatym duchownym”.
1022 — Poważniejsze wystąpienie, jak podaje kronikarz Długosz (ks. 2), miało miejsce w roku 1022, kiedy to wybuchła „straszliwa zawierucha”, bunt przeciwko płaceniu dziesięcin. Czeski kronikarz Kosmas napisał, że w roku tym „w Polsce nastało prześladowanie chrześcijan”. Po ujarzmieniu buntu, jego przywódcy zostali ścięci.
1022 — Wielki Synod w Pawii zażądał od księży oddalenia ich żon, zwanych odtąd konkubinami. Ponadto „oddawał na zawsze w niewolę synów i córki księży, niezależnie od tego, czy zostali zrodzeni z wolnych czy niewolnych żon albo konkubin”.
1022 — Pierwsze wzmianki o katarach. Po raz pierwszy grupę katarów spalono na stosie, za panowania i z rozkazu króla Francji Roberta II Pobożnego, mimo stanowczego sprzeciwu wielu biskupów. Katarzy byli jednocześnie gnostykami i chrześcijanami, łączyli podstawowe pojęcia wiary chrześcijańskiej ze zeuropeizowaną wersją dualizmu zaratusztriańsko-manichejskiego. Występowali przeciw ustrojowi feudalnemu i hierarchii kościelnej, dlatego byli zwalczani jako niebezpieczni heretycy. Głosili i praktykowali zasadę dobrowolnego ubóstwa, nie uznawali składania przysiąg, służby w wojsku, oddawania czci krzyżowi, obca im była idea czyśćca. Wierzyli, że świat został stworzony przez złego boga, toczącego walkę z bogiem dobrym. Byli weganami. Sprzeciwiali się małżeństwu i seksualności, którą uważali za zło.
1029–1040 — Reakcja słowiańska w Polsce odbija większą część władzy i gontyn, likwiduje kler katolicki i powraca do starej wiary przodków. Trwa ogólnopolskie powstanie przeciwko okupacji sumień przez imperium papieskie. Niestety po około dziesięciu latach walk powstanie się wykrwawia, a wiele dawnych miejsc kultu i kultury Słowian zostaje bezpowrotnie zniszczonych.
1031 — Synod w Bourges ponownie zażądał od księży oddalenia żon. Opornych duchownych usuwano ze stanowisk, nieraz przy pomocy wiernych. Jedynym powodem wymuszenia celibatu była ochrona majątku kościelnego. Dlatego wprowadzono regulacje, które uniemożliwiały dzieciom księży dziedziczenie mienia należącego do Kościoła.
1032 — w Polsce wybucha powstanie przeciw biskupom. Powodem jest ubożenie ludności na skutek przejmowania majątków przez Kościół oraz prześladowania religijne dawnej rodzimej wiary.
1034–1038 — W tych latach umiejscawia się panowanie „pogańskiego” księcia polskiego, zwanego Bolesławem Mieszkowicem lub Bolesławem Zapomnianym, który obalał chrześcijaństwo, przywracał rodzimą wiarę. Jak podają niemieckie roczniki, „po śmierci Mieszka II (1034) w Polsce całkowicie wyginęło chrześcijaństwo”. W XIII–wiecznej Kronice wielkopolskiej (która wszelako ma być oparta na jakichś wcześniejszych zaginionych źródłach) pojawia się informacja o tym Bolesławie, pierworodnym synu Mieszka II, który objął rządy po śmierci ojca. Kronikarz jest wyraźnie wrogo nastawiony do Bolesława. Wspomina, że z powodu jego „okropnych zbrodni” nie odnajdujemy go w poczcie królów i książąt polskich, gdyż został skazany przez Kościół na wieczne zapomnienie. Największe nasilenie „reakcji” odnotowano w Wielkopolsce i na Śląsku. Trzy lata powstania zniszczyły budowaną mozolnie dotąd organizację kościelną w Polsce. Zburzono katedrę wrocławską, stolice biskupie, szereg kościołów i klasztorów.
1039 — Chrześcijaństwo w Polsce zaczyna być przywracane przez siły zewnętrzne. Przez papieża i cesarza, mieczami wojska niemieckiego. Podjęta po 1040 roku zmasowana akcja niszczenia pogańskich ośrodków kultowych tudzież nowo powstałych świątyń rodzimowierczych oraz posągów konsekwentnie pogrąża polskie „pogaństwo”. W masowym ludobójstwie Słowian na ziemiach polskich zginęło nawet do dwóch milionów ludzi.
1043–1072 — Adalbert, arcybiskup Bremy. Podobnie jak wiek wcześniej Bruno, (wciąż) nie uznaje kąpieli.
1047 — Klemens II powtórzył wcześniejsze zakazy utrzymywania przez duchownych związków z kobietami, najwidoczniej nie odnosiły one żadnego skutku.
1049–1054 — Papież Leon IX. W czasie swojego pontyfikatu zwoływał liczne synody, które zajmowały się głównie zwalczaniem symonii w Kościele i wprowadzeniem celibatu wśród kleru. Ostro potępił małżeństwa księży oraz zaostrzył za nie kary kościelne. Ponadto „uczynił niewolnicami wszystkie kobiety w Rzymie, które współżyły z duchownymi”.
1054 — Wielka schizma wschodnia – rozłam w chrześcijaństwie na Kościół wschodni i zachodni. 16 lipca Michał Ceruliusz, patriarcha Kościoła wschodniego, i kardynał Humbert na polecenie papieża Leon IX, przywódca Kościoła zachodniego, obrzucili się nawzajem klątwami. Powstały zatem dwa przeklęte wzajemnie przez siebie kościoły, zachodni, katolicko-papieski, i wschodni, zwany ortodoksyjnym, prawosławnym. Kościelne imperium rozpadło się na Kościół zachodni (uznający zwierzchność papieża) i na Kościół wschodni, odrzucający jego władzę. Katolicyzm, odchodząc od rdzenia chrześcijaństwa, staje się najliczniejszą sektą w jego łonie.
1055 — Synod w Coyanza (Concilium Coyacense).
1056 — Stefan IX powtarza niedawny zakaz małżeństw kleru.
1059 — Mikołaj I ogłosił suspensę (zawieszenie w czynnościach kapłańskich) dla żonatych księży, a wiernym zakazał uczestniczyć w mszach przez nich odprawianych.
1060 — W ośrodku prawosławnego monastycyzmu na terenie Półwyspu Athos wchodzi w życie zakaz przebywania kobiet i zwierząt płci żeńskiej, obowiązujący do dziś. Podobne zakazy wprowadzono na terenie wielu innych klasztorów męskich, ponieważ kobiety i samice zwierząt były często przez mnichów gwałcone.
1061–1073 — Aleksander II wysyła legatów do krajów katolickich, aby kontrolować dekrety celibatowe.
1071 — Bitwa pod Manzikertem. Turcy Seldżuccy podbijają niemal całą bizantyńską Azję Mniejszą.
1072 — Jerozolima zostaje podbita przez Turków Seldżuckich,. Cenne chrześcijańskie relikwie zostają zagrabione i wywiezione do Persji. Niektórzy zaczynają myśleć o odbiciu Ziemi Świętej z rąk „niewiernych”.
1073–1085 — Pontyfikat papieża Grzegorza VII.
1075 — Grzegorz VII wydał dekret o zniesieniu świeckiej inwestytury (prawo nadawania godności kościelnych). Odtąd nadawanie godności osobom duchownym miało być dokonywane wyłącznie przez papieża. Tylko papieże są zdolni do wybierania i kwestionowania wyboru cesarzy, cesarstw i królestw, a także majątków wszystkich ludzi. Tylko papieże mogą dawać i odbierać państwa i wszelkie bogactwo.
1077 — Grzegorz VII ustanowił formalną „klątwę”, czyli wyklęcie przez instytucję Kościoła (nie mylić z od dawna stosowaną zwykłą klątwą).
1079 — Grzegorz VII zadekretował pozbawienie urzędów żonatych księży. Przelał o to wiele krwi, „księża świeccy, przeważnie żonaci, rzucali się na legatów obwieszczających celibat, byliby ich targali; ale podniesiono przeciwko nim laików, tj. ludność parafialną, której zapowiedziano, że sakramenty udzielone przez księży żonatych nie są ważne”. Zarządzenia poprzednich papieży w tej kwestii nie były respektowane, jeszcze w drugiej połowie XI w. większość księży miała żony. Reforma gregoriańska pozwoliła ostatecznie zatriumfować celibatowi.
1079 — Piotr Pustelnik (Eremita) z Amiens zaczyna upowszechniać modlitwę różańcową. Wedle niektórych teorii sam różaniec (łańcuszek z koralikami) przejęty został nieco później z kultów pogańskich i rozpowszechniony przez powracających z wypraw krzyżowych.
1079 — Zdrajca i renegat biskup Stanisław Szczepanowski staje po stronie zbuntowanych mieszczan przeciwko królowi Bolesławowi Śmiałemu (ok. 1043 — ok. 1082). Kiedy biskup poniósł zasłużoną śmierć za zdradę majestatu, Kościół ogłosił go „świętym” i patronem Polski; leży w sarkofagu na Wawelu.
1080 — Wprowadzono zakaz czytania Biblii przez wiernych, upoważniając do tego jedynie duchownych, którzy następnie mieli ją wykładać wiernym w zgodzie z naukami Kościoła.
1081–1118 — Aleksy I Komnen na tronie cesarskim w Bizancjum. W obliczu zagrożenia ze strony Seldżuków, a także Połowców, Kumanów i Serbów, prosi, mimo niedawnej klątwy, o pomoc militarną papieża. W rezultacie dochodzi do zorganizowania wypraw krzyżowych.
1089 — Synod w Melfi „wydał rozporządzenie, na mocy którego kobietę można było sprzedać władzom świeckim, jeśli jej małżeństwo z księdzem wbrew wszystkim zakazom trwało”.
1090 — Narzucono modlitwę różańcową.
1095 — Synod w Clermont: ustanowienie odpustów grzechów.
1096–1272 — Okres siedmiu krucjat czyli wypraw krzyżowych.
1096 — Piotr Pustelnik z Amiens we Francji odpowiada na wezwanie Urbana II do krucjaty i organizuje wyprawę ludową, w której wzięły udział nieliczni rycerze oraz tłumy chłopów, biedoty i pospolitych przestępców. Liczba uczestników tej „ludowej krucjaty” jest szacowana nawet do 180 000 osób, głównie z Niemiec i południowej Francji. Po drodze rycerze atakują z różnym skutkiem lokalne niemieckie gminy żydowskie w Wormacji, w Moguncji oraz w Kolonii, dopuszczają się rozbojów, rzezi i gwałtów, niczym nie różniąc się od wrogich Saracenów. Na wschód rusza tylko część armii. 1/4 nieszczęśników ginie z wycieńczenia i głodu. Wyprawa dociera do Kserigordon w Anatolii, gdzie zostaje rozbita przez Turków Seldżuckich pod wodzą sułtana Kilidż Arsłana. Niektórych uczestników krucjaty zmuszono do zmiany wiary i sprzedano w niewolę, opierających się wymordowano. Sam Piotr dezerteruje w czasie oblężenia, zostaje jednak schwytany. Potem nie sprawdza się jako poseł. 21 października pod Civetot doznają pogromu główne siły krucjaty. Z krucjaty do Konstantynopola uchodzi z życiem około 3000 ludzi.
1096–1099 — Pierwsza wyprawa krzyżowa rycerstwa przede wszystkim francuskiego, włoskiego i niemieckiego z Gotfrydem de Bouillon, księciem Lotaryngii na czele.
1098 — Król Filip I wynosi swojego homoseksualnego kochanka do godności biskupa Orleanu.
1099 — Krzyżowcy po długim oblężeniu zdobyli Jerozolimę i splądrowali miasto.
1100 — Msza święta została uczyniona ofiarą.
1109 — Kolejna bitwa o Jerozolimę. Oto relacja naocznego świadka: „Wkrótce wszyscy obrońcy uciekli z murów poprzez miasto, a nasi ścigali ich, pędzili ich przed sobą, zabijając, wyrzynając, aż do świątyni Salomona, gdzie doszło do takiej rzezi, iż nasi brnęli po kostki we krwi… Niebawem krzyżowcy rozbiegli się po całym mieście, przywłaszczając sobie złoto, srebro, konie i muły; plądrowali pełne bogactw domy. Potem zaś, szczęśliwi, płacząc z radości, poszli nasi oddać cześć grobowi naszego Zbawiciela. (…) Pozostali przy życiu Saraceni wywlekali zmarłych z miasta i złożyli ich na stosach, których wysokość dorównywała wysokości domów. Nikt przedtem nie słyszał i nie widział podobnej rzezi wśród pogan”.
1109 — Umiera Anzelm z Canterbury, znany także jako Anzelm z Aosty (ur. 1033), włoski duchowny katolicki, benedyktyn, filozof uważany za jednego z twórców scholastyki, teolog katolicki, doktor Kościoła i święty Kościoła katolickiego. O kobietach pisze: „Kobieta ma jasną twarz i miłą postać. Podoba się bardzo, ta mleczno-biała kreatura! Ale gdy otworzy się jej wnętrze i wszystkie inne regiony jej ciała, okaże się jak plugawą tkankę zawiera ta biała skóra”.
1123 — Sobór Laterański I, dziewiąty sobór powszechny.
(Źródło: Wikipedia)
Jak zakaz zawierania małżeństw przez księży ma się do zaleceń katolickiego, oficjalnego wydania Biblii?
(1Tm 3,1–13, Biblia Tysiąclecia, wyd. IV)
1124 — Słowianie Pomorscy (Szczecinianie) oświadczają biskupowi Ottonowi Mistelbachowi von Bamberg: „U was, chrześcijan, pełno jest łotrów i złodziei; u was ucina się ludziom ręce i nogi, wyłupuje oczy, torturuje w więzieniach; u nas, pogan, tego wszystkiego nie ma, toteż nie chcemy takiej religii! U was księża dziesięciny biorą, nasi kapłani zaś utrzymują się, jak my wszyscy, pracą własnych rąk” (Żywot świętego Ottona).
1135 — Synod pizański — „(…) zgromadzenie podjęło decyzję o anulowaniu małżeństw księży”.
1139 — Sobór Laterański II, dziesiąty sobór powszechny.
1140 — Ułożono, zatwierdzono i zaczęto wpajać wiernym przekonanie o istnieniu siedmiu „świętych” sakramentów: chrztu, bierzmowania, eucharystii, pokuty, namaszczenia chorych, święceń kapłańskich i małżeństwa. Eucharystia zajmuje wyjątkowe miejsce w życiu katolików, jako „sakrament sakramentów”. Do tego czasu udzielano sakramentów w sposób nieuporządkowany (np. słowiańscy księża od Cyryla i Metodego za jeden z sakramentów uznawali postrzyżyny).
1140 — Gracjan, prawnik z Bolonii, zestawił pierwszy kodeks prawa kanonicznego, nazwany później Dekretem Gracjana. Zbiór ten stosowano jako instruktażowy podręcznik dla księży aż do 1917 roku, kiedy to powstał nowy kodeks prawa kanonicznego. W kanonie „Aliquando” Gracjan stwierdza, że „aborcja jest zabójstwem jedynie wówczas, gdy płód jest uformowany”. Dopóki płód nie jest jeszcze w pełni ukształtowaną ludzką istotą, aborcja nie jest aktem zabójstwa.
1142 — Piracka napaść szwedzkiego księcia Eryka i biskupa Henryka wraz z flotą 60 statków na 3 handlowe statki Nowogrodu. Później przedstawiano ją jako część I krucjaty szwedzkiej, której rzekomym celem miała być chrystianizacja Finlandii.
1143 — Za Celestyna II (1143–1144) w Rzymie wybuchł bunt przeciwko władzy papieża. Jego następca, Lucjusz II (1144–1145), ginie podczas ataku na Kapitol.
1145–1153 — Pontyfikat papieża Eugeniusza III, który nalegał na zorganizowanie kolejnej krucjaty, zaś jej uczestnikom obiecywał życie wieczne.
1147–1149 — Druga całkowicie nieudana wyprawa krzyżowa z królem francuskim Ludwikiem VII i cesarzem niemieckim Konradem III na czele. W wyniku niepowodzeń tej wyprawy (Turcy skutecznie zatrzymali i rozgromili krzyżowców) ruch krucjatowy przygasł w Europie na długi czas.
1147 — Wyprawa krzyżowa na Słowian (krucjata połabska). Zbrojna wyprawa feudałów niemieckich pod dowództwem Henryka Lwa i Albrechta Niedźwiedzia, a także niektórych książąt polskich, przeciw (nie tylko pogańskim!) Słowianom połabskim. Udział w krucjacie zwalniał od uczestnictwa w II wyprawie krzyżowej. Pod pretekstem szerzenia nowej religii próbowano zdobyć i zgermanizować nowe ziemie. Choć spustoszono katolickie Księstwo Kopanickie, nie zdołano zdobyć chrześcijańskiego Szczecina ani pokonać władcy Obodrzyców Niklota. Krucjata kończy się fiaskiem, ale zapoczątkowuje proces, którego efektem staje się eksterminacja i starcie z map tych narodów słowiańskich, które nie poddały się chrystianizacji.
1159 — Arnold z Brescii zostaje powieszony za nawoływanie Kościoła do wyrzeczenia się dóbr doczesnych i przywilejów oraz rezygnacji przez episkopat ze sprawowania władzy świeckiej.
1163 — Synod w Tours. Powołanie Świętej Inkwizycji. Konfiskata majątków, tortury i płonące stosy dla heretyków. Biblia nie zezwala na siłowe nawracanie ludzi, lecz zachęca do pokojowego głoszenia Dobrej Nowiny (Łk 9. 52–56).
Ok. 1170 — Bogaty kupiec Piotr Waldo (Valdès) zawiązuje chrześcijańskie ugrupowanie „ubogich z Lyonu”, które głosi konieczność odrzucenia autorytetu papieża, żąda reform w Kościele i ograniczenia zbytku duchowieństwa. Później znani są jako waldensi.
1179 — Sobór Laterański III, jedenasty sobór powszechny. Zajmował się problemami moralnymi, potępił albigensów i waldensów. Nałożono klątwę (anatemę, ekskomunikę) na heretyków i ich protektorów, a także wszystkich tych, którzy będą z nimi utrzymywać jakiekolwiek stosunki, w tym również handlowe. Sądzeniem miały się zająć instancje kościelne, a wymierzanie kary pozostawiono ramieniu świeckiemu. Grzechem było też przyjmowanie heretyków w swoich domach i wspieranie w jakikolwiek sposób. Na soborze uchwalono także, iż chrześcijanie „którzy ośmielą się współżyć z Żydami, podlegają ekskomunice”.
1180 — Synod w Łęczycy czyni ustępstwa dla kleru. Dobra zmarłych biskupów pozostają własnością duchowieństwa pod karą śmierci dla rodziny lub panów, którzy odważyliby się je zająć, bowiem „Bóg drwić z siebie nie pozwala”.
1182 — Król Filip August wypędza wszystkich Żydów z Francji, konfiskując jednocześnie ich mienie. Ta sama sytuacja miała miejsce w 1394 roku.
1184 — Synod w Weronie nakazuje biskupom ścinanie kacerzy (odstępców od wiary, heretyków). W zasadzie prawo to ciągle biskupów obowiązuje, bo nikt go nie zniósł!
1184 — Waldensi i inni heretycy zostają potępieni przez papieża Lucjusza III w bulli Ad abolendam. Otwiera to drogę do trwających całe wieki prześladowań ze strony Inkwizycji. Waldensi muszą żyć w ukryciu w niedostępnych górskich dolinach w Alpach. Część rozprzestrzenia się jednak po całej Europie.
1189–1192 — Trzecia wyprawa krzyżowa z udziałem cesarza niemieckiego Fryderyka I Barbarossy, króla francuskiego Filipa II Augusta i króla angielskiego Ryszarda Lwie Serce. Kiedy cesarz utonął w jednej z rzek syryjskich, wojska niemieckie wróciły do Europy. Francuzi również zarządzili odwrót i na placu pozostał tylko Ryszard III z Anglikami. Najistotniejszym osiągnięciem trzeciej wyprawy krzyżowej było zdobycie przez Anglików Cypru, który pozostał w ręku krzyżowców przez mniej więcej 250 lat.
1190 — Początki kupczenia odpustami.
1190/1191 — Nieformalne powstanie Niemieckiego Zakonu Krzyżackiego NMP służącego krucjatom i podbojom ziem oraz ludów niechrześcijańskich. Zakon formalnie zatwierdził papież w 1198 roku. Znany z podboju ziem pruskich, czarnego krzyża oraz później z symboliki niemieckiego hakenkreutza.
1197 — Wprowadzenie celibatu w Polsce (utrwalił się w XIV wieku).
(za Wikipedią).
1202–1204 — IV krucjata zainicjowana przez Innocentego III, by wesprzeć krzyżowców w Palestynie.
1202 — Panowanie Władysława Laskonogiego (ok. 1164–1231) to okres walki z nieposłusznym klerem rzymskim, który chwyta się rozpaczliwie papieskich roszczeń do panowania nad światem.
1202 — Zakon kawalerów mieczowych zostaje założony w Inflantach, a jego celem jest ochrona i poszerzanie chrześcijańskich posiadłości kosztem terenów dotąd nieopanowanych, w tym Litwy.
1204 — Zaczęto szerzyć przekonanie o świętości hostii.
1204 — Początek oficjalnej i rzeczywistej działalności znanej z ludobójstwa „Świętej” Inkwizycji, służącej do eliminacji, wymordowania innowierców oraz kacerzy (heretyków, odstępców). Słudzy Boga i Kościoła z miłości do bliźniego i Chrystusa zamęczyli lub spalili żywcem setki tysięcy albo i miliony ludzi na całym świecie.
1207 — Początek krucjaty liwońskiej. Pod pretekstem niesienia chrześcijańskiej wiary Niemcy i Duńczycy rozpoczynają podbój terenów określanych wówczas jako Ziemia Maryi (Terra Mariana). Zdobywcy ostatnich nieschrystianizowanych połaci w Europie dzielą podbity obszar na niemieckie Inflanty i duńską Estonię.
1208 — Papież Innocenty III zaoferował każdemu, kto chwyci za broń, oprócz prolongaty spłat, odpustu zupełnego i boskiego zbawienia, również ziemię i majątek heretyków oraz ich sprzymierzeńców.
1209 — 22 lipca zdobyto Béziers, zamieszkane przez katolików i katarów. W kościele św. Marii Magdaleny zabito w imię wiary 7000 ludzi, w tym kobiety i dzieci. Na ulicach miasta zabito i okaleczono dalsze kilka tysięcy. Legat papieski Arnaud Amaury, opat z Cîteaux, dowodzący wojskami krucjaty, gdy mu się skarżono, że trudno jest odróżnić wiernych od heretyków, odpowiedział: „Zabijać wszystkich. Bóg ich odróżni” („Caedite eos! Novit enim Dominus qui sunt eius”; wiarygodność cytującego te słowa niemieckiego mnicha Cesara z Heisterbach jest jednak podawana w wątpliwość).
1209 — Synod w Awinionie przyznaje, że laicy pod względem nierządu są daleko w tyle za duchowieństwem, a ono samo zepsuło społeczeństwo.
1212 — Synod paryski zarzuca mnichom, że czerpią dochody z udzielania pozwoleń na rozpustę. Stwierdza, że biskupi pobierają stosowną opłatę od podległych sobie księży za pozwolenie utrzymywania konkubin. Kanclerz praskiego uniwersytetu także opowiadał się wówczas za konkubinatem, ponieważ – jak twierdził – „ksiądz, który ma utrzymankę, szanuje przynajmniej honor żon i córek parafian”. Ponadto synod głosi: „Podejrzane drzwi i pomieszczenia w opactwach, przeorstwach i wszelkich miejscach pobytu zakonnic, winny być zabarykadowane przez biskupów, aby diabłu nie dawać okazji”. W tym samym roku biskup Strasburga kazał spalić żywcem około 100 przeciwników celibatu.
1212 — Jedna z większych zbrodni papieskich: wyprawa krzyżowa dzieci z Francji i Niemiec. Dzieci zostały przewiezione do Aleksandrii przez nieuczciwych właścicieli okrętów. Około 30 tysięcy francuskich chłopców i dziewcząt zmarło, zanim skończył się rejs, albo po znalezieniu się na pokładzie statku stało się niewolnikami. Nie powróciła również większość spośród około 20 000 dzieci niemieckich – zostały sprzedane w niewolę, głównie do domów publicznych. Potem już tylko hitlerowcy, którzy przecież przejęli pewne metody działania katolików, posłali w 1945 roku dzieci na wojnę, tak jak niegdyś Kościół rzymski.
1215 — Sobór Laterański IV, dwunasty sobór powszechny. Sformułowano dogmat o przeistoczeniu, potępiono naukę Joachima di Fiore, sformułowano doktrynę o prymacie papieskim.
1216–1227 — Papież Honoriusz III
1217–1270 — Kolejne wyprawy krzyżowe, które ogniem i mieczem próbowały przenieść chrześcijaństwo do niewiernych, kończą się fiaskiem. Kiedy podczas siódmej wyprawy wybucha wśród krzyżowców epidemia dżumy (Ludwik IX, dowódca wyprawy, również pada jej ofiarą), resztki armii wracają do Europy. Od tego czasu posiadłości krzyżowców przechodzą stopniowo w ręce tureckie.
1222 — Dominikanie zostali sprowadzeni do Polski przez biskupa krakowskiego Iwo Odrowąża, aby likwidować kacerzy, heretyków oraz pogan.
1226 — Umiera Franciszek z Asyżu (zwany świętym, ur. 1181 lub 1182), który mówił:
1226 — Konrad Mazowiecki, za namową Jadwigi Śląskiej, zaprasza Krzyżaków (Zakon Krzyżacki NMP, zwany także Maryjnym Zakonem Niemieckim), przyznając im w dzierżawę ziemię chełmińską oraz ziemię michałowską. Konrad zachował jednak całość swoich prerogatyw książęcych. Ziemia chełmińska i michałowska stanowiła dla zakonu bazę do rozpoczęcia walk z plemionami Prusów, które rzekomo zagrażały północnym rubieżom Mazowsza, a w rzeczywistości nie chciały się dać schrystianizować. Krucjaty przeciwko Prusom doprowadzają w ciągu kolejnych wieków do ich całkowitego wynarodowienia. Wkrótce zakon uniezależnia się od Polski i staje się jej wrogiem. Powstaje państwo zakonne Krzyżaków czyli Prusy Zakonne.
1228 — Synod w Valladolid — ogłosił „niezdolność dziedziczenia po ojcu wszystkich zrodzonych po IV Soborze Laterańskim (1215 r.) dzieci księży. Jednocześnie wykluczał je ze stanu kapłańskiego”.
1229 — Z powodu potajemnych zebrań wiernych dla czytania Biblii i interpretowania jej w sposób godzący w nauczanie i praktykę kościelną, papież Grzegorz IX zakazał czytania Biblii pod sankcją surowych kar inkwizycyjnych. By ludzie nie widzieli jawnych sprzeczności między teorią a praktyką. Synod w Tuluzie postanawia: „Ludzie świeccy nie mogą posiadać ksiąg Starego i Nowego Testamentu”.
1229 — Na tym samym synodzie postanowiono w odniesieniu do Świętej Inkwizycji, że biskupi mają obowiązek posiadać w każdej parafii ludzi świeckich, którzy by ścigali heretyków (odstępców). Jeśli ktokolwiek udzielał schronienia heretykowi jego dom należało zburzyć, majątek zabrać a samą osobę poddać karze cielesnej.
1230–1249 — Zakon Krzyżacki, dzięki stale napływającemu wsparciu i posiłkom przysyłanym przez Fryderyka II, całkowicie zajął i spacyfikował dawne tereny Prusów aż do rzeki Pasłęki (Pomezania). System walki Krzyżaków to stopniowe eliminowanie rozproszonych „gniazd oporu” Prusów i umacnianie zdobytej władzy terrorem z systemu błyskawicznie budowanych fortyfikacji.
1230 — Papież Grzegorz IX wydaje bullę Vox in Rama, w której potępiając pewna sektę, przy okazji uznał koty za diabelskie bestie i nakazał je wytępić. W następnych latach populacja kotów znacznie zmalała w zachodniej Europie. Nie dlatego, żeby ludzie uwierzyli powszechnie w psychozę zabobonnego papieża i jego katów, ale mając kota w domu, łatwo było paść ofiarą oskarżeń o czary. A już nie daj Boże czarnego kota. Z powodu braku kotów w stosunkowo gęsto zaludnionych rejonach południowej Europy rozmnożyły się szczury, które były nosicielami dżumy.
1231 — Ustanowienie sądów Inkwizycji, które rozpoczynają prześladowania waldensów. Nakaz papieski zalecał palenie żywcem heretyków (odstępców) na stosie. Pod względem technicznym pozwalało to uniknąć rozpryskiwania się krwi. Kościół wciąż chwali się, że nie przelewał krwi, gdyż nakazywał palić ludzi żywcem. Krew była święta i nie można było jej przelewać… więc np. zabijano ludzi pałkami (zwłaszcza Inków i Azteków).
1234 — Papież Grzegorz IX nakłania do krucjaty przeciw (katolickim) Stedingerom – chłopom ze Stedingen, którzy odmawiają arcybiskupowi Bremy nadmiernej daniny. Pięć tysięcy mężczyzn, kobiet i dzieci ginie z rąk krzyżowców, a zagrody owych chłopów zajmują ich mordercy – osadnicy obdarzeni nimi przez Kościół katolicki.
1235 — Litewski książę Mendog (Mindaugas) przyjmuje pod przymusem chrzest, chcąc w ten sposób ratować swój kraj przed groźbą inwazji ze strony zakonu kawalerów mieczowych i zakonu krzyżackiego.
1239 — Inkwizytor Robert le Bougre skazał na stos 183 katarów jednocześnie w siedzibie katarskiego biskupstwa w Montwimer. Groził stosem kobietom, które nie chciały być mu powolne.
1244 — Na synodzie w Narbonne zdecydowano, aby przy skazywaniu heretyków (odstępców) nikogo nie oszczędzano. Ani mężów ze względu na ich żony, ani żon ze względu na męża, ani też rodziców ze względu na dzieci. „Wyrok nie powinien być łagodzony ze względu na chorobę czy podeszły wiek. Każdy wyrok powinien obejmować biczowanie”. Tych katolickich praw i zaleceń nigdy nie zniesiono.
1244 — Zdobycie przez krzyżowców twierdzy Montsegur i spalenie ukrywających się tam katarów. Koniec kataryzmu.
1245 — Sobór Lyoński I, trzynasty sobór powszechny. Ekskomunikowano cesarza Fryderyka II, zarządzono nową krucjatę przeciwko Saracenom.
1249–1250 — II krucjata szwedzka. Zbójecki wypad szwedzkiego jarla Birgera na Finlandię pod pretekstem jej chrystianizacji. Początek okupacji Finlandii przez Szwedów.
1252 — W bulli Ad extripanda papież Innocenty IV przyrównał wszystkich chrześcijan-niekatolików do zbójców i zobowiązał władców do tego, by winnych heretyków (odstępców) zabijano w ciągu pięciu dni.
1252 — Tortury zostają prawnie dozwolone przez Kościół (przez papieża Innocentego IV).
1253 — Ochrzczony władca Litwy Mendog otrzymuje papieską koronę i zostaje koronowany w Nowogródku.
1260 — Wybuchło dobrze zorganizowane II powstanie Prusów pod wodzą Herkusa Monte, które zakończyło się niemal sukcesem, jednak ponowne, szybkie wsparcie cesarza niemieckiego dla zakonu oraz sprawdzona technika budowania twierdz i stosowanie terroru spowodowały, że w 1283 roku powstanie upadło. Przywódca został pojmany przez katolickich Krzyżaków i powieszony, a Prusowie wycięci w pień w wielkich rzeziach lub zamienieni w niewolników. Szacunkowo wymordowano kilkaset tysięcy Prusów.
1263 — Zatwierdzono przyjmowanie komunii pod jedną postacią: chleba. Bez wina, bo ludzie się upijali…
1263 — Mendog zostaje zamordowany, następuje powrót do dawnej wiary. Rozpoczynają się krucjaty przeciwko Litwie. Mimo to Wielkie Księstwo Litewskie się rozwija, podbija niektóre tereny Polski, Rosji, Białorusi i Ukrainy, stając się największym państwem w Europie.
1264 — Papież Urban VI wprowadza święto Bożego Ciała.
1269 — Zmarł 100–letni kantor kapituły krakowskiej, prałat Trojan. Jego łoże śmierci otaczały dzieci, których był ojcem. Doczekał się nawet wnuków, którzy również przyszli pożegnać dziadka. Polskie duchowieństwo trzymało się hardo na poziomie papieskiego świata, i nic cnotliwsze od reszty wcale nie było. I ono kultywowało chrześcijańskie tradycje w omawianym temacie.
1270 — Święty Bonawentura (wł. Johannes Fidanza, 1221–1274) tak charakteryzuje moralność kleru w swoich czasach: „Większość wikariuszy jest tak zepsuta, iż uczciwa kobieta boi się skompromitować, spowiada się sama. Stwierdzamy, że znaczna większość kleru składa się z notorycznych rozpustników, mających utrzymanki czy to u siebie (w domu), czy też poza domem, i którzy utrzymują jawne stosunki z licznymi kobietami”.
1273 — Krakowski biskup, Paweł z Przemiankowa (zm. 1296), dla którego zabić człowieka było niczym, utrzymywał cały harem, a nade wszystko cenił sobie mniszki. Jedną z nich, klaryskę Biankę Toporczankę, wykradł z klasztoru w Skale i włączył do haremu. Jakiś oburzony głos grzmiał na niego: „Biada tobie Pawle! Lepiej by było, gdybyś się nie narodził!”
1274 — Umiera dominikanin Tomasz z Akwinu (ur. 1225), teolog i scholastyczny filozof katolicki, doktor i ojciec Kościoła, uznany za świętego, którego doktryna zastąpiła filozofię Augustyna i obowiązuje z pewnymi zmianami do dziś. Jest znany z licznych stwierdzeń podkreślających nierówność płci. Oto kilka złotych myśli tego „doktora anielskiego”, jak zaczęto go tytułować po śmierci, pochodzących z jego dzieła Summa theologicae:
1274 — Sobór Lyoński II, czternasty sobór powszechny. Wprowadził filioque do wyznania wiary, uregulował zasady wyboru papieża. Filioque – „i Syna” – jest częścią katolickiego (i protestanckiego) wyznania wiary; wynika z dogmatu o pochodzeniu Ducha Świętego od dwóch innych osób boskich – Boga Ojca i Syna Bożego, który podkreśla ich równość. Dogmatu tego nie przyjęły kościoły wschodnie.
1275 — Zwierciadło Szwabskie (kodeks prawa sporządzony w oparciu o Zwierciadło Saskie) orzekało: „Mąż jest w prawie sprzedać swoje dziecko, jeśli prawdziwa bieda go do tego przymusza”.
1275 — Pojawiły się dyskusje na temat płacenia daniny. W odpowiedzi papież ekskomunikował całe miasto – Florencję.
1280 — Umiera Albert Wielki (ur. ok. 1193), kościelny przyrodnik, doktor Kościoła i nauczyciel Tomasza z Akwinu, który o kobietach pisał tak: „Kobieta jest mniej skłonna (niż mężczyzna) do obyczajności. Gdyż kobieta zawiera więcej płynu niż mężczyzna, a właściwością płynu jest, że łatwo przyjmuje, a trudno zatrzymuje. Płyn łatwo się porusza. Dlatego kobiety są niestałe i wścibskie. Gdy kobieta ma z mężczyzną stosunek, chciałaby możliwie jednocześnie leżeć pod innym. Kobieta nie zna wierności. Wierz mi, jeśli dasz jej wiarę, będziesz rozczarowany. Wierzaj doświadczonemu nauczycielowi. Dlatego mądry mężczyzna jak najmniej zwierza się swej żonie ze swych planów i czynów. Kobieta jest nieudanym mężczyzną i w porównaniu z mężczyzną ma uszkodzoną i wadliwą naturę. Dlatego jest niepewna siebie. Czego sama nie potrafi zdobyć próbuje osiągnąć zakłamaniem i diabelskimi oszustwami. Dlatego, mówiąc krótko, należy się strzec każdej kobiety jak jadowitego węża i rogatego diabła. Gdybym mógł powiedzieć, co wiem o kobietach, cały świat by się zdumiał… Dokładnie mówiąc, kobieta nie jest mądrzejsza, lecz przebieglejsza (podstępniejsza) od mężczyzny. Mądrość ma posmak dobra, przebiegłość – zła. Dlatego też w uczynkach złych i perwersyjnych jest kobieta mądrzejsza, tzn. przebieglejsza od mężczyzny. Uczucia pchają kobietę w stronę wszystkiego, co złe, tak jak rozum porusza mężczyznę w stronę wszystkiego, co dobre”. (Questiones super de animalibus XV q.11)
1281 — Synod w Telge głosił: „choroba rozwiązłości wśród sług Bożych jest tak rozpowszechniona, iż niewielu, a może żaden nie jest od niej wolny”.
1283–1325 — Krzyżacy 75 razy wtargnęli na Żmudź, Litwę i Ruś Czarną. Litwini odpowiedzieli 44 atakami na ziemie zakonu w Prusach i Inflantach. W wyniku konfliktu pogranicze żmudzkie uległo wyludnieniu, ale Żmudzi nie udało się Krzyżakom podbić. Ilości wymordowanych doprawdy trudno zliczyć.
1284 — Mieszkańcy Sycylii, poddani króla Piotra III Wielkiego Aragońskiego, podnoszą bunt przeciw propapieskim władcom z francuskiej dynastii Andegawenów. W odpowiedzi Papież Marcin IV ogłasza krucjatę aragońską, będącą najskrajniejszym wynaturzeniem idei krucjat, bowiem jej celem byli chrześcijanie, do tego katolicy. Historyk H.J. Chaytor napisał później o tej wojnie, iż była „prawdopodobnie najbardziej niesprawiedliwą, niepotrzebną i tragiczną wyprawą w dziejach monarchii Kapetyngów”.
1293 — III krucjata szwedzka. Militarna wyprawa szwedzka do Karelii pod pretekstem chrystianizacji. W rzeczywistości tereny te były kontrolowane przez Republikę Nowogrodu Wielkiego, zatem po raz kolejny rzekome niesienie wiary chrześcijańskiej poganom miało przesłonić prawdziwy cel najazdu dokonanego celem powiększenia okupowanego terytorium. Zachodnia Karelia pozostała pod szwedzką władzą przez 400 lat.
1294–1303 — Papież Benedykt VII wyraził opinię, iż nierząd, prostytucja, cudzołóstwo i kazirodztwo nie są grzechem, bo przecież Bóg stworzył mężczyznę i kobietę w tym właśnie celu. Benedykt, dając przykład, żył z zamężną kobietą i jej córką w konkubinacie. Swoich paziów wykorzystywał seksualnie, tak, że w otoczeniu papieża Benedykta nazywano ich „małżonkami”.
1295 — Statut miasta Villefranche najspokojniej w świecie pozwalał na karanie żony, pod warunkiem, by „z tego powodu nie umarła”.
1298 — „Wówczas to pewien katolicki szlachcic, Rindfleisch, powołał się na rozkaz otrzymany od Pana Boga i zebrał grupę współwyznawców, z którymi nie tylko wymordował wszystkich Żydów z Rottingen, ale także — do jesieni tego roku — zniszczył prawie 140 osad żydowskich”.
1300 — Kościół wprowadził zwyczaj corocznego wyklinania ludzi o innych przekonaniach niż nauki hierarchów Kościoła – dokonywano tego w „Wielki Czwartek”.
1300 — Wprowadzono nabożeństwo szkaplerzne i różaniec.
— „(…) kiedy w sprawach o cudzołóstwo władza karania należała prawie wyłącznie do kleru, mąż, który złapał żonę na gorącym uczynku, mógł zabić zarówno ją, jak i jej partnera, bez obawy o karę wyższą niż kościelna pokuta”.
1301 — Inkwizytor Foulques de Saint-George nadużywał swojej władzy, zamykając oporne kobiety pod zarzutem herezji.
1308 — Własnymi siłami Zakon Krzyżacki NMP zajął i okupował bezprawnie Pomorze Gdańskie, co wywołało protest Władysława Łokietka i pozwanie przed sąd papieski w Inowrocławiu, który 10 lutego 1321 roku nakazał zakonowi zwrot Pomorza, do którego jednak wyroku zakon się nie zastosował.
1310 — Małgorzata Porete, Marguerite Porete lub też Marguerite Porète / Porrette / Poirette / Marguerite z Hainaut (ur. ok. 1260), francuska mistyczka należąca do beginek, autorka dzieła Zwierciadło dusz prostych czyli Speculum simplicium animarum (znane też jako Zwierciadło dusz unicestwionych). Prześladowana i skazana na śmierć przez Inkwizycję. Wykonanie wyroku (spalenie na stosie) przekazano władzom świeckim, co wykonano 1 czerwca 1310 roku w Paryżu.
1311–1312 — Sobór w Vienne, piętnasty sobór powszechny. Potępiono templariuszy, fraticelli, beginki i begardów.
1311 — Papież Klemens V jako pierwszy ukoronował się potrójną koroną władcy wszechświata.
1311 — Potwierdzono obowiązek chrztu dzieci.
1313 — Synod w Zamorze ponownie zarządza zniewolenie Żydów i pod groźbą ekskomuniki żąda wykonania postanowienia przez władze świeckie. Antysemickie dekrety kościelne będą pojawiać się aż do XIX w.
1314 — Rozpowszechnia się zwyczaj udzielania chrztu przez pokropienie. Chrzest przez zanurzenie – według wzorców znanych z Biblii – ostatecznie zamieniono na polewanie wodą głowy osoby chrzczonej. Trudno było bowiem w krajach północy w zimie przeprowadzać chrzest klasyczny poprzez zanurzenie w wodzie. Biblia zaleca chrzest przez zanurzenie (gr. baptízō, „chrzczę”, znaczy dosłownie „zanurzam”).
1314 — Zostaje stracony Jacques de Molay (ur. ok. 1243), ostatni wielki mistrz zakonu templariuszy w latach 1293–1312. Oskarżony o herezje, stosowanie magii i czarów, homoseksualizm, dzieciobójstwo, wyrzeczenie się Chrystusa, bezczeszczenie krzyża, czczenie demona o imieniu Baphomet. Poddany w twierdzy Temple, w której został zamknięty w lochach, torturom, przyznał się do zarzucanych zbrodni. Gdy następnie odwołał swoje zeznania, katolicki król Francji Filip IV Piękny nakazał spalić go na stosie. Wyrok został wykonany w Paryżu 18 marca 1314.
1315 — W Świdnicy bestialsko zamordowano przez spalenie na stosie 50 waldensów, zwolenników reform w Kościele.
1316–1334 — Papież Jan XXII. Alvarez Palayo, jego spowiednik, poświadcza, że w Hiszpanii jest nieco więcej dzieci laików niż dzieci duchowieństwa, oraz że bardzo często się zdarza, że księża uprawiają rozpustę z kobietami oczekującymi na spowiedź.
1320 — Umarł biskup Jan Muskata z Krakowa, dla którego okradanie kościołów było normalnym zajęciem. W ten sposób zdobywał fundusze na cele „reprezentacyjne”, aby móc dogodzić sobie i paniom, które stale były u jego boku. Nie stronił od cudzołóstwa.
1321 — Księga praw miejskich Rupprechta z Freisingu „przewidywała ukaranie męża, który zabił żonę, lecz tylko wtedy, gdy zatłukł ją «niezasłużenie»”.
1322 — Synod w Valladolid postanawiał: „ksiądz, który nie oddaliłby swej «konkubiny» w ciągu dwóch miesięcy, tracił trzecią część swych dochodów, po dwóch dalszych miesiącach znów tracił ich część, a po następnych dwóch — całość”.
1326 — Niezgodność przesadnie bogatej organizacji Kościoła z głoszonymi przez nią ideami Jezusa Chrystusa doprowadziła do ogłoszenia bulli papieskiej „Cum inter nonnullos”, w której uważano za herezję twierdzenia, jakoby Jezus i Jego apostołowie nie posiadali żadnej własności w postaci dóbr materialnych.
1327 — niemiecki Zakon Krzyżacki NMP zaatakował Kujawy oraz Wielkopolskę, przeprowadzając wiele łupieżczych najazdów, terroryzując mieszkańców, paląc wsie i mordując ludność. Wtedy stoczono w 1331 roku nierozstrzygniętą bitwę pod Płowcami, która mimo że nie zmusiła zakonu do oddania Pomorza, obaliła mit, o niezwyciężonych Krzyżakach i niezwyciężonej Maryi.
1331 — Umiera biskup i inkwizytor Bernard Gui (ur. 1261), który zasłynął maksymą: „Dobry chrześcijanin nie prowadzi dialogu z niewierzącym, ale dźga go mieczem w brzuch jak najgłębiej potrafi”.
1341–1351 — Sobór Konstantynopolitański V, uznawany przez część prawosławia. Uznał ortodoksyjność nauki Grzegorza Palamasa o hezychazmie i przebóstwieniu człowieka i potępił nauki Barlaama z Kalabrii, inspirowanego zachodnią filozofią.
1346 — Wybucha epidemia czarnej śmierci, czarnej ospy. Kościół wyjaśniał, że winę za ten stan rzeczy ponoszą Żydzi, zachęcając przy tym do napaści na nich. Zaczynają się eksterminacje. A Żydzi to nasi starsi bracia w wierze… Kary Bożej za własną niemoralność i swoje zbrodnie Kościół jakoś nie zauważył.
1349 — W ponad 350 niemieckich miastach i wsiach giną niemalże wszyscy Żydzi, na ogół paleni żywcem na stosach Inkwizycji za wyznawanie „innej wiary”, za herezję. W ciągu jednego roku chrześcijanie wymordowali więcej Żydów niż niegdyś, w ciągu dwustu lat prześladowań, poganie wymordowali chrześcijan. To tylko jeden z wielu epizodów pogromów Żydów, gdyż podobne zdarzenia miały miejsce przez cały okres panowania chrześcijaństwa.
1360 — Jan (Giovanni) Colombini (błogosławiony) zakłada bractwo „Świętych Głupców” — jezuatów (Apostolskich Kleryków św. Hieronima). „Udawajcie głupich, jak tylko potraficie, z miłości do Chrystusa, wtedy będziecie mędrcami”.
1377 — Początek głębokiego kryzysu w Kościele. Robert z Genewy wynajął bandę najemników, którzy po zdobyciu Bolonii ruszyli na Cesenę. Przez trzy dni i noce, począwszy od 3 lutego 1377 roku, przy zamkniętych bramach miasta, żołnierze dokonali rzezi jego mieszkańców.
1378–1417 — Dochodzi do tzw. „Wielkiej Schizmy Zachodniej”. Władza jest podzielona między dwóch papieży – jednego urzędującego w Rzymie, drugiego w Awinionie. Spory nie dotyczyły religii, ale polityki i władzy.
1378 — Robert z Genewy dzięki poparciu kardynałów francuskich zostaje papieżem i przyjmuje imię Klemensa VII.
1378 — W tym samym roku papieżem Urbanem VI został w Rzymie Bartolomeo Prignano i Kościół miał dwóch zwalczających się papieży. Klemensa VII, rezydującego w Awinionie, uznano później za antypapieża. Kościół i papież są święci.
1382 — Biskup Zawisza Dobiesław z Kurozwęk stracił życie z rąk ojca lub narzeczonego pięknej wiejskiej dzieweczki, do której skradał się nocą po sianie. Dokumenty z tego samego roku stwierdzają, że poznański biskup, Jan z Kępy w „pożądliwościach ciała się lubował”, a biskup Mikołaj z Kórnika, pijak i hulaka, tarzał się w rozpuście, i z powodów grzechów przeciwko naturze zaczął mu żywcem gnić język.
1384 — Pierwsza polska kobieta lekkich obyczajów, której istnienie udokumentowano: Ewa z Kunowa zwana „Pierdolonką” (meretrix Heva dicta Pierdolonka). Była etatową miejską, „służbową” nierządnicą.
1386 — Wielki Książę Litewski Jagiełło przyjmuje chrzest (po raz drugi w historii Litwy), co jednak nie oddala zagrożenia krzyżackiego. kolejny raz religia okazała się tylko narzędziem do realizacji celów politycznych.
1400 — Wprowadzenie Litanii Loretańskiej do NMP.
— Mniej więcej w tym wieku powstało pierwsze getto żydowskie.
1403 — „Mateusz z Krakowa, (…) po półrocznym pobycie w Rzymie, pisał swój nadzwyczaj ostry traktat „O nieporządkach Kościoła rzymskiego”.
1409 — Sobór w Pizie.
1410–1415 — Antypapież Jan XXIII, zanim usadowił się na Stolicy Piotrowej, zajmował się (jako pirat) rabunkami i mordowaniem ludzi. Oskarżano go o kazirodztwo, cudzołóstwo i sodomię. Uwiódł 300 dziewic, a niektóre z nich w nagrodę mianował przeoryszami najbogatszych klasztorów. Jego osobisty sekretarz opowiadał o nim, że w Bolonii utrzymywał harem, złożony z 200 młodych dziewcząt. Należy przyznać, że Jan XXIII żył w zgodzie z naturą ludzka, jakkolwiek nieco wybujałą.
1414–1418 — Sobór w Konstancji, szesnasty sobór powszechny. Początkowo nieformalny, stał się soborem z chwilą zwołania przez Papieża Grzegorza XII.
1414 — Rektor Akademii Paryskiej, Mikołaj de Clemengis, stwierdza w swoim dziele, że klasztory żeńskie to lupanary. Ale czemu się dziwić?! Medycy wieku XIII będący duchownymi i świeckimi jako lekarstwo na niektóre przypadłości zalecali rozpustę, jako niezbędną dla zdrowia…
1415 — Jan Hus (ur. 1370 w Husincu) zostaje 6 lipca żywcem spalony na stosie katolickiej Inkwizycji w Konstancji, poza murami miasta. Hus to czeski duchowny i bohater narodowy, reformator ortografii, filozof, reformator Kościoła, twórca ruchu religijnego husytyzmu, prekursor protestantyzmu, profesor Uniwersytetu Praskiego. Protestował przeciwko hulaszczemu trybowi życia kościelnych dostojników, domagał się komunii pod dwiema postaciami. Na miejscu kaźni znajduje się dziś pomnik upamiętniający jego śmierć. Śmierć Husa stała się powodem do wybuchu powstania w Pradze, które ogarnęło całe Czechy i stało się początkiem wojen husyckich.
1418 — Skandal na szczytach władzy katolickiej. Papież Marcin V unieważnił korzystne dla Polski bulle Jana XXIII, potwierdził wszystkie poprzednio uzyskane przywileje Zakonu Krzyżackiego (również te fałszywe). Interweniujący w tej sprawie Polacy nie zostali wpuszczeni do pałacu papieskiego, więc dostali się do niego siłą wyłamując bramę.
1418 — Mikołaj Trąba został nominowany przez papieża Primas Regni – pierwszym prymasem Polski.
1419–1436 — Krucjaty organizowane przeciwko chrześcijańskim husytom, domagających się sekularyzacji dóbr kościelnych i komunii pod dwiema postaciami.
1420 — Kanclerz uniwersytetu paryskiego ganił rozwiązłość i rozpustę kleru: „Klasztory, zamieszkałe stale przez mnichów, przedstawiają się jako kramy handlujące; klasztory zaś zakonnic, są domami nierządu. Katedry zaś jaskiniami złodziei i zbójców. Pod imieniem służących i krewnych, księża utrzymują nałożnice. Różnorodne obrazki, rozpowszechniane masami, wnoszą do ludu bałwochwalstwo. Nieskończona ilość różnych zakonów religijnych nie może nie wywołać różnych nadużyć i zamieszek w kraju”.
1423 — Sobór w Sienie. Zajmował się kwestiami reformy w Kościele, ale uznano go za heretycki i skreślono z listy soborów powszechnych.
1427 — Powstaje „Bractwo Napletka Świętego”. Kult napletka Jezusa był bardzo rozpowszechniony w późniejszym średniowieczu.
1431–1445 — Sobór w Bazylei, Ferrarze, Florencji i Rzymie, siedemnasty sobór powszechny. Kontynuował kwestie reformy Kościoła i podjął temat unii z Grekami.
1431 — Joanna d’Arc, francuska bohaterka narodowa, została schwytana przez Burgundczyków i przekazana Anglikom, osądzona przez sąd kościelny i spalona na stosie w wieku 19 lat. Spalona z oskarżenia o herezję za mistyczne wizje uwolnienia Francji spod angielskiej okupacji i działalność partyzancką dla wolności. Później beatyfikowana przez papiestwo.
1438 — Sobór w Ferrarze, zwołany przez Eugeniusza IV, po rozłamie na soborze w Bazylei. Zajął się problemem unii z prawosławiem. Na początku 1439 przeniesiony do Florencji.
1444 — W obronie interesów papieża i jego religii ginie pod Warną królewicz Władysław III Warneńczyk (1424–1444). Klęska oręża polskiego.
1450–1782 — Okres polowania na czarownice. Straszliwymi torturami zamęczono setki tysięcy kobiet i dziewczynek posądzanych o czary.
1455 — Papież Kalikst III ekskomunikował króla Kazimierza Jagiellończyka i polską szlachtę za udział w walkach z Krzyżakami w wojnie trzynastoletniej.
1458–1464 — Pontyfikat papieża Piusa II (Enea Silvio).
1466 — Papież Paweł II, homoseksualista lub transseksualista, nazywany przez swojego poprzednika, Piusa II, „dobrą Marysią” a przez kardynałów „Naszą Panią Żałosną” rozpoczął krucjatę przeciwko husytom.
1471–1484 — Papież Sykstus IV, ten od kaplicy sykstyńskiej, nakazał wybudować kosztem papiestwa dom publiczny, który następnie został wydzierżawiony. Kościół pod pozorem walki z nierządem, w praktyce przejął nad nim kontrolę, czerpiąc z tego tytułu niebotyczne korzyści materialne. W Sisteron w czasach tegoż Sykstusa, prostytutki musiały płacić po 5 soldów na rzecz klasztoru św. Klary. Opłatami za prostytucję sfinansowano m.in. budowę nowej Bazyliki Świętego Piotra, stojącej do dziś.
1475 — Dla poprawienia finansów kurii oskarżany o kazirodztwo z siostrą i udział w homoseksualnych orgiach papież Sykstus IV opodatkowuje prostytutki.
1476 — Wprowadzenie Święta Niepokalanego Poczęcia przez papieża Sykstusa IV, fundatora Kaplicy Sykstyńskiej oraz burdelu, z którego pobierał rocznie podatek w wysokości 20 tysięcy dukatów. Papież Sykstus IV utrzymywał intymne stosunki ze swą siostrą i dziećmi.
1483 — Giovanni Giacomo Sclafenati w wieku 32 lat zostaje najmłodszym kardynałem świata. Swoją nominację zawdzięcza romansowi z Sykstusem IV.
1484–1492 — Pontyfikat Innocentego VIII. Papież zyskuje przydomek „ojca ojczyzny”. Mimo celibatu miał 16 dzieci, które uznał. Był to pierwszy taki przypadek w historii, gdyż zwykle papieże albo wypierali się potomstwa, albo zostawało ono „siostrzeńcami”.
1484 — Papież Innocenty VIII oficjalnie nakazał palenie na stosach kotów domowych razem z czarownicami. Zwyczaj ten był praktykowany przez trwający setki lat okres polowań na czarownice (kapłanki rodzimowiercze, znachorki).
1487–1489 — Krucjata przeciw waldensom, ekskomunikowanym za potępienie dla nadmiernego bogactwa Kościoła, odrzucanie autorytetu papieża i żądania reform. Ich osady w trudno dostępnych rejonach Alp na pograniczu Francji i Sabaudii zostały spacyfikowane, czemu towarzyszyło wyjątkowe okrucieństwo; przykładem tego była masakra waldensów (3000 zabitych, w tym 400 dzieci), którzy schronili się w grocie La Balme-Chapelue. Na szczęście wielu zdołało uciec rzezi prowadzonej w imię Boga, ich potomkowie do dziś mieszkają we Włoszech.
1487 — W Niemczech wydano Malleus maleficarum („Młot na czarownice”), tekst na temat magii i czarów, spisany przez dominikańskiego inkwizytora Heinricha Kramera (Institorisa), we współpracy z innym inkwizytorem z tego zakonu Jacobem Sprengerem. Tekst ten został po raz pierwszy opublikowany w 1487 i stał się znany jako podręcznik łowców czarownic od XV do XVII wieku. Był uważany za jedno z podstawowych kompendiów wiedzy o czarach, czarownicach i ich związkach z Szatanem. Dzieło to było wielokrotnie wydawane. Do 1520 roku ukazało się jego 13 edycji, a w latach 1574 — 1669 było ono wydawane aż 16 razy zarówno w krajach katolickich, jak i protestanckich.
1492 — Papież Aleksander VI urządza publiczne orgie z własną córką Lukrecją (Borgią) i synem Cezarem.
1492 — Krzysztof Kolumb odkrył dla Europejczyków Amerykę. Inkwizycja katolicka szybko postępuje śladami odkrywców. Tubylców, którzy nie chcieli nawrócić się na nową dla nich wiarę chrześcijańską, brutalnie mordowano. Gdy była taka sposobność, przed zabiciem oporni Indianie byli przymusowo chrzczeni.
1493 — Bulla papieska uprawomocniła deklarację wojny przeciwko wszystkim narodom w Ameryce Południowej, które odmówiły przyjęcia chrześcijaństwa.
1493 — Papież Aleksander VI zaraża się syfilisem.
1498 — Zostaje zamordowany i spalony na stosie Gieronim Savonarola (Girolamo Savonarola) z Ferrary, florencki reformator religijno-polityczny, dominikanin, bohater wiary wielu wspólnot protestanckich, święty Kościoła anglikańskiego i mariawickiego. W dniu 22 maja 1498 w obecności dwóch komisarzy papieskich władze Florencji wydały wyrok śmierci na Savonarolę i jego dwóch współtowarzyszy wiary: braci Domenica Buonvicini i Silvestra Maruffi. Uznano ich za heretyków i schizmatyków, zdegradowano i przekazano Signorii, która skwapliwie zatwierdziła i wykonała wyrok 23 maja 1498 roku na placu publicznym, gdzie skazańców najpierw powieszono na szubienicy, a potem ich ciała spalono na stosie, aby nie pozostała po nich żadna relikwia.
1500–1660 — W Europie stracono 80 000 osób podejrzanych o konszachty z diabłem. Około 80 procent z nich stanowiły kobiety, które uważano za sprzymierzone z synem piekieł i przepełnione żądzą. Najwięcej egzekucji czarownic odnotowano w Niemczech, a najmniej w Irlandii (źródło).
1500 — Wprowadzenie Litanii do Najświętszego Imienia Jezus.
1501 — Syn papieża Aleksandra VI (Cezar Borgia) wydaje w pałacu apostolskim „Bankiet Kasztanów”, znany także jako „Balet Kasztanów”, na którym pięćdziesiąt nagich prostytutek i kurtyzan na czworaka zbiera waginami porozrzucane pomiędzy świecznikami kasztany. Impreza kończy się zbiorową orgią i seksualnymi zawodami gości i dworzan. Dla najlepszych ogierów przewidziane są nagrody.
1512 — Sobór Laterański V, osiemnasty sobór powszechny. Potępił koncyliaryzm.
1513–1521 — Papież Leon X. Za jego pontyfikatu zjawisko kurestwa kleru było tak powszechne, iż wydał artykuł odnoszący się do księży „nałożników jawnych”:
1514 — Leon X pilnie potrzebuje środków na wykończenie bazyliki św. Piotra w Rzymie, wydaje więc dekret o zbieraniu odpustów za dusze w czyśćcu, pozwalając na udzielanie żywym dyspensy za grzechy.
1520 — W „100 zażaleniach narodu niemieckiego” odnotowano: „Podobnie w wielu miejscach biskupi i ich oficjałowie nie tylko tolerują konkubinat księży, o ile zostanie wpłacona określona suma, ale jeszcze zmuszają wstrzemięźliwych księży, żyjących bez konkubinatu, by uiszczali grosz konkubinowy, mówiąc im, że biskup potrzebuje pieniędzy: jeśli pieniądze zostały wpłacone, ksiądz może wybierać, czy chce żyć wstrzemięźliwie, czy też weźmie sobie konkubinę”.
1521–1525 — Upadek krzyżackiego państwa zakonnego, przejście wielkiego mistrza zakonu na luteranizm, przeniesienie siedziby zakonu do zamku Mergentheim w Wirtembergii. Zakon staje się wspólnotą trzech wyznań po przejściu części braci na luteranizm i kalwinizm. Wielki mistrz musi być jednak katolikiem. Zakon w XVI wieku stał się ideową i militarną siłą Rzeszy Niemieckiej, a trzy wyznania silnie współpracują dla potęgi Niemiec, stając się maryjnym Zakonem Niemieckim NMP.
1521 — Marcin Luter (1483–1546) pali publicznie bullę papieską w Wittenberdze. Luter odrzuca instytucję kościelną oraz całą hierarchię i większość katolickich obrzędów. W swoich pismach atakuje papiestwo i wzywa do uwolnienia się spod zależności Rzymu.
1523–1534 — Papież Klemens VII, chcąc umniejszyć zarobek publicznym niewiastom, postanowił, że cokolwiek zadecydują o swoim majątku, i tak jego połowa musi przejść na klasztor Santa Maria della Penitenza.
1537 — Papież Paweł III stwierdza, że Indianie nie są ludźmi, bo nie ma o nich wzmianki w Biblii. W związku z tym można ich bezkarnie zabijać do woli, a ich ziemia należy odtąd do Kościoła.
1540 — Umiera prymas Jan Latalski (1463–1540), pseudo „Kufel” vel „Bachus”. Rozwiązła natura, zdegenerowany pijaczyna.
1542 — Papież Paweł III wzmacnia pozycję Inkwizycji. Inkwizycja otrzymuje nad całym katolickim terytorium taką samą władzę, jaką wcześniej cieszyła się w Hiszpanii.
1542 — W Rzymie pobrano podatek „dochodowy” od 4500 zarejestrowanych, licencjonowanych prostytutek. Nie wliczono tutaj nierządnic arystokracji!
1543 — Sprawami o czary jako problemem karnym zajął się Sejm Rzeczpospolitej, oddając te sprawy pod jurysdykcję duchowieństwa. To prawo obowiązywało aż do konstytucji sejmowej z roku 1776. W razie czyjejkolwiek szkody wynikającej z czarów, sądy świeckie miały prawo mieszania się do rozpoznawania przestępstwa.
1543 — Kopernik publikuje teorię heliocentryczną. Jego dzieło trafia na kościelny indeks ksiąg zakazanych i pozostaje tam aż do XIX wieku. (Czyli aż do XIX wieku kościół uznaje, iż Ziemia tkwi nieruchomo w centrum Wszechświata).
1545–1563 — Sobór Trydencki, dziewiętnasty sobór powszechny.
1545 — Król Francji Franciszek I nakazuje wymordować w imię Chrystusa 3000 waldensów w regionie Luberon w Prowansji. Ten i kolejne akty bestialstwa sprawiają, że francuscy waldensi są zmuszeni (do roku 1686) do ucieczki z kraju lub przejścia na katolicyzm.
1545 — Umiera biskup Piotr Gamrat (1487–1545), który słynął z nieokiełznanej rozwiązłości. Ks. kanonik Szymon Starowolski pisał o nim: „Wenery i Bachusa zwoleniec zuchwały, biskup Gamrat nie miał poczciwego imienia u nikogo, ale z ohydą palcem go sobie wytykano, tak, że słowo różnego rodzaju «gamractwo» zostało od niego dla tych, co wiedli życie nieporządne”.
1548 — Podczas Soboru Trydenckiego zapada decyzja o dodaniu do Pisma Świętego pewnych ksiąg apokryficznych, nieuznawanych przez Żydów ani przez protestantów. Księgi te zwie się obecnie „wtórnokanonicznymi”, z łac. „deuterokanonicznymi”, i są to: Księga Tobiasza, Księga Judyty, Pierwsza Księga Machabejska, Druga Księga Machabejska, Księga Mądrości, Mądrość Syracha i Księga Barucha. Ponadto do kanionu Pisma Świętego włączono fragmenty ksiąg Estery, Daniela, Hioba i Jeremiasza, znane tylko z greckiego przekładu zwanego Septuagintą i nieobecne w kanonie Biblii hebrajskiej. Częściowo miało to służyć uwiarygodnieniu doktryny katolickiej.
1550–1555 — Pontyfikat Juliusza III.
1554 — Papież Juliusz III zwalnia z celibatu żonatych księży angielskich.
1556 — spaleny na stosie w Anglii został Thomas Cranmer, przywódca reformy anglikańskiej i arcybiskup Canterbury za Henryka VIII Tudora, Edwarda VI Tudora i przez krótki czas królowej Marii I Tudor, z rozkazu której został stracony. Kiedy skrajnie katolicka Maria I Tudor została królową Anglii w 1553 roku, w ramach akcji obrony katolicyzmu został on uwięziony pod zarzutem zdrady. W 1556 roku skazano go na śmierć przez spalenie żywcem na stosie.
1559 — Papież Paweł IV (1555–1559) wydał pierwszy indeks ksiąg zakazanych, na którym znalazły się najdonioślejsze dzieła myśli ludzkiej.
1559 — Poseł Ząbski z sandomierskiego na sejmie piotrkowskim domagał się ślubów cywilnych: „Mówią, że władza świecka nie może stanowić w materii małżeństwa; ale zdaniem samych teologów małżeństwo jest kontraktem cywilnym, a zatem z natury swej do władzy świeckiej należy. Władza krajowa winna się opiekować tym związkiem, będącym pod bezpieczeństwem rządu, jako szczególnie interesującym dobrze rządzony naród”.
1561 — król Zygmunt August nakazał władzom miejskim oddawać pod sąd kościelny wszystkich innowierców.
1561 — Waldensi z Kalabrii są mordowani lub sprzedawani w niewolę Maurom.
1562–1598 — Krwawe wojny religijne we Francji między katolickim obozem królewskim a hugenotami.
1563 — Małżeństwo, kapłaństwo, bierzmowanie uczyniono sakramentami.
1563 — Relikwie zaczęły stanowić o sile danego obiektu sakralnego.
1563 — Ustalono, że tradycja Kościoła jest ważniejszym źródłem objawienia od Słowa Bożego.
1567 — Ukazało się zarządzenie „zabraniające pochówku księży i ich synów w tym samym miejscu i nakazujące wymazanie z nagrobków jakichkolwiek słów wzmiankujących potomstwo”.
1568 — Hiszpański trybunał Inkwizycji wydaje nakaz śmierci na trzy miliony Niderlandczyków, którzy – jak brzmi hasło wypisane na kapeluszach „gezów” – wolą być „raczej Turkami niż papistami”.
1569 — Arcybiskup Salzburga przyznawał, że dekrety o celibacie „tylko rzadko odnosiły sukces… tak że kler gnije w najobrzydliwszych nieczystościach lubieżności, iże stały mu się one opacznym (!) przyzwyczajeniem”.
1570 — Papież Pius V obłożył królową angielską Elżbietę I klątwą i zwolnił jej poddanych z obowiązku posłuszeństwa wobec niej, po tym jak królowa całkowicie oderwała Kościół anglikański od Kościoła rzymskiego. Wcześniej z własnych funduszy wyłożył 80 tysięcy koron jako zapłatę dla osoby, która ją zamorduje. Wysłał w tym celu odpowiednich „pielgrzymów”, jednak zamach skończył się fiaskiem.
1572 — We Francji noc z 23 na 24 sierpnia, znana jako „noc św. Bartłomieja”, w Paryżu i nie tylko. Za poduszczeniem papieża i jego nuncjusza Salviatiego, katolicka królowa Katarzyna Medici, matka Karola IX, króla Francji, namawia do pogromu hugenotów. Trzy dni i noce trwała rzeź, katolicy podżegani przez księży zamordowali, według różnych szacunków, ok. 10–70 tys. protestantów: mężczyzn, kobiet i dzieci.
1574 — Biskup Stanisław Karnkowski sprowadza jezuitów do Kalisza i Poznania w celu walki z innowiercami w Wielkopolsce.
1579 — Umiera Stanisław Hozjusz (ur. 1504 w Krakowie), biskup chełmiński i warmiński, kardynał prezbiter. Polski humanista, poeta, sekretarz królewski Zygmunta I Starego od 1538 roku, sekretarz wielki koronny od 1543 roku, dyplomata (przedstawiciel dyplomatyczny Rzeczypospolitej w Państwie Kościelnym w 1569 roku), teolog-polemista, jeden z czołowych przywódców polskiej i europejskiej kontrreformacji. Udało mu się wielokrotnie błysnąć:
(Źródło: Wikipedia)
1580 — Pierwsze w Kaliszu procesy o czary — Barbara z Radomia skazana na spalenie żywcem.
1582 — Landgraf Jerzy z Darmstadtu informuje swojego przedstawiciela w augsburskim Reichstagu: „Jako że uporaliśmy się nieomal ze starymi (kobietami) i zostały one na nasze polecenie pozbawione życia, teraz zabierzemy się do młodych”.
1584 — Giordano Bruno twierdzi, iż gwiazdy są innymi słońcami, wokół których mogą krążyć inne planety, a na nich żyć inne istoty. Dominikanin, filozof hermetyczny, okultysta, humanista, zajmujący się także mnemotechniką, to właściwie Filippo Bruno; Giordano to jego imię zakonne. Za swoje poglądy zostaje spalony żywcem na stosie. Egzekucję opóźniono o dwa lata z rozkazu papieża Klemensa VIII. Papieżowi zależało, by stos stał się jedną z atrakcji dla pielgrzymów.
1584 — Papież Grzegorz XIII w bulli In coena Domini zrównuje protestantów (chrześcijan) z piratami i zbrodniarzami, zezwalając katolikom na ich mordowanie.
1585–1590 — Krótka kadencja Sykstusa V zaowocowała zakazem wstępu do watykańskich archiwów dla świeckich uczonych. Na rozkaz papieża wyryto przed wejściem napis: „Kto tutaj wejdzie, będzie natychmiast ekskomunikowany”. 1 czerwca 1846 zakaz ten zostanie rozszerzony nawet na kardynałów, a wstęp będzie możliwy tylko za specjalną zgodą papieża.
1585 — Arcybiskup Trewiru Jan zamordował tyle kobiet sądzonych jako czarownice, że w dwóch wioskach ocalały tylko dwie kobiety.
(Źródło: K. Deschner, Opus diaboli)
1591 — Luterańscy teologowie roztrząsali w Wittenberdze problem, czy kobiety są ludźmi.
1593–1692 — Przez wieki wierzono, że zło czai się na Północy. Stąd odległe ziemie Norwegii uznawane były przez Kościół za krainę szatana, na których z wielką zaciętością organizowano polowania na czarownice, głównie kobiety pochodzenia lapońskiego. W efekcie ich tylko na terenie Skandynawii zginęło około dwóch tysięcy osób. Najwięcej w Vardø, znanym jako „norweska stolica czarownic”, położonym w okolicach Morza Barentsa, w okolicznych wioskach rybackich, Vadsø, Ekkerøy, Kiberg, i w osadach Lapończyków.
1593 — „Nie wiem, nie wiem, przebóg, już tu umrę na tym krzyżu, nie powiem nic więcy” – krzyczała przypiekana Apolonia Porwitowa z Glinek, przesłuchiwana 23 kwietnia 1593 roku z powodu oskarżenia o czary. „Więcej ja cierpię niż Pan Bóg!” – dodawała w trakcie dalszych tortur.
1595 — Opublikowanie naukowej rozprawy Disputatio nova contra mulieres, qua probatur eas homines non esse (Nowa rozprawa przeciwko kobietom, w której dowodzi się, że nie są one ludźmi). W założeniu miała być prawdopodobnie satyrycznym esejem, była jednak traktowana zupełnie poważnie.
1598 — Edykt nantejski, w którym Henryk IV ustala zasady pokojowego współżycia katolików i innowierców we Francji.
1600 — 17 lutego spalono na stosie Giordana Bruno (1550–1600), który głosił, że wszechświat jest nieskończony i jednorodny, z czego wynikał także pogląd, że ludzie nie są jedynymi inteligentnymi istotami w kosmosie. Religię uznawał za uproszczoną wersję filozofii, a liturgię za wynik zabobonu. Kościół skazał go za herezję doketyzmu.
— Okres kontrreformacji i eskalacja polskich procesów o czary. W samej Wielkopolsce i w okolicach stosy płonęły często w Rydzynie, Tomyślu, Bedlewie, Opalenicy, Srocku, Trzemesznie, Witkowie, Wągrowcu, Poznaniu, Zbąszyniu.
1609 — Utworzenie Ligi Katolickiej z księciem bawarskim Maksymilianem na czele. Liga zawiązana została, aby dać odpór protestantom. W krótkim czasie doprowadziło to do wyniszczającej wojny trzydziestoletniej (1618), systematycznego niszczenia protestanckiej literatury, morderstw i pogłębienia ucisku religijnego.
1611 — Synod w Tyrnau: „Wszelka złość jest mała wobec złości kobiety. Lepsza jest bezbożność mężczyzny niż dobroczynność kobiety” – synod pod kierownictwem kardynała Forgatsa i w obecności nuncjusza papieskiego.
1614 — Polskie ukazało się tłumaczenie podręcznika Inkwizycji „Młot na czarownice”, dokonane przez Stanisława Ząbkowica z Krakowa. Tłumaczenie to było szeroko znane, a księża chętnie i masowo się nim posługiwali w kazaniach.
1615 — Trybunał inkwizycyjny zabrania głoszenia naukowej teorii heliocentrycznej Mikołaja Kopernika. Utrzymuje, że Ziemia jest płaska i stanowi centrum Wszechświata, wokół którego wszystko krąży.
1616 — Spalenie znachorki Reginy ze Stawiszyna, za czary i leczenie ludzi z chorób oraz wyznawanie dawnych bogów słowiańskich.
1619 — Wolde Albrechts nazwana później „Grubą” Wolde Albrechts to zielarka i wróżbiarka, która 28 lipca została 1619 roku została aresztowana. 18 sierpnia 1619 roku została oskarżona o czary i kontakty seksualne z diabłem. Podczas procesu, na torturach musiała wyznać, iż wspólnie z Sydonią von Bork i z pomocą diabła uśmierciły marianowskiego pastora i furtiana. W pobliżu Marianowa, nieopodal wsi Wierzchowo, znajduje się Diabelska Góra. To na jej szczycie, 9 października 1619 roku żywcem spłonęła na stosie Wolde Albrechts z Brzeziny, samotna matka nieślubnego dziecka. Dokumentacja z tej rozprawy o czary ma ponad tysiąc stron!
1620 — Sydonia von Borck (ur. 1545, Strzmiele, w zamku „Wilcze Gniazdo”), pomorska szlachcianka, torturami zmuszona do przyznania się do winy, została ścięta i spalona na stosie jako jasnowidząca czarownica i medium obcujące ze złymi duchami, za to, że zajmowała się zielarstwem. Większość z jej przepowiedni i klątw, w tym na rodzinę książąt pomorskich się sprawdzało, co przysparzało jej wielu wrogów.
1620 — Szantaż wobec pewnego mieszczanina z Kalisza, że jeśli w ciągu 2 tygodni nie przejdzie z protestantyzmu na katolicyzm, zostanie wygnany z miasta.
1623 — François Garasse SJ, mówił: „Kobiety trzeba trzymać z dala od tego niebezpiecznego tekstu (Biblii), i od wszelkiej nauki w ogóle. Kobieta uczona to coś gorszego niż brodata. Poważnego uszczerbku doznałaby cnota dzieweczki, gdyby wolno jej było czytać Pieśń Salomona albo historię Zuzanny”.
1627 — Katharina Henoth skazana w Kolonii za czary na spalenie na stosie. Wyrok wykonano.
1628 — Skazany na śmierć za czary w Bambergu Johannes Junius opuchniętymi po torturach palcami pisał do swojej córki w pożegnalnym liście z więzienia: „Dobranoc, moja kochana córko. Jestem niewinny. Byłem torturowany i muszę umrzeć. Możesz mi wierzyć: jestem niewinny. W tym więzieniu ludzie są torturowani, aż wyznają rzeczy, które nigdy nie miały miejsca. Gdy zostaliśmy sami w celi, kat namawiał mnie do wyznania prawdy lub wymyślenia czegoś, bym mógł uniknąć dalszych tortur. Miałbym wyznać, że jestem czarownikiem. Miałbym zaprzeczyć Bogu – nie zrobiłem tego nigdy w swoim życiu”.
1631 — w Rheinbach w Niemczech spalono żywcem 130 czarownic.
1633 — Trybunał inkwizycyjny skazuje 70–letniego naukowca, astronoma i przyrodnika Galileusza za to, iż głosił zasady heliocentryzmu, rzekomo nie potrafiąc ich udowodnić. Gdyby nie zawarta z Inkwizycją ugoda polegająca na publicznym wyrecytowaniu formuły odwołującej i przeklinającej swoje „błędy”, zostałby skazany na spalenie żywcem na katolickim stosie. Galileusz do końca życia znajdował się w areszcie domowym pod nadzorem katolickiej Inkwizycji.
1648 — Na fali katolickiego antysemityzmu wymordowano w Polsce ok. 200 000 Żydów. Tak, dwieście tysięcy wyznawców religii mojżeszowej i narodowości żydowskiej! Był to taki jednorazowy mord czyszczący Polskę z Żydów, taki holocaust, o którym historia nie powinna zapominać.
1649 — W Aachen w Niemczech 13–letnia Cyganka została zamordowana za wróżenie, czyli za uprawianie czarów. Zabijanie wróżących Cyganek rzadko odnotowywano w kronikach.
1650 — W Nowej Anglii prawnie zakazano noszenia ubrań z „krótkimi rękawami, gdyż mogłyby zostać odsłonięte nagie ramiona”. Chrześcijanie zaczęli uważać, że wszystko, co zwraca uwagę na świat fizyczny, jest bezbożne.
1651–1652 — Na stosach spłonęło około 250 kobiet na terenie samego Księstwa Nyskiego, czyli w Jeseníku (Jesionik), Nysie i innych miejscowościach tego księstwa. Księstwo Nyskie (niem. Fürstentum Neisse, cz. Nisské knížectví) to biskupie księstwo feudalne na Dolnym Śląsku z ośrodkiem w Nysie. Pokazuje to ilość palonych czarownic rocznie na około 125 w regionach wielkości Księstwa Nyskiego.
1652 — Opalenicki sąd miejski uznał Maruszę Staszkową z Jastrzębnik za czarownicę i skazał na spalenie na stosie.
1655 — Wielkanoc piemoncka, masakra waldensów z Pra de la Tour.
1660 — Kolejne procesy czarownic. Spalone żywcem na stosie zostają: Ewa Kałuszyna, Dorota Mielkowa, Jadwiga Rybaczka, Katarzyna Moskwina, Agnieszka Odrobina.
1664–1669 — Stracono poprzez spalenie żywcem na stosie 39 osób oskarżonych o czary w Kolsku (Śląsk) i w najbliższej okolicy. Wiedźmy na nocne sabaty, który odbywały się na pobliskiej świętej dla rodzimej wiary Słowian górze Lipce, dojeżdżały na koniach, nie na miotłach. Sabatowy grajek relacjonował, że w pląsach brało udział kilkaset osób, jednak nie wszystkie znał.
1670 — Barbara Królka, mieszkanka Wizny lub najbliższych okolic, oskarżona o bycie czarownicą i spalona na stosie przez tamtejszego burmistrza dekretem sądu wójtowskiego zapisanym w łomżyńskiej księdze miejskiej z roku 1670 nr 15 fol. 143–144. Barbara Królka była oskarżona o rzucenie czarów na poborcę ziemi wiskiej Wacława Jeziorkowskiego i jego rodzinę. Przypisywano jej: oczarowanie Zygmunta Augusta, spowodowanie śmierci królowych: Elżbiety Habsburżanki (1545) i Barbary Radziwiłłówny (1551) oraz przyniesienie do Łomży morowej zarazy, która w 1624 roku w ciągu 2 miesięcy spowodowała śmierć 5021 mieszkańców.
1672 — Synod Jerozolimski, uznawany przez część prawosławia. Ustalił relacje prawosławia z katolicyzmem i protestantyzmem oraz grecki kanon Biblii.
1672 — W Wittenberdze ukazuje się rozprawa zatytułowana „Femina non est homo”. „Była to ta sama dekada, kiedy w tej samej Wittenberdze dysputowano temat «możliwości, że wielbłąd rzeczywiście może przejść przez ucho igielne» i opublikowano «Naukowo-przyrodniczą rozprawę na temat łez czarownic»”.
1678 — Arcybiskup Salzburga kazał osobiście spalić 97 kobiet, które jakoby odpowiedzialne były za zarazę bydła.
1681 — W tym roku odbyło się w Zbąszyniu w Wielkopolsce posiedzenie sądu, w trakcie którego kilkunastu osobom, między innymi Krystynie Flanderce ze Starej Kramnicy i Jadwidze Ciemnej z Pierszyna, zarzucano udział w sabacie czarownic na Łysej Górze, jak również to „że przyczynili narodowi wiele szkód w bydle i koniach oraz za pomocą czarów swoich robili żywe koniki polne z koniczyny”. Oskarżone oczywiście spalono żywcem na stosach.
1686 — Ostateczny pogrom waldensów, broniących się w Alpach francuskich. Ocalali są przymusowo wysiedlani lub konwertowani na katolicyzm.
1689 — 30 marca w Warszawie na Rynku Starego Miasta spłonął Kazimierz Łyszczyński, filozof, poseł na sejm, jezuita, oskarżony o ateizm, a wraz z nim jego traktat „De non existentia Dei” (O nieistnieniu Boga). Pisał on: „Człowiek jest twórcą Boga, a Bóg jest tworem i dziełem człowieka. Tak więc to ludzie są twórcami i stwórcami Boga, a Bóg nie jest bytem rzeczywistym, lecz bytem istniejącym tylko w umyśle, a przy tym chimerycznym, bo Bóg i chimera są tym samym. Prosty lud oszukiwany jest przez mądrzejszych wymysłem wiary w Boga na swoje uciemiężenie: tego samego uciemiężenia broni jednak lud, w taki sposób, że gdyby mędrcy chcieli prawdą wyzwolić lud z tego uciemiężenia, zostaliby zdławieni przez sam lud”.
1690 — Lincz oskarżonych o czary w Gnieźnie, których sąd chciał uniewinnić. Wściekli wyznawcy katolicyzmu doprowadzili do rozruchów, gdy sąd odmówił skazania oskarżanych o czary. Ludność podburzona przez księży doprowadziła do rozruchów oraz samosądów, zarówno na oskarżonych, jak i ich rodzinach.
1700 — Reginę Frakową postawiono przed sądem w Obrażejowicach, bo „zbierała coś, a potem bydło chorowało”, a sąsiad widział, jak „nago, tylko w koszulce przez swój ogród biegła bardzo prędko do swojej chałupy”.
1700 — Wprowadzono Nabożeństwo Czerwcowe.
— Jeszcze u schyłku XVIII wieku zdarzało się, że przełożonymi klasztorów byli ludzie (na przykład opat Trauttmannsdorff w czeskim Tepl), których noga przez lata nie postała w prezbiterium czy konwencie, a kościół zaszczycali tylko w największe święta, za to w klasztorze, obsługiwani przez lokajów w błyszczących liberiach, wydawali wystawne przyjęcia i bale.
1701 — Spalono żywcem na stosie najsłynniejszą czarownicę ze Słupska, Trinę Papisten, znaną z nazwiska po drugim mężu jako Katarzyna Zimmermann.
1707 — Wprowadzono „nabożeństwa pasyjne” – kult Męki Pańskiej.
1709 — Umiera Abraham a Santa Clara (ur. 1644), który twierdził, „że piękna i wystrojona kobieta jest świątynią, która została zbudowana nad wielką kloaką (super Cloacum) … Kto będzie chciał wielbić łajno jako Boga?”
1722 — Nastoletnie córki następcy brytyjskiego tronu zostały poddane wariolizacji, zabiegowi wtarcia strupów osoby chorej na ospę do nacięcia na skórze (poprzedzającego właściwe szczepienie wynalezione kilkadziesiąt lat później przez Jennera). Dowiedziono, że metoda ta jest bezpieczna i chroni przed ostrym zachorowaniem na ospę, dlatego znalazło się wielu chętnych gotowych się zaszczepić w taki sposób. W odpowiedzi na tak „nienaturalny” sposób leczenia księża opowiadali na kazaniach, że „«niebezpieczna i grzeszna praktyka szczepienia» jest dziełem diabła, promuje występek i «uzurpuje sobie władzę, której nie odnajdujemy ani w naturze, ani w religii»”.
(Źródło: Ch. Graeber, „Przełomowa terapia”, Znak Horyzont, Kraków 2021, str. 255)
1728 — Papież Benedykt XIII pielgrzymuje do napletka Abrahama — jeszcze wtedy była to dość ważna relikwia… Kult świętych napletków rozwinął się w średniowieczu. Powstawały wtedy nawet całe zakony poświęcone danemu napletkowi, danego świętego.
1737 — Dopiero teraz pojawił się obrońca w procesach o czary i rzucanie uroków, a gdy 40 lat później (w 1776 r.) zakazano karania śmiercią za czary, nadal nie rozwiązano głównego problemu. Wbrew temu, że lubimy myśleć o Polsce jako o oazie tolerancji, za domniemane czary skazano w Polsce, a także zlinczowano w ramch licznych samosądów, setki tysiący osób.
1749 — Walentyn hrabia Potocki, znany także jako Abraham ben Abraham (ur. około 1720,) to jedyny polski arystokrata, który oficjalnie zmienił wyznanie z katolicyzmu, powracając na judaizm. W tradycji żydowskiej uznawany jest za męczennika za wiarę. Zginął spalony żywcem na stosie 24 maja 1749 w Wilnie. Herbarze arystokratyczne na polecenie Kościoła wymazały nawet jego metrykę urodzenia, nie tylko status arystokraty.
1759 — Prymas Adam Komorowski (1699–1759), notoryczny pijaczyna, zapił się na śmierć.
1766 — Na wolnym sejmie ordynaryjnym w Warszawie biskupi, Sołtyk i Załuski, wspierani przez intryganta – papieskiego nuncjusza Antoniego Eugeniusza Viscontiego – w iście katolickim duchu apelowali do zebranych, aby nie czynić żadnych ustępstw na rzecz innowierców. „Prowadzi was – przekonywał Visconti – jedna wiara, jedna siła, jedna idea. Winniście we wrogów waszych uderzyć jedną gromadą, zuchwalstwo ich odeprzeć wspólnym naporem”. Wpływ watykańskiego dygnitarza na przebieg obrad był absolutny.
1771 — W Brześciu Kujawskim Zofia Marchewka, Polka uznana za czarownicę, skazana została na spłonięcie na stosie. Została oskarżona przez ustosunkowanego mieszkańca Brześcia, Kwiatkowskiego, o rzucenie uroku na jego żonę, a następnie zamordowana na stosie po dwóch seriach tortur.
1772 — Papież Klemens XIV próbuje zapobiec pierwszemu rozbiorowi Polski, zabiegając o to u cesarzowej Marii Teresy. Gdy jednak jego próby okazują się nieudane, otwarcie wyraża zadowolenie, twierdząc, że „apostolska cesarzowa” będzie teraz mogła skuteczniej bronić interesów Kościoła.
1775 — W Polsce w Doruchowie k. Ostrzeszowa odbył się proces czternastu czarownic. Trzy z nich zmarły zakatowane podczas bestialskich tortur, resztę zaś spalono na stosie w obecności kilku tysięcy bezmyślnych katolickich gapiów. Szczegółową relację naocznego świadka tego procesu oraz tortur i egzekucji tych niewinnych kobiet (takiego określenia wobec nich używał w swojej relacji autor) wydrukowano w 1835 roku w gazecie „Przyjaciel Ludu” (nr 16, 17 i 18). Józef Siemek w książce „Śladami Klątwy” informuje, iż „wiadomość o tej zbrodni zmobilizowała co śmielsze i uczciwsze umysły do walki z pokutującymi tak długo upiorami średniowiecza. W wyniku tego na najbliższym Sejmie w roku 1776 podjęta została uchwała, która zabraniała sądom stosować tortury i rozpatrywać sprawy o czary”.
1776 — Uchwałą Sejmu zniesiono w Polsce tortury i karę śmierci za czary, a właściwie zakazano rozpatrywać spraw o czary.
1782 — W Glarus w Szwajcarii została zgładzona Anna Göldi (lub Göldin), uznana za czarownicę. Był to ostatni tego typu wypadek w Europie. Ciekawe, na jakiej podstawie cofnięto biblijny nakaz mordowania czarownic (Wj 22,17: „Nie pozwolisz żyć czarownicy”), obowiązujący od 1484 roku. Kościół Rzymski bowiem ponoć nigdy nie pobłądził…
1789 — Papież Grzegorz XVI gani wolność sumienia jako „szaleństwo”, „zaraźliwy błąd” i wypowiada się przeciwko wolności handlu książkami.
1791 — „Podstawowe prawa zagwarantowane w Deklaracji Praw Człowieka — Powszechne równouprawnienie oraz wolność myśli, słowa i prasy, zwłaszcza w kwestiach religijnych — zostały już w brewe Piusa VI Quod aliquantum z 10 marca 1791 roku potępione jako „potworności”. „Czyż można wymyślić coś bardziej absurdalnego – pisze ów papież – niż zadeklarowanie takiej wolności i równości dla wszystkich?”. Kościół nigdy nie odwołał swojego potępienia dla wolności myśli, słowa i prasy.
1791 — Uchwalenie Konstytucji 3 Maja. Kościół uznaje ją za zamach stanu.
1791 — Zgromadzenie Narodowe Francji uznało papieża, arystokratów i opornych kapłanów za największych wrogów narodu.
1792 — Konfederacja targowicka (w proteście przeciw Konstytucji 3-go Maja), której faktycznym inicjatorem jest bp inflancki Józef Kossakowski. Oprócz niego do Targowicy przystępuje prymas Michał Jerzy Poniatowski i sześciu innych biskupów: bp chełmski Wojciech Skarszewski, bp żmudzki Jan Stefan Giedroyć, bp poznański Antoni Onufry Okęcki, bp łucki Adam Naruszewicz, bp wileński Ignacy Jakub Massalski, bp przemyski Michał Sierakowski.
1793 — Papież Pius VI odrzuca apele polskiego ambasadora o pomoc przeciwko Rosji.
1793 — Konwent Narodowy Francji uchwalił wniosek skierowany do Komitetu Oświecenia Publicznego z propozycją wzniesienia pomnika proboszczowi Janowi Meslier – pierwszemu księdzu, który miał odwagę i siłę przekonania, aby wyrzec się błędów religijnych katolików. Janowi Meslier po swej śmierci zostawił parafianom dzieło swego życia – testament duchowy, w którym wyznaje całą prawdę o religii, której był funkcjonariuszem. Meslier napisał: „Religia rzymska w samej swojej istocie jest wrogiem radości i dobrobytu ludzi. Błogosławieni ubodzy! Błogosławieni, którzy płaczą! Błogosławieni są ci, co cierpią! Biada tym, którzy żyją w obfitości i radości! Oto rzadkie odkrycia, głoszone przez ten chrystianizm! (…) Myślę, drodzy parafianie, że dostatecznie zabezpieczyłem was przed tymi szaleństwami. Rozum wasz sprawi więcej jeszcze niż moje wywody. (…) Kończąc błagam Boga, tak przez tę sektę znieważonego, aby raczył nas przywrócić do religii naturalnej, której chrystianizm jest otwartym wrogiem, do tej świętej religii, którą Bóg włożył w serca wszystkich ludzi i która uczy, byśmy nie czynili bliźniemu, co nam nie jest miłe. A wtedy świat składać się będzie z dobrych obywateli, ze sprawiedliwych ojców, posłusznych dzieci i czułych przyjaciół”.
1793 — 7 listopada biskup Paryża, Gobel, staje przed konwentem, zdejmuje krzyż z piersi oraz pierścień z palca i oświadcza, że wraz z 11 kanonikami i kilkunastoma księżmi wyrzeka się „przestarzałego zabobonu”.
1794 — Podczas insurekcji kościuszkowskiej dnia 9 maja wokół ratusza warszawskiego zebrał się kilkutysięczny tłum do którego przemawiał sekretarz Hugona Kołłątaja Kazimierz Konopka, nawołując do powieszenia zdrajców. Powstańcy Kościuszki okazali swoją dojrzałość i patriotyzm, gdyż powiesili na szubienicy tylko biskupa Kossakowskiego oraz biskupa Massalskiego. Prymas Michał Poniatowski (1736–1794), gnębiony chorobami wenerycznymi, zażył truciznę w cieniu budowanej dla niego szubienicy. Wszyscy trzej byli płatnymi kolaborantami cara Rosji (znaleziono u nich pokwitowania za pieniądze od carskich agentów).
1795–1918 — Rozbiory Polski. Przez cały ten okres zarówno zwykli księża, jak i hierarchowie, regularnie kolaborowali z zaborcami, denuncjując nieposłusznych ich interesom mieszczan i chłopstwo. Wielu patriotów (w tym Kościuszko) uszło za granicę lub zostało wywiezionych na Sybir.
1795 — Papież Pius VI, przerażony konfiskatą kościelnych sreber i samosądem, jakiego wobec prałatów dopuścił się warszawski tłum, wydaje hierarchii kościelnej polecenie pełnej współpracy z mocarstwami rozbiorowymi.
1795 — 21 lutego Zgromadzenie Narodowe Francji ogłasza wolność kultów religijnych (pod wpływem pertraktacji z Hiszpanią i Toskanią) i rozdział Kościoła od państwa. W historii ludzkości zaczyna się nowa era.
1801 — Papież Pius VII decyduje się uznać małżeństwo francuskich księży. Decyzja była skutkiem Rewolucji Francuskiej oraz decyzji francuskiego Zgromadzenia Narodowego.
1802–1885 — Victor Hugo. Wielki francuski pisarz epoki romantyzmu tak podsumował znaczenie Kościoła dla społeczeństwa: „W każdej wsi jest pochodnia – nauczyciel i wygaszacz świec – ksiądz”.
1806 — Salzburski konsystorz zauważał, że „od pewnego czasu w tutejszej diecezji jest więcej niż kiedykolwiek rozwiązłych i moralnie upadłych księży”.
1811 — Ostatni na dzisiejszych ziemiach polskich (jednocześnie ostatni w Europie) przypadek spalenia domniemanej czarownicy na stosie miał miejsce w miejscowości Reszel na Warmii 21 sierpnia 1811 roku na terenie ówczesnego Królestwa Prus władanego przez Zakon Niemiecki NMP (Maryi). Ofiarą zbrodni katolickiej religii była Barbara Zdunk. Przed spaleniem skazaną duszono i podtapiano. Miała rzekomo czarami wywołać pożar na zamku. Inkwizycja w Polsce trwała najdłużej w Europie, skoro ostatnią spaloną czarownicą, w swej istocie Słowianką, rodzimowierczą Poganką, była Polka. O czary były oskarżane głównie osoby potajemnie wyznające tradycje dawnej wiary, wiary ojców!
1820 — Stanisław Kostka Potocki w satyrycznej powieści „Podróż do ciemnogrodu” oskarża kler o obskurantyzm i wzywa naród do walki przeciwko tym, „którzy chcieli nas wrócić do ciemnoty i przesądów feudalnych wieków średnich”. Termin „obskurantyzm” (oznaczający ciemnotę umysłową, wstecznictwo, kołtuństwo i wrogie nastawienie do postępu i oświaty) powstał w okresie oświecenia i określał pierwotnie doktrynę katolicką i nastawienie kościoła wobec kultury.
1823–1830 — W Państwie Kościelnym za rządów Leona XII i Piusa VIII odbywały się liczne procesy przeciwko uczestnikom tajnych stowarzyszeń rewolucyjnych. I tak na przykład tylko w 1825 roku wydano 508 wyroków skazujących…
1829 — Prymas Jan Paweł Woronicz koronował na króla Polski cara Mikołaja.
1831–1846 — Papieżem jest Grzegorz XVI. Przywódca Kościoła zakazuje wszelkiej obrony niewolników. W całej znanej historii Kościoła pokonstantyńskiego niewolnicy byli traktowani co najmniej na równi z „towarem”.
1831 — Grzegorz XVI zakazuje używania latarni w Państwie Kościelnym, podając jako argument, że Bóg wyraźnie rozgraniczył dzień i noc, i nie wolno sztucznie przedłużać dnia za pomocą latarni.
1832 — Grzegorz XVI uznaje wolność sumienia za „szaleństwo” (podobne są w tej kwestii poglądy Leona XIII).
1832 — Encyklika papieża Grzegorza XVI „Cum primum” do wyższego duchowieństwa polskiego, potępiająca powstanie listopadowe.
1836 — Grzegorz XVI w nowym wydaniu indeksu ksiąg zakazanych uzależnia czytanie Biblii w językach narodowych od zgody katolickiej Inkwizycji. Zakaz obowiązywał do 1897 r.
1846 — 1 czerwca wydano zakaz wstępu do watykańskiego archiwum absolutnie wszystkim, nawet kardynałom, bez specjalnego zezwolenia papieża.
1846 — Po kolejnym wsparciu Watykanu przez Rothschildów nastąpiło w roku 1846 decyzją Piusa IX uwolnienie Żydów od konieczności cotygodniowego wysłuchiwania kazań chrześcijańskich.
1850 — Pius IX otrzymał od Rothschildów nową pożyczkę w wysokości aż 50 milionów franków, dzięki której mógł powrócić z Gaety, dokąd uciekł po rewolucji 1848 r.
1850 — Pius IX odrzuca indyferentyzm, a więc pogląd i możliwość uznania dla siebie takiej religii, która nam odpowiada.
1850 — Papież Pius IX (1846–1878) wrócił do Rzymu i objął ponownie rządy nad Państwem Kościelnym (jego głównym współpracownikiem był znany udziałowiec różnych afer, kard. Antonelli). W „Państwie Kościelnym” w latach 1850–1855 wykonano ponad 90 wyroków śmierci na politycznych skazańcach. Natomiast w Bolonii w latach 1849–1855 aż 276.
1852 — Do życia liturgicznego wprowadzono nabożeństwo majowe do NMP, czyli do Maryi, żydowskiej matki Jezusa.
1854 — Pius IX wprowadza dogmat o tzw. Niepokalanym Poczęciu NMP (w bulli Ineffabilis Deus), mimo zwalczania przez Ojców Kościoła (w tej liczbie Augustyna) takiego poglądu jako zabobonu. Jest to trzeci dogmat maryjny.
1854 — Uroczyście ogłoszono, że zbawienie można pozyskać tylko w Kościele rzymsko-katolickim.
1855 — Sprzeciw Kościoła wobec Konstytucji Stanów Zjednoczonych. Kościół głosił, że „wolność to bluźnierstwo, wolność to odwodzenie innych od prawdziwego Boga. Wolność to mówienie kłamstw w imię Boga”.
1856 — Do życia liturgicznego wprowadzono święto Serca Jezusowego.
1856 — Ksiądz Jan Dzierżon, ojciec nowoczesnego pszczelarstwa, odkrył, że trutnie rozwijają się z niezapłodnionych jaj, co spotkało się ze skrajnym niedowierzaniem środowiska naukowego. Kościół uznał to za herezję, oznaczało to bowiem, że samce pszczół mają matkę, lecz nie mają ojca. Mimo potępienia przez zwierzchników, ksiądz nie odwołał swoich poglądów. Uznano je ostatecznie za prawdziwe pięćdziesiąt lat później.
(Źródło)
1863 — Papież Pius IX potępia powstanie styczniowe.
1863 — Podczas powstania styczniowego, na wschodnich kresach zniewolonej Polski, powstańcy powiesili kilkudziesięciu księży katolickich, którzy zdradzili ich carskiej „ochranie”.
1864 — Salezjanka Marguerite Marie Alacoque (1647–1690) została świętą. Kobieta „(…) wycięła sobie na piersi monogram Jezusa, a następnie, gdy zbyt szybko się goił, przypalała go płomieniem świecy”. W swej autobiografii opisała uczucie szczęścia, jakiego doznała, gdy wypełniła usta fekaliami człowieka, który cierpiał na biegunkę. Za podobne przypadki kanonizowano również Katarzynę z Genui w 1737.
1864 — Papież Pius IX ogłasza encyklikę Quanta cura, w której potępia rozdział kościoła od państwa, laickie nauczanie, wolność prasy i wolność sumienia. Załącznikiem do tej encykliki był tzw. Syllabus Errorum, będący listą 80 poglądów, idei i doktryn, będących błędami w opinii Kościoła. Wśród nich wymieniono: racjonalizm (rozdz. I, 1–7), socjalizm, komunizm, tajne stowarzyszenia, towarzystwa biblijne, liberalne stowarzyszenia duchownych (rozdz. IV), prawo do buntu przeciwko władzy uznanej za legalną (rozdz. VII, 63), patriotyzm prowadzący do zabijania wrogów (rozdz. VII, 64) i liberalizm (rozdz. X). Za błędne uznano m.in. poglądy, że filozofia (nauka) może stać ponad religią, a nawet być jej równa (rozdz. II, 8–14), że człowiek ma swobodę wyboru religii (rozdz. III, 15–18), że immunitet duchownych miałby zależeć od prawa świeckiego (rozdz. V, 30–32), że władza świecka ma prawo udzielania rozwodów (rozdz. VIII), że w kraju uznanym za katolicki wyznawcy innych religii mają prawo publicznego odprawiania swoich nabożeństw (rozdz. X, 78), a nawet pogląd, że do podziału kościoła na wschodni i zachodni przyczyniły się samowolne działania papieży (rozdz. V, 38).
1864 — Na temat niedawno ogłoszonej teorii ewolucji Pius IX powiedział: „System przeciwny zarówno historii, jak tradycji wszystkich ludów, wiedzy ścisłej, zaobserwowanym faktom a nawet samemu Rozumowi, nie wymagałby obalania, gdyby oderwanie się od Boga i skłonność ku materializmowi, pochodzące z zepsucia, nie szukały chciwie oparcia na tych wszystkich bredniach”.
1864 — Pius IX odrzucił indyferentyzm „pozwalający każdemu uznać za swoją tę religię, która danemu człowiekowi wydaje się prawdziwa”.
1866 — Na tajnym konsystorzu w Watykanie Pius IX wygłasza alokucję Luctinosum et nunquam, w której jeszcze raz potępia polski ruch powstańczy – powstanie styczniowe z lat 1863–1864. Dało to podstawę do dalszych represji powstańców przez carski reżim w okupowanej Polsce.
1868 — Pius IX nazywa przyjętą rok wcześniej konstytucją austriacką „ohydną ustawą”. W tej konstytucji: „zostaje ustanowiona wolność poglądów, prasy, wyznania, sumienia i nauczania oraz zostają zrównane i uzyskują akceptację ze strony państwa wszelkie wspólnoty religijne”.
1868–1870 — Sobór Watykański I, dwudziesty sobór powszechny przerwany wojną francusko-pruską.
1869 — Pius IX podczas Soboru Watykańskiego potępia aborcję; od tamtego momentu uznawana ona jest za grzech śmiertelny.
1870 — Pomimo oporu części hierarchii Kościoła i duchowieństwa ogłoszono dogmat o nieomylności papieży.
1870 — W sierpniu wybuchło w Rzymie powstanie przeciwko władzy papieskiej. Niebawem przeprowadzone w Wiecznym Mieście referendum o przyłączenie go do państwa włoskiego wykazało, jakim szacunkiem i autorytetem wśród rzymian cieszył się „Namiestnik Chrystusa”. Za odebraniem Rzymu „Nieomylnemu” głosowało 40 785 mieszkańców stolicy, natomiast za papieżem opowiedziało się „aż” 46 osób. Natomiast w całej prowincji rzymskiej przeciwko opowiedziało się 133 681 osób, a za papieżem – tylko 1057.
1889 — W Rzymie na Campo de’ Fiori postawiono pomnik w miejscu męczeńskiej śmierci Giordana Bruno (w 1600).
1891 — W sierpniu oszuści w sutannach wystawili w Trewirze „święte odzienie” (szatę), rzekomo należące do Chrystusa. Przez dwa miesiące przybyło ponad milion głupców-pielgrzymów, by oglądać „najdroższą pamiątkę” po Zbawicielu i napełnić setki skarbon.
1894 — Papież Leon XIII w encyklice Charitatis providentiaeque nakazuje polskim biskupom i wszystkim obywatelom posłuszeństwo wobec zaborców.
1897 — Papież Leon XIII w swej nieomylności ponownie dopisuje „Biblię” do indeksu ksiąg zakazanych.
1901 — Papież Leon XIII nadal udowadnia, że najwyższa kara daje się uzasadnić następująco: „Kara śmierci jest niezbędnym i skutecznym środkiem dla osiągnięcia celu Kościoła, gdy buntownicy wystąpią przeciw niemu i naruszą jedność duchową”. Teraz wiecie, dlaczego wybuchło tyle potwornych wojen religijnych i kto je rozpętał???
1903–1914 — Pontyfikat Piusa X (Giuseppe Melchiorre Sarto), który był synem polskiego emigranta, Jana Krawca z okolic Toszka i Włoszki Margherity.
1906 — Pius X wyniósł do godności bazyliki świątynię jasnogórską w Polsce.
1906 — Na międzynarodowej konferencji przyrodniczej uznano oficjalnie za udowodnioną teorię partenogenezy (dzieworództwa) trutni. Wcześniej wypowiedział się na jej temat Kościół, uznając ją za herezję, czyli odstępstwo od wiary.
(Źródło)
Kościół często wtrącał się do osiągnięć nauki i próbował siłą i groźbą narzucać własną opinię. Po pewnym czasie z reguły musiał się z tego wycofywać. To, co wcześniej rzekome autorytety Kościoła uznawały za fałsz, okazywało się bowiem prawdą (lub odwrotnie).
1910 — Pius X podarował drogocenną koronę dla obrazu w Częstochowie i wydał dekret, w którym potwierdzał kult Maryi Matki Bożej jako Królowej Korony Polskiej.
1910 — 29 czerwca „katoliccy egzegeci Starego i Nowego Testamentu musieli przysiąc, że zaakceptują wszystkie decyzje papieskiej komisji biblijnej, nie tylko wydane uprzednio, ale i te, które zostaną wydane w przyszłości.
1910 — 1 września Pius X nakazał katolickim duchownym składać „przysięgę modernistyczną”, którą sam napisał w 1908, a która każe wierzyć, że „Kościół (…) został bezpośrednio i wprost założony przez (…) Chrystusa”, oraz nakazuje potępiać „tych, którzy twierdzą, że Wiara, przez Kościół podana, może stać w sprzeczności z historią” oraz „sposób rozumienia i wykładania Pisma św., który, pomijając tradycję Kościoła, analogię Wiary i wskazówki Stolicy Apostolskiej, polega na pomysłach racjonalistycznych”.
1917 — Heretycy i innowiercy mogą odetchnąć ulgą. Po prawie 700 latach nowy Codex Iuris Canonici formalnie znosi tortury! Duży wpływ na decyzję miało powstanie komunizmu w Rosji radzieckiej, którego Kościół się wielce przestraszył. Tortury były prawnie dozwolone przez Kościół od roku 1252, w którym zostały usankcjonowane przez papieża Innocentego IV, aż do roku 1917, w którym to zaczął obowiązywać nowy Codex Iuris Canonici. Kościół zaczął udawać że jest dobreńki i mileńki i nawet muchy by nie skrzywdził!!! A wszystkie zarzuty wobec niego to kłamstwa i pomówienia!!!
1918 — Corpus Iuris Canonici, obowiązujący do 1918 zbiór katolickich przepisów prawnych, nakazywał żonie podążać za mężem wszędzie, jemu zaś zezwalał na ogłoszenie jej ślubów za niewiążące, na bicie jej, więzienie, krępowanie i głodzenie.
1919 — Dopiero pod naciskiem państw zachodnich Watykan uznaje polską niepodległość, po 6 miesiącach od jej deklaracji.
1923 — Episkopat Niemiec „zażądał od kobiet i dziewcząt, by rękawy noszonych przez nie sukienek sięgały poniżej łokci”.
1925 — W lipcu Watykan bezczelnie skierował do rządu Czechosłowacji ostry „protest” przeciwko narodowym obchodom pamięci Jana Husa, którego Kościół spalił na soborze w Konstancji 6 lipca 1415 roku.
1929 — „Święte Oficjum zabroniło wywoływania wytrysku dla umożliwienia rozpoznania choroby na podstawie nasienia”. Inkwizycja szalała w najlepsze, niszcząc medycynę i nauki ścisłe.
1929 — Papież Pius XI (1922–1939) po podpisaniu przez Stolicę Apostolską układów laterańskich z faszystowskimi Włochami oświadczył, że dla dobra Kościoła „gotów jest sprzymierzyć się nawet z diabłem”.
1930 — Według oficjalnych statystyk, na 565 stałych obywateli państwa Watykan aż 220 było pod bronią w służbie papieża. Stanowi to prawie 50% stanu osobowego „miasta mężczyzn”. Statystki przerażające, zważywszy że zmilitaryzowane Niemcy w czasie I wojny światowej miały pod bronią tylko 12% ogółu ludności!
1931 — Papież Pius XI wydaje encyklikę „Non abbiamo bisogno”, w której jest mowa o wdzięczności Kościoła dla faszyzmu za zlikwidowanie wroga – socjalizmu.
1933–1939 — Kardynał tysiąclecia, Wyszyński, jeszcze jako zwykły ksiądz i teolog był orędownikiem nazizmu i samego Hitlera, co znajdowało wyraz w redagowanych przez niego publikacjach.
1933 — Hitler oświadczył, że w chrześcijaństwie widzi „niezachwiany fundament moralności”; dlatego „obowiązkiem naszym jest utrzymanie i rozwijanie przyjaznych stosunków ze Stolicą Apostolską”.
1933 — Arcybiskup Fryburga Grober przekonuje 25 kwietnia, iż „Nie ma zatem żadnych przeszkód, by flagi i emblematy Narodowosocjalistycznej Robotniczej Partii Niemiec tolerować w Kościele katolickim i zezwalać na umieszczanie ich w nawach świątyń”. Trzecia Rzesza Adolfa Hitlera podpisuje Konkordat z Watykanem, stając się całkowicie zależna politycznie od papieża z Watykanu.
1934 — Katolik Adenauer (były kanclerz RFN) w liście do ministra spraw wewnętrznych z 10 sierpnia pisał: „Zawsze zachowywałem się bardzo poprawnie wobec NSDAP, przy czym niejednokrotnie sprzeniewierzałem się ówczesnym instrukcjom ministerialnym i popadałem w konflikt z poglądami frakcji Centrum w kolońskiej Radzie Miejskiej. Otóż przez wiele lat, wbrew rozporządzeniom pruskiego ministra spraw wewnętrznych, udostępniałem NSDAP boiska sportowe i zezwalałem, by podczas swoich imprez partia ta umieszczała na miejskich masztach flagi z Hakenkreutzem (złamanym krzyżem)”.
1935 — 27 sierpnia w trakcie przygotowań faszystowskich Włoch do wojny papież oświadczył, iż wojna obronna mająca ze cel ekspansję coraz liczniejszej ludności może być sprawiedliwa i słuszna.
1936 — Austriacki biskup Alois Hudal publikuje książkę Die Grundlagen des Nationalsozialismus (Podstawy narodowego socjalizmu), z imprimatur arcybiskupa Wiednia, kardynała Theodora Innitzera. Biskup chwali w niej Hitlera oraz przekonuje, że większość nazistów broni chrześcijaństwa, a co za tym idzie, katolicy powinni współpracować z głównym nurtem nazizmu, izolując w ten sposób antychrześcijańskich radykałów.
1936 — 20 listopada ewangeliccy biskupi oświadczają: „Wraz z Radą Kościołów Rzeszy stajemy po stronie Führera, skoro naród niemiecki toczy walkę na śmierć i życie z bolszewizmem. (…) Niezmordowanie będziemy nawoływać nasze gminy do tego, by nie szczędziły swych chrześcijańskich sił w toczącej się walce, mamy bowiem pewność, iż w ten sposób można najlepiej przysłużyć się narodowi niemieckiemu”.
1937 — 3 stycznia niemieccy biskupi katoliccy, w nawiązaniu do Hiszpanii, głoszą: „Umiłowani diecezjanie! Nasz Führer, kanclerz Rzeszy Adolf Hitler, przewidział zawczasu ekspansję bolszewizmu i dołożył wszelkich starań, by odsunąć to straszne niebezpieczeństwo od narodu niemieckiego i od świata zachodniego. Niemieccy biskupi uważają za swój obowiązek wspierać przywódcę Rzeszy w tej walce obronnej wszystkimi środkami, jakimi obdarzył ich Bóg!”
1938 — 12 stycznia arcybiskup Nogara w Palazzio Venezia wygłosił przemówienie (w obecności biskupów i księży), w którym „prosił Boga o to, by wspierał przywódcę Włoch we wszystkich walkach — na pożytek chrześcijańskiej Italii”.
1939–1945 — Papież Pius XII (1939–1958) zachował „taktyczne” milczenie w sprawie zbrodni hitlerowskich w czasie II wojny światowej. Wydał m.in. specjalne orędzie do mieszkańców stolicy Anglii, aby nie mścili się na Niemcach za naloty Luftwaffe oraz bombardowania pociskami V–1 i V–2. Jego obłuda przekraczała wszelkie granice, bowiem niektóre części do rakiet V–2 były produkowane we Włoszech przez należące do salezjanów wytwórnie broni „Rasetti”.
1939 — Papież Pius XII w liście do hierarchii kościelnej USA dopatruje się przyczyny „dzisiejszych nieszczęść” nie w faszyzmie, lecz m.in. w krótkich spódnicach pań.
1939 — Pomimo ciągłych próśb m.in. ze strony aliantów, a szczególnie rządu francuskiego i polskiego emigracyjnego, a także ówczesnego prymasa Hlonda, papież Pius XII milczy i nie potępia niemieckiej i sowieckiej agresji. Jedyną reakcją była informacja, że „papież przesyła swoim wiernym błogosławieństwo”.
1939 — Niektórzy polscy biskupi otwarcie współdziałają z niemieckim agresorem. Biskup Katowic Stanisław Adamski 13 września pisze list pasterski nawołujący do współpracy z niemieckimi władzami i zaufania im. Do posłuszeństwa wzywa biskup kielecki Czesław Kaczmarek. Biskup częstochowski Teodor Kubina wydaje mordującym Einsatzgruppen listę ze wszystkimi katolickimi organizacjami i ich aktywistami w jego diecezji. Carl Splett, biskup Wolnego Miasta Gdańska, a od grudnia 1939 administrator apostolski diecezji chełmińskiej, po zajęciu Gdańska przez Niemców celebruje mszą powrót miasta do macierzy.
1939 — 30 września niemieccy i austriaccy biskupi nakazują rozdzwonić wszystkie dzwony kościelne, aby świętować zwycięstwo nad Polską.
1939 — 20 października Pius XII wyraża poparcie dla hitlerowskiej napaści na Polskę. Papież uznał ją za „walkę interesów o sprawiedliwy podział bogactw, którymi Bóg obdarzył ludzkość”. Tak całkowicie zaakceptował i poparł zajęcie Polski przez katolicki reżim Adolfa Hitlera. Na ziemiach polskich ustanawia biskupów niemieckich, łamiąc konkordat.
1941 — Tuż po agresji III Rzeszy na ZSRR z watykańskich drukarni wysłano do sztabu wojsk niemieckich duże transporty ukraińskich i rosyjskich modlitewników. Watykan podbite obszary ZSRR podporządkował nuncjaturze berlińskiej nadzorującej gestapo oraz SS, oficjalnie akceptując zagarnięcie tych ziem przez katolicki reżim konkordatowy Adolfa Hitlera.
1941 — Watykan akceptuje antysemickie poczynania rządu Vichy we Francji i wyraża zgodę na uchwalenie tzw. Statutu Żydów. Wyrażono nadzieję, że nie ograniczy on prerogatyw Kościoła katolickiego.
1942 — Serrano Suner, wielki przyjaciel Mussoliniego i Hitlera, zostaje odznaczony przez papieża Krzyżem Wielkim Orderu Piusa IX.
1943 — Watykan udziela błogosławieństwa ukraińskim formacjom SS Galizien, pacyfikującym w czasie wojny wschodnie rubieże Polski.
1944 — Ostatnią osobą w Europie skazaną za czary na karę więzienia była Helen Duncan – medium spirytystyczne z Wielkiej Brytanii. W roku 1944 została ona skazana na 9 miesięcy więzienia. Wyrok wydano na podstawie ustawy Witchcraft Act z 1735 roku.
1944 — Za czary skazano w Wielkiej Brytanii inne medium – Jane Rebeccę Yorke. Przekazywała ona informacje o osobach walczących na froncie z pomocą mediumizmu, wywoływania duchów, przy czym oskarżano ją o wywoływanie paniki w społeczeństwie. Z uwagi na podeszły wiek (72 lata) i liczne protesty społeczne skazano ją jedynie na niską grzywnę – 5 funtów – i poddano trzyletniemu okresowi próby. Jane Rebecca Yorke była ostatnią osobą w Europie, co do której zapadł wyrok skazujący za czary. Wielka Brytania z jej anglikanizmem i katolicyzmem nie jest nazbyt postępowa.
1945 — Pius XII w orędziu wigilijnym staje w obronie głównych oskarżonych o zbrodnie przeciwko ludzkości.
1945 — Wysoki urzędnik Watykanu, chorwacki franciszkanin Krunoslav Draganović, oraz austriacki biskup Alois Hudal, zwolennik narodowego socjalizmu, we współpracy z oficerem SS Reinhardem Koppsem pomagają niemieckim zbrodniarzom nazistowskim w ramach operacji „Szczurzy korytarz”, chroniąc ich w ten sposób przed Międzynarodowym Trybunałem Wojskowym. „Szczurzy korytarz” lub „linia szczurów” była opartą na klasztorach trasą przerzutową, przez którą setki zbrodniarzy hitlerowskich uciekły do Ameryki Południowej. Z pomocy Kościoła skorzystali m.in. Josef Mengele – pseudolekarz z Auschwitz, Adolf Eichmann – koordynator zagłady Żydów, Erich Priebke – szef Gestapo w Brescii, odpowiedzialny za wykonanie egzekucji 335 Włochów w 1944, czy Ante Pavelić – szef faszystowsko-katolickiego reżimu w Chorwacji.
1945 — Kuria rzymska interweniuje w sprawie ułaskawienia 200 zbrodniarzy hitlerowskich, w tym m.in. katów polskiego narodu, Franka i Greisera. To niewielki epizod w szeroko zakrojonej akcji ratowania hitlerowców przed odpowiedzialnością karną.
1945 — Treść listu prezydenta Stanów Zjednoczonych Harry’ego Trumana do papieża Piusa XII, napisanego po zakończeniu II wojny światowej.
«Szanowny Panie Pacelli!
Jako baptysta i jako głowa jednego z największych i najpotężniejszych narodów świata, gdzie wszyscy nazywają mnie po prostu panem Trumanem, nie mogę stosować zwrotu „Jego Świątobliwość”, ponieważ ten tytuł jest zarezerwowany tylko dla Boga. My w Stanach Zjednoczonych uważamy wszystkich ludzi za równych przed Bogiem i zwracamy się do siebie naszym własnym, prawdziwym imieniem. W konsekwencji tego piszę do Pana jako do Pana Pacellego.
Jestem przekonany, że ani Pan, ani Pański Kościół nie należą do tych, którzy prawdziwie szukają pokoju i pracują dla niego. Twórcy naszego narodu, poznawszy całą historię i cechy Pańskiego Kościoła, tak bardzo lubiącego politykę i wojnę, ustalili jako główną zasadę obowiązującą nasz rząd, by nigdy papież nie miał prawa mieszać się do naszych spraw. Dobrze poznaliśmy doświadczenie historii Europy i jesteśmy pewni, że nasza demokracja nie trwałaby długo, jeśli pozwolilibyśmy – na podobieństwo rządów europejskich – oplątać się waszymi doktrynami i politycznymi intrygami.
Tomasz Jefferson, jeden z najmądrzejszych ludzi naszego kraju, powiedział jasno: „Historia nie dostarczyła nam ani jednego przykładu państwa pod wpływami Kościoła, któremu udałoby się zachować wolność religijną”.
W konsekwencji Pan nie posiada najmniejszych kwalifikacji, aby móc mnie pouczać o sposobie prowadzenia mego narodu drogą pokoju. Kilka faktów mogłoby pomóc Panu w odświeżeniu swej pamięci. Pański poprzednik w Watykanie, papież Pius XI rozpoczął atak faszystowski, zawierając układy z Mussolinim w 1929 r. Cywilizacja chrześcijańska w tym roku została haniebnie zdradzona. Sławny pisarz i historyk naszego kraju, Lewis Mumford – ani komunista, ani antykatolik – napisał w książce „Faith for Living” z 1940 r.: „Perfidia świata chrześcijańskiego jasno urzeczywistniła się w 1929 r. przez konkordat, który powiązał Mussoliniego z papieżem”.
Wówczas tylko nieliczni w Stanach Zjednoczonych znali prawdziwe oblicze faszyzmu tak dobrze jak Pan i papież Pius XI, a wy dwaj pomogliście do jego sukcesu i związaliście z nim wasz Kościół. Pan sam – jako młody ksiądz i dyplomata – wykonywał specjalne zadanie – pomocy Niemcom w przygotowaniach do drugiej wojny światowej. Spędził Pan dwanaście lat w Niemczech. W porozumieniu z von Pappenem pomógł Pan Hitlerowi wzmocnić się oraz – jako kardynał Pacelli – położył Pan podpis pod konkordatem, który powiązał Watykan i Wielkie Niemcy w 1933 r.
Nie udowodni mi Pan swojej niewiedzy o tym, że Hitler i naziści przygotowywali spisek przeciwko nam. Nawet katoliccy biografowie piszą, że przez wiele lat był Pan najlepiej poinformowaną osobą w całej Trzeciej Rzeszy. Po podpisaniu konkordatu, tak ważnego dla Hitlera, von Pappen, który w Norymberdze z wielkim trudem uratował swoje życie, powiedział: „Trzecia Rzesza jest pierwszym mocarstwem nie tylko uznającym, lecz w dalszym ciągu wprowadzającym w życie szczytne zasady papiestwa”.
Pańscy kardynałowie i biskupi w Rzymie błogosławili oręż użyty przeciw bezbronnym Abisyńczykom. Pański kardynał Schuster z Mediolanu ogłosił podbój Abisynii, jako świętą wojnę, która pozwoli zatriumfować w tym kraju krzyżowi chrześcijańskiemu. Pan rości sobie prawa, aby nadal nazywać swój kościół Kościołem Bożym i w konsekwencji żądać, abym ja, szef cywilnego, konstytucyjnego państwa zgodził się uznawać Pana jako mojego zwierzchnika, a w ten sposób jako zwierzchnika narodu amerykańskiego.»
List opublikował paryski miesięcznik „Sennaciulo” nr 647/1959.
1946 — Studenci wydziału prawa Uniwersytetu w Cardiff rozważają, czy Pius XII powinien zasiąść na ławie oskarżonych przed Międzynarodowym Trybunałem w Norymberdze za całokształt prohitlerowskiej polityki Watykanu w okresie II Wojny Światowej.
1948 — Wybucha wielka afera finansowa z udziałem najwyższych dygnitarzy Watykanu, którzy zarobili miliony dolarów na dostawach z UNRRA. Mózgiem tego przedsięwzięcia był prałat Cippico, złodziej, defraudant i oszust. Policja włoska ustaliła, że Watykan był największą centralą handlu zagraniczną walutą, a lewe transakcje przeprowadzano za pośrednictwem zakonów, głównie z terenów Szwajcarii.
1950 — Kościół polski deklaruje, że będzie zwalczał żołnierzy wyklętych. Nazywa ich „bandami podziemia”.
1950 — W petycji do Watykanu katolicy inspirowani przez maryjnych księży i biskupów proszą o dogmatyzację fizycznego wniebowzięcia Maryi. W odpowiedzi Watykan uchwala dogmat o wniebowzięciu Najświętszej Maryi Panny (jest to czwarty dogmat maryjny), choć w Ewangeliach nie ma o boskości czy wniebowzięciu Maryi ani słowa. W ten sposób Maryja otrzymuje ostatecznie 4 atrybuty w formie dogmatów wiary: matka Boga (431), zawsze dziewica (649), niepokalanie poczęta (1854), wniebowzięta (1950). Katolicyzm z kultu Matki Boskiej robi religię w religii.
1950 — W Monachium przy Dachaustrasse otwarto katolicką szulernię pod nazwą Chrześcijańskie Kasyno Gry. Była to pierwsza niemiecka filia międzynarodowego holdingu Pacellich, rodziny prohitlerowskiego papieża Piusa XII.
1952–1957 — Wielki skandal walutowy związany ze spekulacją cukrem sprowadzanym z Kuby. Głównym „akcjonariuszem” był zakon franciszkanów, ślubujący dobrowolne ubóstwo. Ci „biedacy” zainwestowali w to dochodowe przedsięwzięcie 4,5 mln dolarów żywej gotówki.
1954 — Pius XII poucza: „To, co nie jest zgodne z prawdą czy z normą obyczajową, nie ma prawa istnieć”. Chodzi oczywiście o prawdę i moralność zgodną z nauczaniem Kościoła katolickiego.
1957 — Papież Pius XII oświadcza, że „powtórne małżeństwo pozostałego przy życiu partnera jest niepożądane”.
1957 — Robert A. Wild zostaje jezuitą. Stwierdza, że „dziewczęta noszące spódniczki mini pójdą do piekła”.
1962–1965 — Sobór Watykański II, dwudziesty pierwszy sobór powszechny, mający na celu odświeżenie Kościoła.
1962 — Papież Jan XXIII przekazuje biskupom w czasie soboru wewnątrzkościelną napisaną po łacinie instrukcję, dokument Instructio de modo procendendi in causis sollicitationis, znany też jako Crimen sollicitationis, odnoszący się do licznych przypadków homoseksualizmu i zoofilii wśród duchownych, a zwłaszcza do pedofilii, która stała się już plagą. Zgodnie z instrukcją, zakazuje się ujawniania przypadków pedofilii wśród księży pod groźbą klątwy. Duchownym oskarżonym o pedofilię zabrania się współpracy ze świeckimi organami ścigania, a jako jedyną karę przewiduje przeniesienie do innej parafii lub wydalenie ze stanu duchownego. Duchowni pedofile mają być objęci opieką psychologiczną; o jakiejkolwiek pomocy ofiarom dokument nie wspomina. Przesłuchiwanie ofiar ma się odbywać w kurii bez notariusza, by nie pozostały pisemne ślady przestępstwa, a ofiara oraz ewentualni świadkowie zobowiązani są do bezwzględnego milczenia pod groźbą ekskomuniki. Innymi słowy, jeżeli rodzice zgwałconego dziecka chcą ujawnić przestępstwo, wówczas grozi im (oraz dziecku) klątwa i wydalenie z kościoła. Instrukcja pozostaje tajna przez wiele lat, i w roku 2017 jest wciąż oficjalnym dokumentem Kościoła.
1962 — Papież Jan XXIII ogłasza Maryję „królową Polski”. Władca obcego państwa intonizuje polskiego władcę.
1965 — Paweł VI ogłosił Maryję „Matką Kościoła”, nadinterpretując słowa skierowane przez Chrystusa z krzyża do Marii i apostoła Jana.
1965 — Kościół rzymskokatolicki unieważnił potępienie Galileusza. Do tego czasu Ziemia była płaska, zaś od tego roku się wybuliła i wypięła na wszystkie naukowe teorie kościoła…
1965 — Papież Paweł VI i patriarcha Atenagoras cofają anatemy rzucone wzajemnie w 1054 roku.
1966 — Watykan znosi indeks ksiąg zakazanych, bo nie spełnia już zadania i tylko naraża Kościół na ostrą krytykę i śmieszność.
1966 — Kardynał Wyszyński oddaje Polskę w niewolę Maryi. Od tego czasu Polacy stali się niewolnikami, de facto Kościoła Katolickiego.
1967 — Papież Paweł VI znosi „przysięgę modernistyczną”.
1968 — Papież Paweł VI ogłasza encyklikę „Humanae vitae”, z której skutkami rodziny katolickie borykają się do dzisiaj. Jedynymi środkami regulacji urodzin dopuszczonymi przez kościół pozostaje wstrzemięźliwość płciowa i metoda kalendarzyka, a każdy stosunek płciowy ma mieć na celu poczęcie życia. Encyklika papieska nie przeszkadza jednak Watykanowi w posiadaniu udziałów i czerpaniu zysków z produktów firmy „Instituto Farmacologico Serono”, która wypuszcza na rynek niezwykle dochodowy środek antykoncepcyjny o nazwie „luteolas”.
1970–1982 — Banco Ambrosiano, w którym udziały miał Watykan, był wielką pralnią pieniędzy pochodzących między innymi z prostytucji, dystrybucji narkotyków i związków z mafią sycylijską i amerykańską. W machlojkach miał udział arcybiskup Marcinkus, szef Banku Watykańskiego. Przed pociągnięciem do odpowiedzialności przez włoski wymiar sprawiedliwości chronił go osobiście Jan Paweł II.
1971 — FBI wpada na trop sfałszowanych przez nowojorskich gangsterów papierów wartościowych na sumę 14 milionów dolarów. Odbiorcą okazuje się Bank Watykański. FBI ustala, że był to zabieg próbny przed docelową operacją na kwotę 1 miliarda dolarów.
1975 — Papież Paweł VI wyjaśnia w liście do arcybiskupa Coggana, że kobieta ma zakazany wstęp do kapłaństwa, ponieważ „wykluczenie kobiet z kapłaństwa jest zgodne z zamysłem Boga wobec swego Kościoła”, choć specjalnie powołana Papieska Komisja Biblijna (składająca się z wybitnych biblistów) orzekła wcześniej, że nie ma przeciwwskazań. Zdanie papieża nadal jest ważniejsze od wniosków wypływających z lektury Biblii. Pawła VI poparł bardziej konserwatywny Jan Paweł II.
1977 — Papież Paweł VI wyjaśnia, że kobieta ma zakazany wstęp do kapłaństwa, ponieważ „nasz Pan był mężczyzną”.
1978 — Papieżem zostaje Albino Luciani, człowiek niezwykle skromny, postępowy i uwielbiany przez masy. Przybiera imię Jana Pawła I. Jego pontyfikat trwał tylko 33 dni.
1978 — Wstąpienie na papieski tron Polaka związanego z faszystowską organizacją Opus Dei, Karola Wojtyły, który przybiera tytuł Jana Pawła II. Nominacja ta cofa Kościół katolicki do epoki początków II Soboru Watykańskiego, gdyż nowy papież jest skrajnym konserwatystą, który wstrzymuje lub usuwa wiele z postępowych reform II Soboru i oddaje władzę w ręce tajnej organizacji faszystowskiej rodem z Hiszpanii, Opus Dei. Organizacja ta staje się wywiadem watykańskim od brudnej i mokrej roboty. Pontyfikat Jana Pawła II w latach 1978–2005 wpisuje się do historii ujawnieniem na całym świecie w zasadzie masowej pedofilii i pederastii kleru katolickiego wszystkich szczebli.
1980 — Beatyfikacja jezuity José de Anchieta, który twierdził: „Miecz i żelazny pręt to najlepsi kaznodzieje”. Podczas beatyfikacji tego masowego mordercy Indian, papież Jan Paweł II nazwał go apostołem Brazylii, wzorem dla całej generacji misjonarzy i siebie samego. Nie pierwszy to przypadek wyniesienia zbrodniarza na ołtarze.
1981–1989 — Złoty okres peerelowskiej bezpieki. Co szósty ksiądz współpracuje z SB, donosząc na opozycję.
1983 — Kodeks prawa kanonicznego podtrzymuje w całej rozciągłości praktykę udzielania święceń kapłańskich wyłącznie mężczyznom nieżonatym.
1983 — W ultrakatolickiej Irlandii wybucha pierwszy skandal seksualny z udziałem duchownych.
1989 — Powstaje Komisja Majątkowa, przy pomocy której Kościół grabi Polskę z majątku. Udział w tym procederze mają także dawni agenci SB.
1990 — Deklaracja z Chambéry. Kościoły chalcedońskie (m.in. koptyjski, ormiański) zostały uznane przez Kościół prawosławny za ortodoksję. Próby ich pojednania z katolicyzmem rzymskim pozostają natomiast bezowocne.
1990 — Dziewięciu byłych seminarzystów meksykańskiego zakonu o nazwie Legion Chrystusa (założonego w 1940) oskarża o molestowanie jego założyciela, ojca Marciala Maciela. Sprawa staje się jednym z najgłośniejszych przypadków oskarżeń o molestowanie w stosunku do zakonników. Ojciec Maciel zaprzeczył oskarżeniom, ale ustąpił ze stanowiska przełożonego zakonu.
1992 — Papież Jan Paweł II ogłasza, że potępienie Galileusza za głoszenie heliocentrycznego poglądu, iż Ziemia krąży wokół Słońca (a nie na odwrót), było błędem. Rehabilitacja Galileusza trwała 359 lat.
1992 — Wraca sprawa irlandzkiego księdza Carneya z 1983 roku. Kościół skazuje go w wewnętrznym postępowaniu za nadużycia seksualne wobec dzieci. Ten jednak odmawia opuszczenia parafii, więc Kościół wypłaca mu 30 tysięcy funtów, żeby skłonić go do odejścia.
1993–2012 — Watykański reżim konkordatowy w Polsce zaczyna masowe represje wobec kilkudziesięciu innowierczych mniejszości wyznaniowych, w większości spychając je do podziemia. W latach 1993–2012 odmówiono rejestracji ponad 100 (stu) związkom wyznaniowym, zawsze wszczynając wobec nich medialną kampanię nienawiści, represje policyjne i szykany parafialne. Dawne obelżywe słowa, jak kacerze, heretycy, odstępcy, poganie, zastąpiono nowomową w postaci epitetów: sekciarze, sekty, sekty destrukcyjne.
1993 — Watykan uznaje istnienie państwa Izrael.
1994 — Od kwietnia do lipca trwa bezprzykładne w czasach nowożytnych ludobójstwo w Rwandzie.
(Źródła: Wojciech Tochman, „Dzisiaj narysujemy śmierć”; Aleksandra Pawlicka, „Arcybiskup Henryk Hoser: Karząca ręka Boga odchodzi na emeryturę”, kkpp)
1994 — W Irlandii zostają ujawnione pierwsze masowe przypadki molestowania dzieci przez księży. Ojciec Brendan Smyth został skazany prawomocnym wyrokiem przez sąd w Belfaście za nadużycia seksualne wobec 17 dzieci.
1995 — W ultrakatolickiej Irlandii odbywa się referendum w sprawie rozwodów, dotąd zakazanych w tym kraju. Niewielką przewagą (51%) wygrywają zwolennicy ich dopuszczalności. Dla Kościoła taki wynik oznacza porażkę. To jednak dopiero zwiastun nadchodzących zmian.
1996 — Papież Jan Paweł II oznajmia, przemawiając do Polaków: „Kobieta musi wiedzieć, jak pokornie znosić upokorzenia, gdyż Bóg tak chciał”.
1997 — W Irlandii zapada kolejny wyrok w sprawie ojca Smytha, niesławnego bohatera skandalu z 1994. Tym razem zostaje on skazany za nadużycia wobec 74 dzieci. Nadużycia seksualne miały miejsce w latach 1945–1990 i mogły dotyczyć jeszcze większej grupy ofiar. Ojciec Smyth dopuścił się tych zbrodni korzystając z roli, jaką pełnił w lokalnej społeczności katolickiej. Dochodzenie wykazało, że inni duchowni należący do zakonu norbertanów przez wiele lat ukrywali zbrodnie ojca Smytha przed wymiarem sprawiedliwości.
1998 — Umiera Bernard Häring (ur. 1912), niemiecki redemptorysta, teolog moralista. Pisze: „W żadnej religii czy światopoglądzie kobieta nie jest tak szanowana i uważana, jak w chrześcijaństwie”. Biorąc pod uwagę wypowiedzi różnych katolickich pisarzy, teologów, Ojców Kościoła, a także nauki Pawła w Nowym Testamencie, z których bije wrogość wobec kobiet, trzeba stwierdzić, że jest to cyniczny żart.
1999 — W stanie Oklahoma w USA 15-letnia Brandi Blackbear została na 15 dni zawieszona w prawach ucznia za „rzucanie uroków”. Zabroniono jej również noszenia w szkole lub rysowania emblematów związanych z ruchem Wicca. Wszystko na wniosek chrześcijańskich pedagogów i wierzących rodziców. Prześladowania innowierców, w tym czarownic, jak widać wcale się jeszcze nie skończyły, a jedynie ustało palenie żywcem na stosach.
2000 — Odstępstwa szerzą się niemal pod nosem Watykanu, w Szwajcarii, gdzie 41,8% populacji wyznaje religię rzymskokatolicką.
(Źródło: Wikipedia)
2000 — 13 marca Kościół katolicki przyznaje, że w ciągu wieków popełnił wiele grzechów w dziedzinie praw człowieka i wolności religijnej. O przebaczenie proszeni są m.in. Żydzi, kobiety i ludy tubylcze. Za przebaczeniem nie idą żadne czyny, które mogłyby naprawić lub upamiętnić wyrządzone krzywdy, ale za to wizerunek Kościoła poprawia się w oczach wiernych. Wręcz przeciwnie, w wielu krajach, w tym w Polsce, wzrasta ucisk i prześladowanie mniejszości wyznaniowych wyzywanych brutalnie od złych sekt.
2000 — Chorwacki zbrodniarz wojenny, ludobójca i osobisty przyjaciel Hitlera, arcybiskup Alojzije Viktor Stepinac, uznający Serbów za renegatów Kościoła katolickiego i akceptujący zabór mienia kościoła prawosławnego na rzecz katolickiego i użycie przemocy przy nawracaniu prawosławnych na katolicyzm, zostaje beatyfikowany przez Jana Pawła II.
2001 — Jan Paweł II beatyfikuje biskupa Jozafata Kocyłowskiego, zdrajcę Polski, kolaboranta hitlerowskiego, kapelana jednostek SS Galizien, który udzielał szerokiego poparcia mordom na Polakach urządzanym przez nacjonalistów ukraińskich, i który zmarł w więzieniu, osądzony za współpracę z SS.
2002–2004 — Światem wstrząsa afera pedofilska w USA. Przez 30 lat za wiedzą biskupa Lawa (przyjaciela papieża) i innych hierarchów gwałcone były dzieci. Law zostaje przeniesiony przez papieża do Watykanu, gdzie pełni ważną funkcję.
2002 — 28 marca Jan Paweł II przyjmuje dymisję arcybiskupa poznańskiego Juliusza Paetza w związku z molestowaniem przez niego kleryków.
2003 — W Krakowie miał miejsce nie tyle proces o czary, co proces dotyczący pomówienia o czary. Jerzy M., rolnik z Woli Kalinowskiej k. Krakowa, pozwał do sądu swoją sąsiadkę Annę B., która publicznie stwierdziła, że M. jest czarownikiem, który zabiera mleko od jej krów. Jako dowód przytaczała fakt, iż odstawia on 40 litrów mleka z dwóch krów, podczas gdy ona — jedynie 17 litrów. Charakterystyczne było, iż chociaż rolnik podkreślał, że w czary nie wierzy, obawiał się, iż opowieści sąsiadki zepsują mu opinię. Ostatecznie proces zakończył się ugodą.
2004 — Jedna z ofiar niesławnego bohatera afery seksualnej z 1983, Carneya, Paul, opowiedział policji o jego gwałcie na nim w latach 80, gdy był trzynastoletnim chłopcem. Kler i policja robią jednak wszystko, by nie postawić Carneya przed sądem i uniknąć jego konfrontacji z ofiarą. To sprawia, że Paul popełnia samobójstwo. Sam Carney ucieka do Szkocji, tam się żeni, a kilka lat później zostaje odnaleziony na Wyspach Kanaryjskich.
2005 — Apogeum kryzysu w Kościele irlandzkim. Zanotowano najbardziej gwałtowny spadek uczestnictwa wiernych we mszach z 90% w latach 70. i 81% w roku 1990 do 44% w roku 2005. Irlandczycy zaczęli na niespotykaną wcześniej skalę odwracać się od Kościoła i podnosić głosy sprzeciwu i ostrej krytyki na każdą próbę przypomnienia wiernym o katolickiej etyce seksualnej i moralności. Ponad 2/3 Irlandczyków jest zdania, że Kościół zawiódł i utracił autorytet moralny. Kryzys zaufania do Kościoła wpłynął na spadek liczby powołań kapłańskich i rezygnację z posługi wielu duchownych.
2006 — 2 lipca przewodniczący Papieskiej Rady do Spraw Rodziny kardynał Alfonso Lopez Trujillo mówi w wywiadzie dla dziennika Il Tempo, że aborcja „to zbrodnia bardziej przerażająca niż wszystkie wojny światowe”. Czyli że usuwanie nieświadomych istnienia embrionów lub zapłodnionej komórki jajowej jest gorsze niż np. mordowanie świadomych dzieci przez żołnierzy i w obozach zagłady.
2006 — Opublikowano raport na temat seksualnych przestępstw duchownych w archidiecezji dublińskiej. Od roku 1940 działało tam 102 księży pedofilów, z czego 91 księżom postawiono zarzuty. Liczba ofiar molestowania seksualnego sięgnęła 400.
2007 — Uczonym teologom objawiło się miejsce pobytu nieochrzczonych, a przedwcześnie zmarłych dzieci. Do tej pory przyjmowano, że Pan przeznaczył im limbus puerorum, miejsce, które nie jest ani niebem, ani piekłem, ani nawet czyśćcem. Teologowie po tysiącletnim śledzeniu ścieżek Rozumowania Pańskiego stwierdzili jednak, że brak jest podstaw do postulowania istnienia owej „otchłani dzieci”, a zatem należy umieścić je gdzieś indziej. Dzięki Bogu wybrali niebo.
2008 — W ostatnią niedzielę grudnia polscy biskupi ogłosili, że zapłodnienie in vitro to „moralne zło”, a korzystanie z zapłodnienia pozaustrojowego jest „moralnie niedozwolone”.
2009 — Papież Benedykt XVI zdjął ekskomunikę z biskupa Richarda Williamsona, lefebrysty negującego istnienie holokaustu. Według środowisk żydowskich, uwiarygodnił tym „najbardziej wulgarny aspekt antysemityzmu”.
2009 — Do jednego z więzień w chrześcijańskiej Kanadzie trafiła w grudniu 2009 roku kobieta, którą oskarżono o czary. Zgodnie z obowiązującym w tym kraju od 1892 roku prawem, odprawianie czarów i magii jest zabronione. Pozew przeciwko 36–letniej Vishwantee Persaud został złożony w listopadzie 2009. Z zawartych w nim informacji wynika, że kobieta weszła w układ z prawnikiem Noelem Daleyem, który zapłacił jej 150 tysięcy dolarów za wsparcie przy realizacji przedsięwzięć biznesowych. W ramach wynagrodzenia, kobieta miała mu też pomóc czarami w leczeniu nowotworu.
2009 — W Irlandii ogłoszono trzy raporty w sprawie nadużyć seksualnych kleru.
2010 — Ujawniono kolejne przypadki molestowania dzieci i młodzieży przez katolickich duchownych w Bawarii. Sprawa dotyczy chóru chłopięcego w Ratyzbonie, którego kierownikiem przez 30 lat był brat papieża Benedykta XVI, Georg Ratzinger, klasztoru w Ettal, gdzie przypadków molestowania i przemocy fizycznej miało być kilkaset, klasztoru kapucynów w Burghausen. Według niemieckiej minister sprawiedliwości, wytyczne odnośnie ścigania pedofilów określa prawo, molestowanie dzieci to przestępstwo, zatem hierarchowie kościelni nie mogą decydować o tym, czy ma być ono karane czy nie. Przewodniczący episkopatu abp Zollitsch zareagował na te słowa oburzeniem. Podczas obradującego we Fryburgu walnego zgromadzenia Niemieckiej Konferencji Biskupów nazwał wypowiedź minister „najostrzejszym atakiem polityki na Kościół katolicki”.
(Źródło: Tokfm, także tutaj, tutaj i tutaj)
2010 — 1 maja, w oświadczeniu wydanym po naradzie z udziałem papieża Benedykta XVI na temat skandalu pedofilii i seksualnego wykorzystywania seminarzystów przez Marciala Maciela, założyciela Legionu Chrystusa. Jego postawa została skrytykowana. Watykan przyznał, że duchowny dopuścił się skandalu najcięższego i niemoralnego zachowania, licznych przestępstw i prowadził życie pozbawione skrupułów i autentycznych uczuć religijnych. Ojciec Marcial był ojcem co najmniej trojga dzieci, które miał z co najmniej dwiema kobietami. Obie utrzymywał z pieniędzy Legionistów. Jeden z jego synów pozwał Legion Chrystusa o odszkodowanie za molestowanie przez własnego ojca.
2010 — W czerwcu zostały cofnięte zakazy nałożone w 2002 na arcybiskupa poznańskiego Juliusza Paetza w związku z aferą seksualną (molestowaniem przez niego kleryków).
2010 — W Malawi, małym państwie we Wschodniej Afryce, gdzie większość ludności to chrześcijanie (71,5%), protestanci i katolicy, czarownik został skazany na 2 miesiące więzienia, gdyż – jak orzekł sąd – za sprawą zaklęć sprawił, że deszcz nie padał na pole jego sąsiada. Jak podał w lutym 2010 roku rzecznik malawijskiej policji, 35–letni Chikumbeni Mwanatheu został uznany za winnego „narażania porządku publicznego na niebezpieczeństwo”. Sędzia podkreślił, że kara więzienia „pozwoli wsi cieszyć się spokojem i zapewni jej bezpieczeństwo”. Malawi to ubogie państwo w Afryce, od 2009 roku doświadczające klęski suszy, a chrześcijańskie zabobony i Jezusowe gusła są tam niestety powszechne. Kodeks karny w Malawi przewiduje kary do pięciu lat pozbawienia wolności za uciekanie się do czarnej magii. Często dochodzi do samosądów na czarownikach.
2010 — Pod obrady polskiego sejmu trafia projekt refundacji zabiegów in vitro.
2012 — W chrześcijańskiej Oklahomie (USA), w ramach prawa stanowego, ciągle jeszcze obowiązuje zakaz rzucania czarów na nauczycieli przez uczniów. Oczywiście pod sankcjami karnymi.
2012 — w Polsce na niektóre ruchy okultystyczne i związane z duchowością Wschodu, ciągle wylewane są straszliwe pomyje w ramach katolickiej mowy nienawiści o innowiercach. Podejrzani o przynależność do innych niż katolickie i protestanckie wyznań religijnych nie mogą pełnić funkcji państwowych, np. w policji czy ABW. Jak będzie dalej, czas pokaże. Na razie w katolickich krajach jest gorzej niż źle.
2013 — Arcybiskup warszawsko-praski Henryk Hoser, z wykształcenia lekarz, ogłasza, że każdy, kto zaprzecza genetycznym obciążeniom dzieci poczętych metodą in vitro, dopuszcza się manipulacji informacjami naukowymi i głosi oczywistą nieprawdę. Ponieważ czyni to jako szef zespołu bioetycznego Episkopatu Polski, wyraża stanowisko polskiego Kościoła.
2013 — Papież Franciszek odwołuje w sierpniu arcybiskup Józefa Wesołowskiego z funkcji Nuncjusza Papieskiego w Dominikanie. Wesołowski oskarżony jest o stosunki seksualne i wykorzystywanie seksualne nieletnich chłopców. Watykan zapowiedział pierwszy w historii KK proces kryminalny o przestępstwa seksualne wobec arcybiskupa. Do procesu nie doszło ze względu na nagłą śmierć Józefa Wesołowskiego w Watykanie.
2014 — Obrady synodu biskupów w Watykanie pod przewodnictwem papieża Franciszka. Rozważano zmianę retoryki odrzucającej ludzi od tej organizacji, większą tolerancję do związków homoseksualnych i zbliżenie się do wiernych rozwiedzionych, szczególnie w kwestii uczestniczenia w rytuałach sakramentów.
2014 — Zdaniem papieża Franciszka zjawisko pedofilii dotyczy 2% duchownych. Szacuje się, że w Polsce około 570 księży jest pedofilami.
2015 — Polski sejm przyjmuje konwencję antyprzemocową. Kościół nie widzi problemu w zjawisku przemocy domowej i atakuje zwolenników dostosowania polskiego prawa do standardów europejskich. Prokościelna prawica zarzuca parlamentarnej większości, że próbuje niszczyć naród.
2015 — Upadła forteca Watykanu. Irlandia, do niedawna bastion katolicyzmu, przeprowadza referendum, w którym zwyciężają zwolennicy dopuszczalności ślubów par homoseksualnych (62%). Gratulacje dla Irlandczyków spływają z całego świata („wzór dla świata”, „lekcja dla innych”, „historyczny moment” itd.), słów pochwały nie szczędzi nawet sekretarz generalny ONZ Ban Ki-moon. Jedynie Kościół, który jest jak zawsze przeciwko postępowi, głośno wyraża swoją dezaprobatę (także w Polsce w kazaniach w dniu święta Bożego Ciała). Kardynał Pietro Parolin nazwał wynik referendum klęską wartości chrześcijańskich, ale także klęską ludzkości. Przyczyną odwrócenia się Irlandczyków od katolickiego nauczania była utrata autorytetu Kościoła, udział kleru w seksualnym wykorzystaniu nieletnich, a także rewolucja społeczna i ogólna laicyzacja społeczeństwa. Jeszcze 25 lat wcześniej kościoły w tym kraju pękały w szwach, homoseksualizm był karany, a rozwody – zabronione.
2015 — 22 czerwca w świątyni waldensów w Turynie papież Franciszek przeprasza w imieniu Kościoła członków tego wyznania „za niechrześcijańskie czy nawet nieludzkie postawy i zachowania w dziejach”, jakie katolicy dopuścili się przeciwko nim. Lepiej późno niż wcale.
2018 — W uruchomionym od 1 stycznia polskim rejestrze pedofilów nie ma ani jednego księdza, choć znane są liczne przypadki wykorzystywania seksualnego młodych ludzi przez duchownych.
2018 — Polski episkopat ponownie wywiera nacisk na posłów, by ci zajęli się dalszym ograniczeniem dopuszczalności aborcji, mimo że obowiązująca ustawa i tak jest jedną z najbardziej restrykcyjnych w Europie. Apel biskupów znajduje błyskawiczny odzew wśród rządzącej skrajnej katolickiej prawicy, posłusznie wykonującej polecenia władzy kościelnej. Próba zaostrzenia świeckiej ustawy przez Kościół spotyka się z protestami społecznymi w formie masowych demonstracji m.in. pod pałacem biskupim w Warszawie (Czarny Piątek, 23 marca).
2018 — Biskupi w dalszym ciągu wtrącają się w proces tworzenia świeckiego prawa w Polsce. Proponują dożywocie jako karę za dokonanie aborcji. Negują też prawo kobiet do wyrażania własnych opinii.
2018 — 25 maja odbywa się referendum w Irlandii, w którym 66,4% głosujących opowiada się za prawem do aborcji na życzenie do 12 tygodnia ciąży. Średniowiecze w końcu przegrywa, i tym samym Irlandia wraca do normalności i do standardów europejskich. Wyniki referendum wprawiają Kościół w konsternację, a jako wyraz całkowitej bezsilności ogłoszony zostaje czterdziestodniowy post przebłagalny. Najbardziej zacofanym krajem kontynentu w kwestii aborcji pozostaje od teraz Polska, gdzie środowiska związane z rządem ogłaszają krucjatę modlitewną, wykpiwaną przez zdrową większość społeczeństwa.
2018 — czerwiec. Niezależna amerykańska firma badawcza Pew Research Center porównała religijność ludzi przed czterdziestką i po czterdziestce w 108 państwach na całym świecie. Wyniki są jednoznaczne: młodzi są mniej religijni niż starsi, a w mniej więcej połowie państw nastąpił spadek religijności. Ze wszystkich przebadanych państw, największy spadek religijności – z generacji na generację – nastąpił w Polsce.
(Źródło)
2018 — 15 sierpnia w homilii w czasie obchodów Wniebowzięcia NMP na Jasnej Górze metropolita częstochowski abp Wacław Depo wzywa do obrony życia poczętego i przekonuje, że stanowione prawo powinno mieć źródło w Bogu. Poucza wiernych słowami: „bardzo boleśnie powróciły w ostatnim czasie wypowiedzi, że w Polsce rządzi Konstytucja, a nie Ewangelia, że Konstytucja ma iść przed Ewangelią”. Ta wypowiedź wywołuje negatywną reakcję nawet w gronie funkcjonariuszy Kościoła. Np. dominikanin o. Paweł Gużyński mówi o problemie, jakim jest niezrozumienie przez niektórych przedstawicieli Kościoła rozdziału zasad i praw w państwie od reguł panujących w Kościele, i dodaje: „niestety, część biskupów nie odrobiła lekcji pod tytułem wolna Polska”.
2018 — Według Depo zwycięstwo w bitwie 1920 r. to dzieło Maryi. Ciekawe, czy przegrana kampania wrześniowa i okupacja hitlerowska to też dzieło Maryi…
2018 — Kongregacja Spraw Kanonizacyjnych przesłała do archidiecezji warszawskiej dekret o heroiczności cnót Czcigodnego Sługi Bożego kardynała Stefana Wyszyńskiego. Oto kilka myśli heroicznego i cnotliwego sługi bożego:
2018 — Polski Kościół uważa katolików za głupców. Biskup Krzysztof Nitkiewicz powiedział: „Polscy wierni nie są na tyle mądrzy i inteligentni, by być w stanie decydować o tym, co jest słuszne, a co nie. Do tego jest niezbędny jest im Kościół. Kościół katolicki i jego duchowni”.
2019 — Ogłoszono, że Polacy są najszybciej laicyzującym się narodem spośród 108 badanych. Miarą laicyzacji jest zmniejszenie się liczby wiernych uczestniczących w nabożeństwach. Pisano o tym w wielu mediach, np. tutaj.
2019 — W reakcji na ideologiczne, prokościelne rządy PiS w Polsce pojawiają się polityczne programy laicyzacji polityki, usunięcia religii ze szkół i jej finansowania z budżetu, np. .Nowoczesnej.
2019 — 13 marca w sondzie TVN24 91% pytanych stwierdziło, że Kościół nie wspiera polskiej demokracji.
(Źródło)
2019 — 16 marca francuskie działaczki katolickie ogłosiły swoje żądanie dekanonizacji Jana Pawła II, który był ich zdaniem „protektorem oprawców” (pedofilów wśród duchownych) oraz głosił opresyjną wobec kobiet „teologię ciała”. Ich zdaniem to właśnie Jan Paweł II doprowadził do sytuacji, w jakiej obecnie znajduje się Kościół. Przekonują, że głowa Kościoła katolickiego ponosi odpowiedzialność nie tylko za ukrywanie pedofilii, ale również za skandal seksualnego wykorzystywania zakonnic przez księży. W obu przypadkach milczenie papieża stało się powodem wielu ludzkich tragedii.
2019 — 30 marca Jan Kucharski, diecezjalny egzorcysta z gdańskiej kurii i proboszcz parafii pw. NMP Matki Kościoła i św. Katarzyny Szwedzkiej w Gdańsku dokonał wraz z innymi księżmi spalenia na stosie przedmiotów związanych jakoby z czarną magią. Spalono akcesoria Hello Kitty, afrykańskie maski i bibeloty w rodzaju stawianej na półce figurki sowy, ale przede wszystkim książki o Harrym Potterze, o bohaterach sagi „Zmierzch”, powieści P.C. Cast z serii „Dom nocy”, publikację popularnonaukową Jana Niżnikiewicza „Tajemnice starodawnej medycyny i magii”, podręcznik feng shui oraz publikację hinduskiego guru Osho „Kreatywność. Uwolnij swą wewnętrzną moc”. Celem tej akcji miało być, według jej wykonawców, zwrócenie uwagi na to, co się czyta. Książki były jakoby świętokradzkie, a postępowanie księży inspirowane tekstem Pisma Świętego. Księża postanowili „być posłuszni słowu Bożemu” i przestrzegać zapisów Katechizmu Kościoła Katolickiego, mówiących o zwalczaniu okultyzmu i wróżbiarstwa.
(Źródła: 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10)
2019 — 28 października w Bełchatowie nastolatek wypluł komunię z powodu bólu zęba. W odpowiedzi ksiądz wezwał policję, oskarżając chłopaka o obrazę uczuć religijnych. Sprawą zainteresował się Ośrodek Monitorowania Zachowań Rasistowskich i Ksenofobicznych.
(Źródła: 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12)
2019 — 15 listopada zmarł w wieku 84 lat skompromitowany arcybiskup Juliusz Paetz. Przez lata molestował młodych kleryków z seminarium w Poznaniu. Mimo skandali i kar nałożonych na duchownego przez Watykan, w tym zakazu udzielania części sakramentów oraz odprawiania i uczestnictwa w uroczystościach kościelnych, utrzymywał, że jest niewinny. Nigdy nie stanął przed sądem. Po śmierci duchownego poznańska kuria utrzymywała w tajemnicy datę i dokładne miejsce pochówku. Pogrzeb zaplanowano w poznańskiej katedrze, nikt nie miał prawa wejść do środka poza osobami zaproszonymi. Polacy, pod przewodnictwem części księży, podpisali petycję i zaapelowali, by nie chować go w katedrze, bo „byłoby to hańbą”. Ostatecznie księża się przestraszyli i pochowali abpa na cmentarzu.
2019 — 16 listopada pojawiła się informacja, że w jednej ze szkół w Ostrołęce pojawił się nowy religijny przedmiot „Religia – uczestnictwo we mszy świętej”.
(Źródło)
2022 — 7 kwietnia podsumowano działania Watykanu w sprawie wojny rosyjsko-ukraińskiej. Najpierw papież Franciszek długo nie potrafił przyznać, że w Ukrainie trwa ludobójstwo i popełniane są zbrodnie wojenne, czym rozwścieczył cywilizowany świat. Później co prawda przyznał, że jest wojna, ale nie potrafił wydusić z siebie, kto kogo zaatakował. W końcu oznajmił ludziom, że Ukraińcy są mordowani, ich domy niszczone, życie zamienia się w piekło, a winni są… wszyscy. Nie wymienił słów Putin i Rosja. Sekretarz stanu Pietro Parolin oznajmił natomiast w wywiadzie dla katolickiego portalu Aci Stempa, że nie można pomagać Ukrainie, ma się bronić sama. Wystarczy jej współczuć.
(Źródło)
2023 — 3 maja papież Franciszek oznajmił, że jest gotów spotkać się z prezydentem Rosji Władimirem Putinem w Moskwie, lecz obawia się, że Putin nie chce teraz tego spotkania. Nie chce też jechać do Kijowa. Według Franciszka jednym z możliwych powodów rosyjskiej napaści na Ukrainę i postawy Putina mogło być „szczekanie pod drzwiami Rosji przez NATO”. Wyznał, że nie potrafi odpowiedzieć na pytanie, czy słuszne jest dostarczanie broni Ukraińcom.
(Źródło)
„Stałą podstawę encyklik stanowią abstrakcyjne rozważania, ogólniki. (Władza pochodzi od Boga, nie od ludu… Konieczne jest posłuszeństwo wobec zwierzchności; wszelkie zło wynika z tego, że ludzie oddalają się od Boga i Kościoła, i tak dalej). I kiedy papieże przechodzą do sedna sprawy, to krążą tylko wokół niego. Nie podają żadnego skutecznego sposobu zlikwidowania przyczyn zła”. — Były teolog papieski Alighiero Tondi.
„Po czynach ich – poznasz ich” — Jezus Chrystus.
„Kościół Rzymski nigdy nie pobłądził i po wszystkie czasy w żaden błąd nie popadnie” — Dictatus Papae papieża Grzegorza VII (1073–1086).
„Każda religia jest dobra, ale najgłupsza jest najlepsza” — Papież Aleksander VI (1492–1503).
„Używajmy papiestwa teraz, gdy Bóg nam go dał”
„Wiadomo jest od czasów niepamiętnych, ile ta bajka o Jezusie Chrystusie przyniosła korzyści nam i naszym bliskim” — Papież Leon X (w innej wersji: „Patrzcie, co bajka o Jezusie Chrystusie dla nas zrobiła”; w oryginale: „Quantum nobis nostrisque ea de Christo fabula profuerit, satis est omnibus seculis notum”).
„Kościół Rzymskokatolicki przelał więcej niewinnej krwi, niż jakakolwiek inna instytucja” — W.E.H. Lecky.
„Wszystko, co sprzyja osobistej godności człowieka, co podtrzymuje równouprawnienie obywateli, wszystko to powołał do życia, otaczał troską i zawsze chronił Kościół katolicki” — Papież Leon III.
„Kobieta ma się do mężczyzny tak, jak rzecz niedoskonała i ułomna do rzeczy doskonałej” — Tomasz z Akwinu (zm. 1274 r.)
„Jest jedna rzecz, na którą warto zwrócić uwagę w chrześcijaństwie… jest dziś sto razy lepsze niż chrześcijaństwo z Biblii, z jego ogromem zbrodni i wynalazkiem piekła. Mierząc to miarą dzisiejszego chrześcijaństwa, z całym jego złem, hipokryzją i z jego pustosłowiem, ani Bóg Ojciec, ani Jego Syn nie zakwalifikowali by się do dzisiejszego chrześcijaństwa”. — Mark Twain.
„Wszystkie religie są równie wzniosłe dla ignorantów, użyteczne dla polityków i śmieszne dla filozofów” — Lukrecjusz.
„Religia uważana jest przez prostaków za prawdziwą, przez mędrców za fałszywą, przez władców – za użyteczną” — Seneka Młodszy.
Popularny jest zwyczaj używania różańca. Diccionario Enciclopédico Hispano-Americano (Encyklopedyczny słownik hiszpańsko-amerykański) definiuje różaniec jako „sznur pięćdziesięciu lub stu pięćdziesięciu paciorków, co dziesięć przedzielonych innym, większym koralikiem. Końce sznura są połączone z krucyfiksem, obecnie poprzedzonym trzema paciorkami”. Pewne wydawnictwo katolickie tak wyjaśnia posługiwanie się różańcem: „Święty różaniec jest formą modlitwy ustnej i myślnej dotyczącej Tajemnic naszego odkupienia. Składa się z piętnastu «dziesiątków», z których każdy zawiera jedno Ojcze nasz, dziesięć Zdrowaś Maryjo oraz jedno Chwała Ojcu. Podczas odmawiania poszczególnych «dziesiątków» rozpamiętuje się jakąś tajemnicę”. Tajemnicami są doktryny, czyli nauki, które katolicy powinni dobrze znać. Dotyczą one życia, męki i śmierci Chrystusa Jezusa. Chrześcijanie zaczęli korzystać z różańca w średniowieczu, ale upowszechnił się on dopiero w XV i XVI wieku. Czy różaniec stosuje się tylko w katolicyzmie? Otóż nie. W Diccionario Enciclopédico Hispano-Americano czytamy: „Podobne paciorki są używane w islamie, lamaizmie i buddyzmie”. W Encyclopaedia of Religion and Religions (Encyklopedia religijności i religii) zauważono: „Podobno mahometanie przejęli różaniec od buddystów, a chrześcijanie od mahometan w okresie krucjat”. Niektórzy dowodzą, że różaniec jedynie pomaga pamięci podczas wielokrotnego powtarzania modlitw.
Przedstawiciele Kościoła Katolickiego twierdzą, że nie ma sprzeczności między wiarą a nauką, jednak całkowicie rozmijają się z prawdą. Oto 10 przykładów poglądów Kościoła Katolickiego, które stoją w rażącej sprzeczności z naukowym obrazem świata.
Na podstawie analizy: Alvert Jann – Sprzeczności między nauką a religią: 10 przykładów, opublikowanej tutaj
Dodatkowe źródła i inne wersje tekstu:
Inne opracowania:
Pozycje książkowe: